Το δόγμα Κίσσινγκερ και ο λήθαργός μας
«Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν πλήξουμε βαθιὰ στὶς πολιτισμικὲς του ρίζες. ...νὰ πλήξουμε τὴ γλῶσσα, τὴ θρησκεία, τὰ πνευματικὰ καὶ ἱστορικὰ του ἀποθέματα...» Χένρυ Κίσσινγκερ.
Τὸ πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς καταργήθηκε ἐν Ἑλλάδι τὸ 1982, ἐπὶ ὑπουργοῦ παιδείας Ἐλευθέριου Βερυβάκη, μετὰ τὶς 12 τὰ μεσάνυχτα, ἀπὸ...
τὴ μειοψηφία τῶν 30 νυσταλέων βουλευτῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου. Μιὰ μακραίωνη παράδοση γραφῆς τῆς ἀνωτέρας γλῶσσας τοῦ κόσμου, καταργήθηκε παράνομα καὶ ἀντισυνταγματικά, προσκολλώμενο καὶ κυρούμενο σὲ μία ἄσχετη πράξη νόμου(1228/1982) που ἀναφέρεται στὴν «ἐγγραφὴ μαθητῶν στὰ Λύκεια τῆς Γενικῆς καὶ Τεχνικῆς καὶ Ἐπαγγελματικῆς Ἐκπαιδεύσεως»!!!
Οὐδεμία δημόσια ἤ ἐπιστημονικὴ συζήτηση προηγήθηκε. Οὐδεμία κοινοποίηση πρόθεσης ἐπιβολῆς μονοτονικοῦ ἐκ μέρους τοῦ Παπανδρέου(ἤ μᾶλλον Μινέϊκο). Ποῦ ἦταν οἱ ὑπόλοιποι 270 βουλευτές; Ἁπλῶς ἕνα πρωί, ἡ χώρα ξύπνησε καὶ ἀντιλήφθηκε ὅτι καταργήθηκαν τὰ πνεύματα καὶ οἱ τόνοι, χάριν τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καὶ τῆς οἰκονομίας ἐκδόσεων (ἄκουσον-ἄκουσον). Ὁ ὑγιὴς πνευματικὸς κόσμος ἀντέδρασε τότε. Ἄνθρωποι τοῦ διαμετρήματος τῶν Ἐλύτη, Βρεττάκου, Τσαρούχη, Καστοριάδη, Χόρν, ντὲ Ρομιγύ, Κιτσίκη, Γαβριηλίδη, διαμαρτυρήθηκαν ἐντόνως καὶ καταδίκασαν τὴν ὕπουλη μεταμεσονύκτια γλωσσοκτονία.
Κάτι
ψέλλισαν μέλη τῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἀθηνῶν (ἐνῶ ἔπρεπε νὰ ἀναταράξουν τὸ
σύμπαν) ἀλλὰ, δὲ βαριέσαι! Οἱ Ἕλληνες εἶναι πιὸ ἔξυπνοι ἀπ’ τοὺς χαζοὺς
Ἰάπωνες, Κινέζους, Ἰνδούς, Ἄραβες- πανάρχαιους λαοὺς καὶ πολιτισμοὺς που
ἀρνοῦνται πεισματικὰ νὰ ἁπλοποιήσουν τὴ γλωσσικὴ τους παράδοση.
Ὁπωσδήποτε πολλοὶ διαφωνοῦν μὲ τὴν ἐμμονὴ μου στὴ χρήση τοῦ πολυτονικοῦ. Τὸ θεωροῦν ἀναχρονιστικό, δύσκολο καὶ πολύπλοκο. Στὸ κάτω κάτω, οἱ Ἕλληνες πρὸ τῶν Ἑλληνιστικῶν χρόνων δὲν ἔγραφαν καθόλου μὲ τόνους, οἱ ὁποῖοι εἰσήχθησαν πρὸς διευκόλυνση τῶν βαρβάρων. Ἔγραφαν ἐπίσης μόνο μὲ κεφαλαῖα, θὰ συμπληρώσω. Δεκτόν. Δὲν εἶμαι ἁρμόδιος νὰ πεῖσω κανέναν περὶ αὐτῶν. Δὲν θὰ ἀναλύσω τὴ λογικὴ τὴς διαχρονικῆς ἐξέλιξης καὶ βελτίωσης τῆς γραφῆς, πρᾶγμα που πιστεύω ὅτι δικαιολογεῖ τὸ πολυτονικὸ καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες.
Δὲ θὰ ἀναλύσω τὴ δυσκολία, ἄν καὶ εἶμαι τῆς τεχνολογικῆς ἐκπαίδευσης καὶ μοῦ πῆρε περίπου τρεῖς ἑβδομάδες νὰ τὸ συνηθίσω-καὶ ὄχι νὰ τὸ μάθω-διότι εἶναι σχετικὰ εὔκολο καὶ ἁπλό. Δὲν θὰ ἀναλύσω τὸ πολύπλοκον, διότι ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἡ μαθηματικὴ γλῶσσα τῆς συμπαντικῆς ἁρμονίας, φυσικὸ εἶναι νὰ παρουσιάζει πολυπλοκότητα καὶ πολυποικιλότητα. Ὅλα αὐτὰ εἶναι συζητήσιμα.
Αὐτὸ που μὲ ἀνησυχεῖ εἶναι ὅτι τὸ πάθημα τοῦ ΄82 δὲν ἔγινε μάθημα. Ἔκτοτε εἴχαμε καὶ ἄλλες ὑπόγειες καὶ απροσδόκητες ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ τοῦ πνεύματός μας. Διότι ἄν δὲν εἶναι ὕπουλη καὶ ξαφνικὴ ἡ ἐμφάνιση περιπτώσεων Δραγώνων καὶ Ρεπούσηδων στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση, τότε τὶ εἶναι; Δὲν εἶναι ξαφνικὴ καὶ ὕπουλη ἡ ἔκδοση σχολικῶν γλωσσικῶν βιβλίων ΣΤ δημοτικοῦ, που περιγράφουν τὴ χρήση τῆς καφετιέρας καὶ τὰ μέρη της; Δὲν εἶναι ὕπουλη ἡ-ἐδῶ καὶ δεκαετία-ἀποσιώπηση τοῦ Κυπριακοῦ στὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας; Ἡ διδαχὴ τῶν ἀλφαβητικῶν στοιχεῖων ὡς ἁπλουστευμένων βαρβαρικῶν φωνιέντων καὶ συμφώνων; Μπορῶ νὰ γράψω πολύτομο βιβλίο μὲ τὴν περιγραφὴ τῶν ἐπισήμων καὶ διὰ νόμου ἀνθελληνικῶν ἀποφάσεων, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπλήγη καὶ πλήττεται πνευματικὰ ἡ Ἑλλάς.
Συζητιέται ἀπὸ διάφορους κύκλους καὶ ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ ἡ λατινικοποίηση τῆς γραφῆς. Οἱ νεοέλληνες δὲν ἀντιδροῦν. Δέχονται ὅλες αὐτὲς τὶς κισσινγκερικὲς προκλήσεις σχεδὸν παθητικὰ καὶ χωρὶς νὰ δείχνουν ὅτι δὲν θὰ δεχθοῦν ἄλλες μελλοντικές. Φοβοῦμαι ὅτι ἕπονται πολλὲς σταγόνες ἀκόμα, μέχρι τὴν τελευταῖα που θὰ ξεχειλίσει τὸ ποτήρι. Μέχρι τότε θὰ ἐφαρμοστοῦν καὶ ἄλλα ἐθνοπροδοτικὰ σχέδια. Σὲ ὅλους τοὺς ἐθνικοὺς τομεῖς.
Τὸ μέλλον δείχνει ζοφερό, διότι αὐτὸν τὸν καιρὸ μεγαλώνει μία γενιὰ ἑλληνοπαίδων, που μαθαίνει ἐναλλακτικὴ ἱστορία στὰ σχολεῖα, λεξιπενεῖ, ἀμερικανοποιεῖται, ἀφελληνίζεται. Ὁ Ἕλλην τοῦ αὔριο διαπαιδαγωγεῖται στὰ πλαίσια τῆς σουλεϊμανοφιλίας, τοῦ ἀριστερισμοῦ, τῆς δαιμονοποίησης τοῦ πατριωτισμοῦ, τῆς ἀπαξίωσης τῶν πάντων. Ἡ λέξις ΑΡΕΤΗ τοῦ εἶναι εἴτε ἄγνωστη εἴτε τὴ θεωρεῖ γραφική.
Ὑπάρχει λύση;
Ἡ ἐξωθεσμικὴ λύση εἶναι νὰ ἀντιστεκόμαστε μαθαίνοντας στὰ παιδιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὴ γλῶσσα τους μέσα στὰ σπίτια. Φυσικὰ οἱ γονεῖς δὲν ἔχουν πάντα τὸ κουράγιο κατόπιν μιᾶς ἐργάσιμης ἡμέρας. Ἐπίσης τὰ παιδιά, ἐξαιτίας τοῦ μαθησιακοῦ φόρτου, δὲν ἔχουν τὸ κουράγιο νὰ διαβάσουν Παπαρρηγόπουλο. Ἡ λύση αὐτὴ εἶναι δύσκολη. Ὡστόσο, ὁ ἑλληνισμὸς μας εἶναι σημαντικότερος καὶ ἱερότερος ἀπὸ κάθε καθημερινὴ πρακτικὴ δυσκολία.
Ἄλλη λύση εἶναι ἡ συμμετοχὴ σὲ διάφορους πολιτιστικοὺς καὶ πατριωτικοὺς συλλόγους. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν πολλοὶ καὶ ἀξιόλογοι σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ ὑπάρχει τὸ πλεονέκτημα τῆς βιωματικῆς ἐμπειρίας τοῦ ἐθνισμοῦ μας.
Λύσεις ὑπάρχουν. Τὸ θέμα εἶναι νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο καὶ ὁ καθένας που ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν προοπτικὴ τῆς Ἑλλάδος, νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναι ζωντανὸς φορέας-κύτταρο τῆς φυλῆς του καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τουˑ ὅτι εἶναι κυριολεκτικὰ στὰ χέρια του ἡ διαιώνιση τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἐνδόξων προγόνων του.
ksipnistere
Ὁπωσδήποτε πολλοὶ διαφωνοῦν μὲ τὴν ἐμμονὴ μου στὴ χρήση τοῦ πολυτονικοῦ. Τὸ θεωροῦν ἀναχρονιστικό, δύσκολο καὶ πολύπλοκο. Στὸ κάτω κάτω, οἱ Ἕλληνες πρὸ τῶν Ἑλληνιστικῶν χρόνων δὲν ἔγραφαν καθόλου μὲ τόνους, οἱ ὁποῖοι εἰσήχθησαν πρὸς διευκόλυνση τῶν βαρβάρων. Ἔγραφαν ἐπίσης μόνο μὲ κεφαλαῖα, θὰ συμπληρώσω. Δεκτόν. Δὲν εἶμαι ἁρμόδιος νὰ πεῖσω κανέναν περὶ αὐτῶν. Δὲν θὰ ἀναλύσω τὴ λογικὴ τὴς διαχρονικῆς ἐξέλιξης καὶ βελτίωσης τῆς γραφῆς, πρᾶγμα που πιστεύω ὅτι δικαιολογεῖ τὸ πολυτονικὸ καὶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες.
Δὲ θὰ ἀναλύσω τὴ δυσκολία, ἄν καὶ εἶμαι τῆς τεχνολογικῆς ἐκπαίδευσης καὶ μοῦ πῆρε περίπου τρεῖς ἑβδομάδες νὰ τὸ συνηθίσω-καὶ ὄχι νὰ τὸ μάθω-διότι εἶναι σχετικὰ εὔκολο καὶ ἁπλό. Δὲν θὰ ἀναλύσω τὸ πολύπλοκον, διότι ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἡ μαθηματικὴ γλῶσσα τῆς συμπαντικῆς ἁρμονίας, φυσικὸ εἶναι νὰ παρουσιάζει πολυπλοκότητα καὶ πολυποικιλότητα. Ὅλα αὐτὰ εἶναι συζητήσιμα.
Αὐτὸ που μὲ ἀνησυχεῖ εἶναι ὅτι τὸ πάθημα τοῦ ΄82 δὲν ἔγινε μάθημα. Ἔκτοτε εἴχαμε καὶ ἄλλες ὑπόγειες καὶ απροσδόκητες ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ τοῦ πνεύματός μας. Διότι ἄν δὲν εἶναι ὕπουλη καὶ ξαφνικὴ ἡ ἐμφάνιση περιπτώσεων Δραγώνων καὶ Ρεπούσηδων στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση, τότε τὶ εἶναι; Δὲν εἶναι ξαφνικὴ καὶ ὕπουλη ἡ ἔκδοση σχολικῶν γλωσσικῶν βιβλίων ΣΤ δημοτικοῦ, που περιγράφουν τὴ χρήση τῆς καφετιέρας καὶ τὰ μέρη της; Δὲν εἶναι ὕπουλη ἡ-ἐδῶ καὶ δεκαετία-ἀποσιώπηση τοῦ Κυπριακοῦ στὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας; Ἡ διδαχὴ τῶν ἀλφαβητικῶν στοιχεῖων ὡς ἁπλουστευμένων βαρβαρικῶν φωνιέντων καὶ συμφώνων; Μπορῶ νὰ γράψω πολύτομο βιβλίο μὲ τὴν περιγραφὴ τῶν ἐπισήμων καὶ διὰ νόμου ἀνθελληνικῶν ἀποφάσεων, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπλήγη καὶ πλήττεται πνευματικὰ ἡ Ἑλλάς.
Συζητιέται ἀπὸ διάφορους κύκλους καὶ ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ ἡ λατινικοποίηση τῆς γραφῆς. Οἱ νεοέλληνες δὲν ἀντιδροῦν. Δέχονται ὅλες αὐτὲς τὶς κισσινγκερικὲς προκλήσεις σχεδὸν παθητικὰ καὶ χωρὶς νὰ δείχνουν ὅτι δὲν θὰ δεχθοῦν ἄλλες μελλοντικές. Φοβοῦμαι ὅτι ἕπονται πολλὲς σταγόνες ἀκόμα, μέχρι τὴν τελευταῖα που θὰ ξεχειλίσει τὸ ποτήρι. Μέχρι τότε θὰ ἐφαρμοστοῦν καὶ ἄλλα ἐθνοπροδοτικὰ σχέδια. Σὲ ὅλους τοὺς ἐθνικοὺς τομεῖς.
Τὸ μέλλον δείχνει ζοφερό, διότι αὐτὸν τὸν καιρὸ μεγαλώνει μία γενιὰ ἑλληνοπαίδων, που μαθαίνει ἐναλλακτικὴ ἱστορία στὰ σχολεῖα, λεξιπενεῖ, ἀμερικανοποιεῖται, ἀφελληνίζεται. Ὁ Ἕλλην τοῦ αὔριο διαπαιδαγωγεῖται στὰ πλαίσια τῆς σουλεϊμανοφιλίας, τοῦ ἀριστερισμοῦ, τῆς δαιμονοποίησης τοῦ πατριωτισμοῦ, τῆς ἀπαξίωσης τῶν πάντων. Ἡ λέξις ΑΡΕΤΗ τοῦ εἶναι εἴτε ἄγνωστη εἴτε τὴ θεωρεῖ γραφική.
Ὑπάρχει λύση;
Ἡ ἐξωθεσμικὴ λύση εἶναι νὰ ἀντιστεκόμαστε μαθαίνοντας στὰ παιδιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὴ γλῶσσα τους μέσα στὰ σπίτια. Φυσικὰ οἱ γονεῖς δὲν ἔχουν πάντα τὸ κουράγιο κατόπιν μιᾶς ἐργάσιμης ἡμέρας. Ἐπίσης τὰ παιδιά, ἐξαιτίας τοῦ μαθησιακοῦ φόρτου, δὲν ἔχουν τὸ κουράγιο νὰ διαβάσουν Παπαρρηγόπουλο. Ἡ λύση αὐτὴ εἶναι δύσκολη. Ὡστόσο, ὁ ἑλληνισμὸς μας εἶναι σημαντικότερος καὶ ἱερότερος ἀπὸ κάθε καθημερινὴ πρακτικὴ δυσκολία.
Ἄλλη λύση εἶναι ἡ συμμετοχὴ σὲ διάφορους πολιτιστικοὺς καὶ πατριωτικοὺς συλλόγους. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν πολλοὶ καὶ ἀξιόλογοι σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ ὑπάρχει τὸ πλεονέκτημα τῆς βιωματικῆς ἐμπειρίας τοῦ ἐθνισμοῦ μας.
Λύσεις ὑπάρχουν. Τὸ θέμα εἶναι νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο καὶ ὁ καθένας που ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν προοπτικὴ τῆς Ἑλλάδος, νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι εἶναι ζωντανὸς φορέας-κύτταρο τῆς φυλῆς του καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τουˑ ὅτι εἶναι κυριολεκτικὰ στὰ χέρια του ἡ διαιώνιση τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἐνδόξων προγόνων του.
ksipnistere
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου