ΟΤΑΝ ΝΙΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ...ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ....!!!
Για οσους πιστευετε ακομη αλλα
και σε εσας που δεν πιστευετε
οταν νιωσετε την αναγκη
ειτε γιατι νιωθετε πληγωμενοι
ειτε γιατι νιωθετε μονοι κι αβοηθητοι
ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ.....!!!
Να προσεχεστε και να πιστευετε
τα θαυματα γινονται μονο οταν τα πιστευετε
και να ζητατε οτι θελει η ψυχη σας
και μ ενα μαγικο τροπο θα συμβαινουν.
Εκατομμυρια προσευχες
αιωρουνται αορατες πολυ πανω απο τον πλανητη
εκει που δε φτανει ο πονος και η μοναξια
γιατι στην αληθινη ζωη δεν υπαρχουν αυτα.
Υπαρχει μονο αγαπη και φως
κι εμεις απλα εδω δοκιμαζομαστε
για να δειξουμε αν τ αξιζουμε αυτα....!!!
Υ.Γ.
Ολο αυτο που εγραψα ηταν αφορμη απο αυτη τη φωτογραφια που βρηκα κι αναρτησα.
Μου θυμισαν ολα αυτα που περασα τους τελευταιους 4 μηνες με τον πατερα μου.
Τις κουβεντες και τα παραμιλητα στους διαδρομους των νοσοκομειων
και τις προσευχες μου ακουμπωντας στους τοιχους των ψυχρων δωματιων.
Η τελευταια μου ηταν η εξης....
"Θεε μου σε παρακαλω....αν πρεπει να φυγει γιατι αυτο πρεπει να γινει....
τοτε παρτον στην αγκαλια σου οσο πιο γρηγορα μπορεις για να μην υποφερει...."
Ειπα αυτα κι εφυγα απο την ΜΕΘ δινοντας ραντεβου με τον γιατρο
την επομενη μερα για να δουμε πως θα εξελιχθει η κατασταση....
Σε 30 λεπτα χτυπησε το τηλεφωνο
και ηταν το χειροτερο τηλεφωνημα της ζωης μου....
SINOMOSIOLOGOS
Kαλό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ στον πατέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίσατε τα δικά μας...Το πολύμηνο μαρτύριο... Η αγάπη τρυπάει το θανατο. Θα τους δούμε με ξανά .
Στην αγκαλιά του ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ να αναπαύονται αιώνια οι αγαπημενοι μας.
Γινεται οτι ακριβως πρεπει να γινει .. παντοτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ψυχες/συνειδήσεις μας ειναι παντοτε παρούσες εδω , τωρα , παντα.
Ευγε καλε μου ανθρωπε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ,,,ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΑ ΕΠΕΣΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΣΑΣ,,,ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΛΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ,,,ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΜΑΤΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Συνομοσιολόγε, διαβάζοντας αυτό που έγραψες πιο πάνω μου ήρθε στο μυαλό μία φράση σε μία κορυφαία αμερικάνικη σειρά, που μου άρεσε πολύ και σου την παραθέτω: ''Yπάρχουν μόνον 3 απαντήσεις σε μία προσευχή: ‘’Ναι΄΄, …’’Όχι ακόμα’’, … και ‘’Κάτι άλλο έχω στο μυαλό μου για σένα’’! Η μεγάλη πρόκληση του ανθρώπου είναι να εμπιστευτεί το ‘’Όχι ακόμα’’ή το ‘’κάτι άλλο’’και να αποφύγει την ανόητη έννοια της ελπίδας.''! Και πάλι ειλικρινή συλλυπητήρια για τον πατέρα σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή'Ετσι και εγώ Κωνσταντίνε.....
ΑπάντησηΔιαγραφήστην Μονάδα Εντατικής ιδιαίτερα...
Αν έγραφα βιβλιο για όσα έζησα και όσα ακουσα,
δεν ξέρω αν θα το πίστευε κανείς.
Προσευχή και για το παραμικρό!!!!!!
Και εμένα η τελευταία μου προσευχή ήταν " Παναγία μου, Χριστέ μου, δεν σας ζητάω τίποτα, μόνο να κάνετε ότι καλύτερο για το πατέρα μου..."
και έφυγε... (βασικά μάλλον τον έφυγαν, στο τελευταίο νοσομομείο που βρέθηκε).
Μου έλεγε ένας πάτερ: λάθος γιατρού= θέλημα Θεού.
(!!!! ?????)
Κωνσταντίνα
Υ.Γ. Κουράγιο σου εύχομαι, και να έχεις την προστασία του Θεού πάντα στη ζωή σου!!
Μήπως ίσως καί το καλύτερο ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ φτωχά τα λόγια,αλλά αν ήταν να τον βλέπεις να υποφέρει?καί να μην μπορείς εσύ να κάνεις κατι να τον βοηθήσεις.
Καλό Παράδεισο.
Γιάννης Παγκράτι.
Νομίζω ότι στα νοσοκομεία οι άνθρωποι ενώνονται περισσότερο με τον Θεό, υπάρχει ο χρόνος για να κάνεις απολογισμό,η ανάγκη να προσευχηθείς και ο φόβος του θανάτου.Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε νοσοκομείο ήταν όταν ο πατέρας μου έκανε χημειοθεραπείες, γεγονός για το οποίο έχουμε μετανιώσει και εγώ και ο αδερφός μου, γιατί δεν έπρεπε ποτέ να τον αφήσουμε να τις κάνει.Έβλεπα τόσους νέους ανθρώπους κάθε φορά να κάθονται εκεί όλη μέρα,να ελπίζουν ή να έχουν απελπιστεί εντελώς.Πέντε μήνες μετά το θάνατο του νοσηλεύτηκα εγώ για δέκα μέρες και πραγματικά βίωσα απίστευτα γεγονότα μέσα στο νοσοκομείο.Το τρίτο βράδυ η γυναίκα στο διπλανό κρεβάτι ψήνονταν στον πυρετό και παραμίλαγε, είχε χτυπήσει το κουδούνι τρεις φορές αλλά δεν είχε έρθει κανείς.Είχα δύο σωληνάκια στην κοιλιά,ένα στη μύτη, ορό και καθετήρα και τα έβαλα όλα στο στατώ του ορού και βγήκα στον διάδρομο για να βρω νοσοκόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πέμπτο βράδυ έφεραν μια κοπέλα τριάντα πέντε ετών που είχε κάνει αφαίρεση μήτρας λόγω καρκίνου, εκείνη έκλαιγε συνέχεια ενώ ο άντρας της ήταν δίπλα της όλο το βράδυ και της κρατούσε το χέρι.Το πρωί έφυγε για λίγο να πάει στο σπίτι να φέρει κάποια ρούχα και μετά από μισή ώρα η κοπέλα σηκώθηκε επάνω και άρχισε να ουρλιάζει, μέχρι που ήρθε νοσηλευτής και της έκανε ηρεμιστική ένεση.Πήγα και κάθισα δίπλα της και άρχισε να μιλάει:"Το ξέρεις ότι δεν θα μπορέσω να κάνω ποτέ παιδί?Μου αφαίρεσαν την μήτρα και όλη μου τη ζωή ανησυχούσα για αυτό γιατί η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο της μήτρας στην ηλικία μου".
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που θα μπορούσα να πω για αυτές τις δέκα μέρες που έμεινα, γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν έκανα τίποτα αναγκαστικά, συνήθως δεν μου έφτανε η μέρα,είχα τόσο χρόνο να παρατηρήσω τους ανθρώπους αλλά και να σκεφτώ τα λάθη που είχα κάνει μέχρι τότε.Στα νοσοκομεία νομίζω ότι βρίσκουμε την ελπίδα και την πίστη μας και πάλι.
Ευρυδίκη
Το 2013 οι δικές μου προσευχές για τον δικό μου πατέρα εισακούστηκαν. Όλοι οι γιατροί μας είπαν ότι έγινε θαύμα που βγήκε από την εντατική μετά από δύο χειρουργεία σε 9 ημέρες με χαλασμένα πνευμόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφή2 χρόνια μετά διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα και ένα χρόνο μετά έφυγε από την ζωή. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήθελε άλλο να μείνει, είχε κουραστεί. Το θέμα είναι ότι οι προσευχές όλες όλων των ανθρώπων εισακουγονται. Ο Χριστός δεν είναι κουφός. Απλά σκέφτεται διαφορετικά από εμάς τους γήινους. Και δίνει στον καθένα ότι χρειάζεται όταν το χρειάζεται.
Αριμνηστος
@ΓάΛι - ’Αγ@λΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή..Ευχαριστούμε για αυτή σου την κατάθεση Sinomosiologe…Σίγουρα βοηθάς πολλούς να βρουν το κουράγιο που τους λείπει. Να σε έχει ο Θεός καλά… Συλλυπητήρια και πάλι για τον πατέρα σου…
@ΓάΛι - ’Αγ@λΙ
... γίνεται η αγουρίδα μέλι!!
Ήταν 3 μαϊου του '21 όταν στην ώρα της λειτουργίας στα Σα Εκ Των Σω έπεσα στα γόνατα κ με πόνο καρδιάς κ δάκρυα παρακάλεσα τον Άγιο Γεώργιο που ήταν η γιορτή τού να πάει στο νοσοκομείο όπου είχα τους γονείς μου κ τους 2 , δολοφονούντας τούς καθημερινά κ επί 25 ημέρες από το πρωτόκολλο του κοβιντ, να πάει και να τους παρηγορήσει... Μετά από 1 ώρα με πήραν τηλέφωνο κ μου είπαν ο πατέρας μου έφυγε .. και μετά από 20 λεπτά 2ο τηλέφωνο ότι κ η μητέρα μου έφυγε!!! Τους παρηγόρησε ο Άγιος κ τους πήρε μαζί του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσευχή είναι όπλο... Το κομποσχοίνι τηλέφωνο...
Η πίστη κινεί βουνά...
Καλό παράδεισο σε όλες τις ψυχικές...
Λευτέρης
Νομιζω, οτι η γνωση οτι υπαρχει η επομενη ζωη και τα συγχωρεμενα προσωπα μας εχουν βρει αναπαυση εκει διπλα στο Φως το Ζωντανο, ειναι μια μεγαλη παρηγορια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτη ειναι η δικη μου σκεψη για τον δικο μου πατερα που εφυγε σε μεγαλη ηλικια. Η ζωη πραγματι συνεχιζεται.
eksothen