Έτσι μοιάζει η αγάπη.

 

Αυτή δεν είναι απλά μια φωτογραφία.

 

Αυτός είναι ένας αποχαιρετισμός.

 

Ένα αντίο ανάμεσα σε δύο όντα των οποίων ο δεσμός αψήφησε το είδος, τη γλώσσα και την απώλεια.

Το όνομά της ήταν Ndakasi.

 

Ένας θηλυκός γορίλλας του βουνού ορφανός από σκληρότητα, μεγαλωμένος από συμπόνια και πέθανε τώρα στην αγκαλιά του ανθρώπου που έγινε ολόκληρος ο κόσμος της.

 

Πριν από δεκατρία χρόνια, στα σκιώδη βάθη του Εθνικού Πάρκου Virunga της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, οι δασοφύλακες του πάρκου βρήκαν έναν μικροσκοπικό γορίλα -τρεμάμενο, ορφανό, σιωπηλό - ακόμα προσκολλημένο στο άψυχο σώμα της μητέρας της, δολοφονήθηκε από λαθροκυνηγούς...

Ήταν μόλις δύο μηνών.

 

Εκείνο το βράδυ, ο Andre Bauma, ένας νεαρός δασοφύλακας, έκανε το μόνο πράγμα που μπορούσε: την πίεσε στο στήθος και την κράτησε μέσα στην κρύα, σκοτεινή νύχτα, αφήνοντας το σώμα του να πολεμήσει τον θάνατο.

 

Και δούλεψε.

 

Από εκείνη τη στιγμή, ήταν δική του. Και ήταν δικός της.

 

Η Ndakasi μεγάλωσε υπό τη φροντίδα του Andre στο Κέντρο Senkwekwe - το μοναδικό ορφανοτροφείο για γορίλες βουνού στη γη. Γέλασε. Έπαιζε. Πόζαρε - διάσημη έγινε viral το 2019 επειδή πόζαρε σε selfie ενός ranger, να στέκεται όρθια σαν άνθρωπος....

 

Εκατομμύρια χαμογέλασαν σε αυτή τη φωτογραφία.

 

Αλλά λίγοι ήξεραν τη βαθύτερη ιστορία.

 

Δεν ήταν απλά ένας γορίλλας.

 

Ήταν επιζών πολέμου, λαθροθηρίας, απώλειας οικοτόπων και θλίψης.

 

Ήταν η απόδειξη ότι η αγάπη μπορούσε να αναστήσει αυτό που η βία προσπάθησε να σβήσει.

 

Και τότε, δεκατρία χρόνια αργότερα, αρρώστησε. 

 

Ο Andre έμεινε στο πλευρό της. Κάθε ώρα. Κάθε ανάσα.

 

Και όταν το σώμα της δεν μπορούσε πια να πολεμήσει, έκανε το μόνο πράγμα που γνώριζε ποτέ - έβαλε το κεφάλι της στο στήθος του Andre και άφησε την τελευταία της πνοή αγκαλιά του ανθρώπου που κάποτε της είχε σώσει τη ζωή.

 

Μπορείς να το φανταστείς;

 

Ο ήχος της τελευταίας της αναπνοής;

 

Το βάρος του κεφαλιού της στην καρδιά του;

 

Η σιωπή που ακολούθησε;

 

Έτσι μοιάζει η αγάπη.

 

Έτσι είναι η θλίψη όταν έχεις αναστήσει μια ψυχή από το χείλος του θανάτου - και την βλέπεις να επιστρέφει σε αυτήν.

 

Δεν ήταν απλά ένα ζώο. Ήταν παιδί. Μια αδερφή. Ένας φίλος.

 

Ένα λαμπερό νήμα στον εύθραυστο ιστό της ζωής που τόσο συχνά σπάμε χωρίς σκέψη.

Ας πούμε το όνομά της:

 

Ndakasi.

 

Ο γορίλας που χαμογέλασε στον κόσμο και πέθανε στην αγκαλιά του ανθρώπου που δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά.

 

Να καίει η μνήμη της σαν κερί στο σκοτάδι.

 

Μακάρι η ιστορία της να μας θυμίζει ότι κάθε πλάσμα αξίζει προστασία, ειρήνη και κάποιον να το κρατάει - ακόμα και στο τέλος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ΠΗΓΗ