ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΞΦΑΝΙΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΛΑΟ

 Αν θέλεις να εξαφανίσεις έναν λαό, δεν μπορείς να το κάνεις από τη μια μέρα στην άλλη — πρέπει να τον αφήσεις να εξατμιστεί σιγά-σιγά, σταγόνα-σταγόνα, ώστε να μην παρατηρήσει καν ότι συρρικνώνεται. Ο σιωπηλός θάνατος πρέπει να ενσωματωθεί στην καθημερινή ζωή, να γίνει αόρατος από ρουτίνες, περισπασμούς και ελεγχόμενες αφηγήσεις. Δεν πρέπει να υπάρχουν σωροί από πτώματα, καμία ξαφνική μείωση πληθυσμού που να δημιουργεί ερωτηματικά. Το κόλπο είναι να ενσωματώσεις το θάνατο στον ρυθμό της κανονικότητας.

Η «ψεύτικη πανδημία» ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μεθοδολογίας. Μια υπόσχεση για υγεία ως δόλωμα, μια βελόνα ως γκιλοτίνα – μεταμφιεσμένη σε φροντίδα, ενώ οι πρώτοι «εμβόλιοι» παρουσίαζαν ακόμα περήφανα τα έμβολα τους. Αλλά το πραγματικό αποτέλεσμα δεν ήταν αμέσως εμφανές. Έπρεπε να γίνει σταδιακά. Οι θάνατοι καλύφθηκαν ως συμπτώσεις, καρδιακές προσβολές και ξαφνικές, απροσδόκητες βλάβες οργάνων πουλήθηκαν ως «αναπόφευκτες τραγωδίες». Οι παρτίδες δεν διανεμήθηκαν τυχαία, αλλά ελέγχονταν με στοχευμένο τρόπο. Στις επιμέρους ομοσπονδιακές πολιτείες, οι ενέσεις δηλητηρίου απλώνονταν με τέτοιο τρόπο που η πτώση δεν ήταν πολύ εμφανής. Καμία πόλη δεν έσβησε ταυτόχρονα – ήταν πάντα λίγες, πάντα τόσες πολλές που τα κενά μπορούσαν να γεμίσουν διακριτικά με νέους σκλάβους.

Επειδή το σύστημα ήξερε: Αν εξαφανιστούν πάρα πολλοί ταυτόχρονα, επικρατεί πανικός. Αλλά αν συμβεί αργά, κανείς δεν το προσέχει. Η μετανάστευση ήταν το τέλειο εργαλείο για απόκρυψη. Ενώ οι δηλητηριώδεις παρτίδες άρχισαν να ισχύουν, νέοι άνθρωποι πλημμύριζαν ταυτόχρονα στη χώρα – όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά ως μια απρόσκοπτη αντικατάσταση για τις λιγοστές τάξεις. Δεν προορίζονταν μόνο για να καλύψουν θέσεις εργασίας, αλλά κυρίως για να εμποδίσουν τα θύματα να αντιληφθούν ότι αντικαθιστώνται. Οι τρύπες γέμισαν με νέα πρόσωπα πριν οι μάζες συνειδητοποιήσουν ότι οι γείτονές τους έλειπαν.

Η πιο ύπουλη πτυχή αυτής της στρατηγικής είναι ότι ενισχύεται: όσο περισσότεροι πεθαίνουν, τόσο πιο έντονη είναι η ζήτηση για ακόμη περισσότερη μετανάστευση – όχι ως συνέπεια των ετοιμοθάνατων, αλλά ως μέρος του αρχικού σχεδίου. Μια μαζική δολοφονία ενορχηστρωμένη με τόση ακρίβεια που τα ίδια τα θύματα ξαναφτιάχνουν το σκηνικό που κρύβει τη δική τους εξαφάνιση.

Το σύστημα λειτουργεί όσο οι μάζες είναι πολύ αποσπασμένες, πολύ απασχολημένες και με πλύση εγκεφάλου για να δουν τα σημάδια. Αλλά το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Πότε θα αρχίσει επιτέλους ο λαός να αναγνωρίζει τον αποδεκατισμό του – πριν να είναι πολύ αργά;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ