Ώρα να σταματήσει ο Κομμουνισμός αλά Αμερικανικά. Η μονοκομματική δημοκρατία, έχει μετατρέψει τη χώρα σε γκουλάγκ

 

Κάποιοι θα θυμούνται

την κλασική κωμωδία του 1961, “Διαζύγιο, αλά Ιταλικα”, με πρωταγωνιστή τον Marcello Mastroianni. Δυστυχώς, εξήντα χρόνια αργότερα, φαίνεται ότι κινούμαστε προς ένα πολύ λιγότερο αστείο, πραγματικό “Κομμουνισμός, αλά Αμερικανικά”, το οποίο μάλιστα ζούμε.

Τι είναι ο “Κομμουνισμός, αλά Αμερικανικά”; Μέχρι στιγμής θα έλεγε κανείς ότι δεν έχει μεγάλη ομοιότητα με τον σοβιετικό τύπο με τα Γκουλάγκ και τα λοιπά.

Ή μήπως όχι;

Στις 6 Οκτωβρίου, το δημοτικό συμβούλιο του Λος Άντζελες διακήρυξε, σχεδόν ομόφωνα (11-2), τις εντολές COVID-19 που απαιτούν απόδειξη εμβολιασμού για την είσοδο σε κλειστά εστιατόρια, κινηματογράφους, κομμωτήρια, εμπορικά κέντρα και σχεδόν σε κάθε άλλο δημόσιο κλειστό χώρο που μπορείτε να φανταστείτε στην πρωτεύουσα της διασκέδασης.

Άλλοι, με την ενθάρρυνση της ομοσπονδιακής μας κυβέρνησης, θα ακολουθήσουν σύντομα το παράδειγμα σε διάφορους βαθμούς ή το έχουν ήδη κάνει.

Ίσως τα Γκουλάγκ δεν χρειάζονται όταν ολόκληρη η κοινωνία ζει σε ένα τέτοιο.

Αυτό συνέβη μόλις λίγες ημέρες αφότου ο Merrick Garland, ο γενικός εισαγγελέας της χώρας μας -με αυτό που ο Mark Levin περιέγραψε ως συμπεριφορά σαν του Στάζι- ανακοίνωσε την τζιχάντ του, προφανώς σε συνεργασία με διάφορους άλλους κυβερνητικούς εκπαιδευτικούς φορείς, κατά των γονέων που καταδέχτηκαν να ασκήσουν κριτική στις σχολικές επιτροπές για την προπαγάνδα των παιδιών τους με την Κριτική Θεωρία της Φυλής (παιδί του Μαρξισμού).

Ο Garland αποκάλεσε αυτούς τους ανήσυχους γονείς, που ξεφυτρώνουν φαινομενικά παντού, “εγχώριους τρομοκράτες”.

Αποδείχτηκε ότι τα ίδια τα παιδιά του AG, μέσω της “εκπαιδευτικής” εταιρείας Panorama, επωφελούνταν σημαντικά από την προώθηση αυτής της ίδιας υποκίνησης φυλετικού μίσους, ενώ προσποιούνται ότι είναι μια αντιρατσιστική, ολοκληρωτική λεγόμενη θεωρία.

Ο κομμουνισμός, παρά την υψηλών τόνων, διαρκώς μεταβαλλόμενη, ηθικιστική ρητορική του – ακριβέστερα χάρη σε αυτήν, αν το καλοσκεφτείτε – είναι το πιο εξελιγμένο σύστημα μέχρι σήμερα για τη διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων χρημάτων στα χέρια των ελίτ (μετάφραση: κομμουνιστική ηγεσία και οι φίλοι τους).

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε δισεκατομμυριούχος, ενώ ο λαός του ζει μέσα στην εξαθλίωση. Ή ότι ο Γενικός Γραμματέας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος Σι Τζινπίνγκ’ κατοικεί στο χλιδάτο αυτοκρατορικό οχυρό, εν μέρει μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, Jade Spring Hill (Ρίξτε μια ματιά. Το Mar-a-Lago μπορεί να μην του φαινόταν τόσο εντυπωσιακό).

Δύναμη στον Λαό (σε μερικούς από αυτούς), πράγματι.

Παρ’ όλα αυτά. Η Κίνα, η Ρωσία και, χωρίς αμφιβολία, η Κούβα, αν γνώριζε πολλά γι’ αυτήν, θεωρήθηκαν από τον Μαρξ πολύ φτωχές για να αποτελέσουν γόνιμες ευκαιρίες για τον κομμουνισμό, ειδικά τότε. Η Καμπότζη του Πολ Ποτ πιθανόν να είχε μπερδέψει τον γέρο Καρλ.

Ο Μαρξ υπέθεσε ότι το σύστημά του θα ερχόταν πρώτα σε εκείνο το πιο σύγχρονο βιομηχανικό κράτος που ήταν προετοιμασμένο για τη μετάβαση, τη Γερμανία.

Έκανε λάθος γι’ αυτό (τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί η Ανατολική Γερμανία, αλλά αυτό οφειλόταν μόνο στην παρέμβαση των Σοβιετικών. Ναι, ο ναζισμός είχε και αυτός στοιχεία μαρξισμού).

Ή μήπως όχι; Ίσως ήταν απλώς μπροστά από την εποχή του.

Ποιο σύγχρονο βιομηχανοποιημένο κράτος θα μπορούσε να είναι πιο γόνιμο για τον κομμουνισμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη χώρα με τα περισσότερα-περισσότερα από όλα;

Και δεν θα χρειαζόταν καν επανάσταση. Θα μπορούσε απλώς να μπει από την πόρτα, ειδικά αφού τόσοι πολλοί από τους ηγέτες της φαίνονται έτοιμοι γι’ αυτό.

Φυσικά, δεν ονομάζουν αυτό που συμβαίνει κομμουνισμό, ούτε καν σοσιαλισμό. Αυτό θα δημιουργούσε απλώς διχόνοια. Συχνά, βολικά, δεν παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους τι κάνουν, ή πώς το αποκαλούν, αυτό που κάνουν.

Αλλά το κάνουν. Και αυτό είναι το σημαντικό.

Βασικό στοιχείο αυτής της ανάπτυξης είναι ένα μονοκομματικό σύστημα, κάτι σαν την Κίνα, το οποίο είναι κομμουνιστικό στη ρητορική και τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά καπιταλιστικό, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, οικονομικά. Ο σοσιαλισμός, όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι ευφυείς άνθρωποι, τελικά δεν λειτουργεί ως οικονομικό σύστημα.

Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε αυτό. Ο Λένιν το κατάλαβε όταν καθιέρωσε τον περιορισμένο καπιταλισμό, τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), μόλις λίγα χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Αλλά το μονοκομματικό σύστημα εξακολουθεί να είναι ελκυστικό. Προφανώς μπορεί να είναι επιτυχημένο όταν συνδυάζεται με καπιταλισμό διαφόρων βαθμών. Το λεγόμενο κινεζικό θαύμα είναι απόρροια αυτού, όταν εκατομμύρια άνθρωποι, σε μεγάλο βαθμό στην πιο καπιταλιστική εποχή του Ντενγκ Τσιάο-πενγκ, βγήκαν από τη φτώχεια.

Σχεδόν όλο το Δημοκρατικό Κόμμα και μια ατυχής μερίδα των Ρεπουμπλικάνων -το ενιαίο κόμμα, όπως είναι γνωστό- πιστεύουν ότι οι Κινέζοι είναι ο δρόμος του μέλλοντος και, όπως έχω πει και στο παρελθόν, έχουν συνειδητά ή ασυνείδητα συνταχθεί μαζί τους με πράξεις, αν όχι με λόγια.

Η πρόωρη, αιφνιδιαστική άρση του ανώτατου ορίου χρέους στις 7 Οκτωβρίου με αξιοσημείωτη συμμετοχή των Ρεπουμπλικανών δεν ήταν παρά ένα παράδειγμα αυτής της αυξανόμενης τάσης προς τη μονοκομματική κυριαρχία. Η δημοκρατία, ιδίως η πολυκομματική δημοκρατία, είναι απλώς πολύ ατίθαση, πολύ του 18ου αιώνα, πολύ του Διαφωτισμού, για τη σύγχρονη εποχή της υψηλής τεχνολογίας.

Βοηθώντας σε αυτή τη μετάβαση στον κρυπτοκομμουνισμό, ή όπως αλλιώς θα το ονομάζατε, υπάρχουν πολλοί στον πληθυσμό που προτιμούν να καθοδηγούνται παρά να σκέφτονται ή, το σημαντικότερο, να δρουν μόνοι τους. Είναι το κομμάτι της ανθρώπινης φύσης που κάνει τους καλούς κομμουνιστές. Στην πραγματικότητα ο κομμουνισμός οφείλει την ύπαρξή του σε αυτούς.

Είναι το κομμάτι της Αμερικής που θα επιτρέψει, και μάλιστα επιτρέπει, στον κομμουνισμό να μπει από την πόρτα. Ανάμεσά τους είναι μερικοί από τους πλουσιότερους και πιο επιτυχημένους πολίτες μας, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι ανόητοι.

Δεν είναι, άλλωστε, οι άνθρωποι που έχτισαν αυτή τη χώρα. Αυτοί που έχτισαν τη χώρα είναι από τους ανθρώπους που είδε ο de Tocqueville όταν έγραψε τη “Δημοκρατία στην Αμερική”, οι ανεξάρτητοι, αυτοδίδακτοι πολίτες που δημιούργησαν τόσες πολλές μη κυβερνητικές, πατριωτικές οργανώσεις για τη βελτίωση όλων.

Αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχώς, και εδώ είναι το καλό, δεν έχουν εξαφανιστεί. Ο ιδεολογικός πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Η χοντρή κυρία δεν έχει καν αρχίσει να τραγουδάει. Δεν έχει ανοίξει τις παρτιτούρες της.

Ο Μέρικ Γκάρλαντ και οι σύμμαχοί του έκαναν ένα μεγάλο λάθος με τη μετωπική τους επίθεση στους γονείς της Αμερικής, πολλοί από τους οποίους ήταν ήδη εξοργισμένοι. Σκεφτείτε μόνο πόσοι είναι, γονείς μπουχτισμένοι με ένα ήδη φρικτό δημόσιο σχολικό σύστημα που δεν εξυπηρετούσε κανέναν και τώρα χρησιμοποιούνταν για κατήχηση.

Σχηματίζουν έναν κυριολεκτικό στρατό σε όλη τη χώρα. Η υποψηφιότητα για το σχολικό συμβούλιο μετατρέπεται στο νούμερο ένα επάγγελμα ή ασχολία, ανάλογα με την περίπτωση, για τους πατριώτες, αφοσιωμένους Αμερικανούς.

Η ποδοσφαιρική σεζόν είναι εδώ και η χώρα έχει μπουχτίσει σε πρωτοφανή βαθμό με τους φιλοκομμουνιστές ηγέτες της για διάφορους λόγους, από τις ολοκληρωτικές εντολές του COVID μέχρι την εξίσου πρωτοφανή εθνική ντροπή του Αφγανιστάν και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης που δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο από το να τους λένε ψέματα.

Και όλο και περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους γι’ αυτή την κατάσταση πραγμάτων στα γήπεδα ποδοσφαίρου και NASCAR, στις αίθουσες συναυλιών και στους δρόμους.

Πρόκειται για ένα κίνημα που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και αυξάνεται με εκπληκτικό ρυθμό. Πλήθη Αμερικανών συσπειρώνονται και φωνάζουν:

ΠΑΜΕ ΜΠΡΑΝΤΟΝ!

Λοιπόν, αυτή είναι μια οικογενειακή εφημερίδα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. “Πάμε Μπράντον!”, με αυτό τον τρόπο μετέφρασε μια δημοσιογράφος του NBC στο κοινό της, τη γεμάτη βρισιές απόρριψη του Τζο Μπάιντεν που φώναζε το κοινό του NASCAR. Είναι ένας άλλος τρόπος για να πει κανείς “Αντίο, κομμουνισμό, αντίο. Αγαπάμε την ελευθερία μας εδώ”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ