Η επικείμενη Παγκόσμια Κατάρρευση και η μεγάλη επιστροφή του χρυσού!

Ο χρυσός ανέκαθεν θεωρούνταν ως ένα ασφαλές καταφύγιο για πλούτο και έχει διαδραματίσει ρόλο «ασφάλειας» στα χαρτοφυλάκια.
«Ο χρυσός πάντα έπαιζε έναν ασφαλιστικό ρόλο στα χαρτοφυλάκια – ενάντια στην παγκόσμια καταστροφή, γεωπολιτική κατάρρευση, ή τον
πληθωρισμό», τόνισε ο οικονομικός συγγραφέας Michael Brush στο MarketWatch.com.
Ο Αμερικανός εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι, αν και το κίτρινο μέταλλο ήταν «νεκρό» για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, «ξαφνικά έκανε μια καταπληκτική επιστροφή: Είναι ανεβασμένο κατά 50% αυτό το έτος».
Ο Brush σημειώνει ότι πλέον ο χρυσός θεωρείται ως ασφάλεια «ενάντια στην πιθανότητα ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν θα είναι σε θέση να χαλαρώσουν το σύνολο των χρεών τους, χωρίς να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα» και βλέπει ότι το πολύτιμο μέταλλο θα πάει υψηλότερα.
Ο James Rickards, δικηγόρος, συγγραφέας, οικονομολόγος και συντάκτης στο Strategic Intelligence, απηχεί τη στάση του Brush σε ανάλυσή του για την Telegraph.
Ενώ οι νομισματικές ελίτ επέμειναν για χρόνια ότι ο χρυσός ήταν εκτός μόδας, ένα «κυνήγι για το χρυσό έχει αρχίσει», γράφει.
«Για έναν αιώνα, οι ελίτ έχουν εργαστεί για την εξάλειψη του νομισματικού χρυσού, τόσο φυσικά όσο και ιδεολογικά», αναφέρει ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι «όλα αυτά» ξεκίνησαν το 1914, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας ήσυχα «αποθάρρυνε» την πραγματική μετατροπή της στερλίνας σε χρυσό.
Υπενθυμίζει ότι το 1933 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin Roosevelt εξέδωσε διαταγή να γίνει η ιδιοκτησία χρυσού έγκλημα, ενώ το 1971 ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον έφερε τέλος στην μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό.
Στη συνέχεια, το 1973 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και οι G7 «αποχρηματοποίησαν» το χρυσό. Επιπλέον, δεν ήταν πλέον υποχρεωμένοι να διαθέτουν φυσικό χρυσό στα θησαυροφυλάκιά τους.
«Ο χρυσός ήταν ακριβώς ένα άλλο εμπόρευμα. Η άποψη των νομισματικών ελίτ ήταν ότι ο χρυσός ήταν νεκρός. Ωστόσο, ο χρυσός επιμένει στη θέση του στο νομισματικό τραπέζι», υπογραμμίζει ο Rickards.
Τι βλέπουμε τώρα;
«Μετά από δεκαετίες ως καθαροί πωλητές χρυσού, οι κεντρικές τράπεζες έγιναν καθαροί αγοραστές για το 2010», σημειώνει ο οικονομολόγος, τονίζοντας, ότι οι χώρες συσσωρεύουν το πολύτιμο μέταλλο.
«Οι ΗΠΑ κατέχουν 8.133 τόνους χρυσού. Τα μέλη της ευρωζώνης και της ΕΚΤ κατέχουν 10.788 τόνους. Η Κίνα αναφέρει αποθεματικά των 1.788 τόνων, αλλά τα πραγματικά αποθεματικά είναι πιο κοντά στους 4.000 τόνους, με βάση αξιόπιστα δεδομένα από τις εξαγωγές εξόρυξης του Χονγκ Κονγκ και της Κίνας. Η Ρωσία έχει 1.447 τόνους και αποκτά πάνω από 200 τόνους ανά έτος», προσθέτει ο Rickards.
Στο πλαίσιο αυτό, το πρόσφατο σκάνδαλο της χειραγώγησης τιμών του χρυσού και του αργύρου από αξιόπιστα Δυτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα φαίνεται ιδιαίτερα δυσοίωνο.
Οπότε, γιατί ο χρυσός αναγεννήθηκε από τις στάχτες του;
Όπως σημειώνουν Brush και Rickards, οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον πληθωρισμό του αμερικανικού δολαρίου.
Αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια: Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι υπάρχει πρόβλημα που υποβόσκει στην παγκόσμια οικονομία.
Στα τέλη του Δεκέμβρη 2015 ο Λόρδος Jacob Rothschild προειδοποίησε τους επενδυτές του ότι οι συνθήκες της αγοράς επιδεινώνονται. «Τόσο πολύ, έτσι ώστε ο άνεμος δεν είναι σίγουρα πίσω μας. Πράγματι, μπορεί κάλλιστα να είμαστε στο μάτι του κυκλώνα», έγραψε ο Ρότσιλντ στην ετήσια έκθεση του RIT Capital Partners.
Μάλιστα, στο πρόσφατο βιβλίο του «Η νέα υπόθεση για το χρυσό» ο Rickards υποστηρίζει ότι ο κόσμος μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσει την κατάρρευση του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, το σύστημα κατέρρευσε τρεις φορές κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα – το 1914, 1939 και 1971 – και ήταν στα πρόθυρα το 1998 και το 2008.
«Από τη στιγμή που το σημερινό διεθνές νομισματικό σύστημα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο δολάριο των ΗΠΑ, μια νέα κατάρρευση θα προκληθεί από την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στο δολάριο και το ρόλο του ως μέσο αποθήκευσης αξίας. Μπορεί να προκαλεί έκπληξη, αλλά τέτοιες καταρρεύσεις συμβαίνουν κάθε τριάντα χρόνια περίπου», έγραψε.
Ο οικονομολόγος επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι κάθε φορά που το σύστημα κατέρρευσε, οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις ενώθηκαν για να γράψει νέους κανόνες: όπως στη Γένοβα το 1922, στο Bretton Woods το 1944 και στο Smithsonian Institution το 1971. Μια αναβάθμιση της συμφωνίας Smithsonian έγινε από τη Συμφωνία του Λούβρου περίπου 30 χρόνια πριν.
Με τη λογική του Rickards, είμαστε τώρα στο κατώφλι μιας νέας αναταραχής.
Ίσως γι ‘αυτό όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς το φυσικό χρυσό;






ΠΗΓΗ