O Πούτιν έγινε 63: Από τις φτωχογειτονιές της ΕΣΣΔ στην κορυφή του κόσμου

Ο Β. Πούτιν μπορεί να αποτελεί το «μεγάλο όνομα» στο παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι, αλλά δεν κέρδισε τη δύναμή του εν μία νυκτί. Η ανάδειξη του Ρώσου προέδρου στην εξουσία περιλαμβάνει σκηνές από κατασκόπους, ένοπλες συγκρούσεις, ολιγάρχες, πετρέλαιο και φυσικά τζούντο.
Ας δούμε πως ένα «τίποτα» κατόρθωσε να
μετατραπεί στο «Ισχυρότερο Πρόσωπο του Κόσμου».

Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1952 στο Λένινγκραντ. Γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Λένινγκραντ, από φτωχούς γονείς. Μεγάλωσε επί ΕΣΣΔ, σε ένα «κομμουνιστικά διακομισμένο» διαμέρισμα, μαζί με δύο ακόμη οικογένειες.
Ως έφηβος ήταν λάτρης των Beatles. Σε ένα δημοσίευμα περιοδικού αναφέρεται ότι ο Paul McCartney ήταν ο αγαπημένος Beatle του Πούτιν, ενώ το αγαπημένο του τραγούδι είναι ο «Yesterday».
.. αλλά και λάτρης του τζούντο – Πρωταθλητής του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος το 1974. Η αγάπη του Πούτιν για το τζούντο αποκαλύπτει και τις ρίζες της εξωτερικής του πολικής, σύμφωνα με τον πρώην υφυπουργό Οικονομικών, Sergey Alaksashenko, ο οποίος υποστηρίζει ότι: «Σε αντίθεση με τους σκακιστές οι αθλητές του τζούντο δεν περιμένουν να κάνει ο αντίπαλος την κίνησή του. Περιμένουν, «κτίζουν» τη στρατηγική τους και προετοιμάζονται να «τελειώσουν» τον αντίπαλο με μία γρήγορη κίνηση».

Λάτρης των βιβλίων με θέματα κατασκοπείας, αλλά και ανάλογων τηλεοπτικών σειρών, κυρίως μίας που αφορούσε έναν διπλό πράκτορα της ΕΣΣΔ. Έχει δηλώσει δημοσίως ότι αγαπά την τηλεοπτική σειρά «17 Moments of Spring», στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο διπλός πράκτορας της ΕΣΣΔ, Max Otto von Stierlitz.
Το 1985 στάλθηκε από την KGB στη Δρέσδη, ως «κ. Adamov», καθώς η ζωή μιμείται την τέχνη. Γνωρίζει τόσο καλά τη γερμανική γλώσσα, ώστε μπορεί να χρησιμοποιεί ακόμη και τοπικές διαλέκτους. Σε αντίθεση με άλλους κατασκόπους της KGB, ο Πούτιν έκανε παρέα με Γερμανούς.
Το 1989 μετά την πτώση του Τείχους επέστρεψε στο Λένινγκραντ, όπου ανέλαβε θέση υπό τον πρώτο δημοκρατικά εκλεγμένο δήμαρχο της πόλης, Anatoly Sobchak. Το 1991 παραιτήθηκε από την KGB.
Πάντως υπάρχουν ορισμένοι που πιστεύουν ότι η ίδια η KGB τον είχε τοποθετήσει στο πλάι του δημάρχου του Λένινγκραντ.
Δουλεύοντας στο δημαρχείο του Λένινγκραντ έλαβε το παρατσούκλι «ο Γκρίζος Καρδινάλιος», καθώς θεωρούνταν «ο άνθρωπος που αναλάμβανε δράση όταν έπρεπε κάτι να έρθει σε πέρας».

Πάντως βρέθηκε υπό έρευνα για «χαριστική παροχή αδειών για πραγματοποίηση εξαγωγών και εισαγωγών».

Όταν ο Sobchak έχασε την επανεκλογή του, αυτός που τις κέρδισε προσέφερε δουλειά στον Πούτιν. Όμως την αρνήθηκε λέγοντας: «είναι καλύτερο να είσαι χαρακτηρισμένος ως πιστός και όχι να ανταμοίβεσαι για την προδοσία σου».
Πολύ γρήγορα ανέβηκε την ιεραρχία της FSB («διαδόχου» της KGB0, ενώ κατέληξε, το 1998 επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας.
Το 1996 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Μόσχα. Δεν αγαπά ιδιαίτερα τη Μόσχα, την οποία χαρακτηρίζει ως ελαφρώς «ευρωπαϊκή πόλη».

Παρά την πολιτική του δραστηριότητα δεν ξεχνά και την ακαδημαϊκή του καλλιέργεια. Το 1997 έλαβε Ph.D. στα οικονομικά από από το St. Petersburg State Mining Institute.
Τον Αύγουστο του 1999, τοποθετήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού, από τον τότε Ρώσο πρόεδρο, Μπόρις Γέλτσιν. Ήταν ο πέμπτος πρωθυπουργός της χώρας σε διάστημα δύο ετών, ενώ κανείς δεν πίστευε στα αυτιά του όταν ο Γέλτσιν τον έχρισε διάδοχό του.

Ο Γέλτσιν, ξαφνικά, παραιτείται και ο Πούτιν αναλαμβάνει πρόεδρος την 1η Ιανουαρίου 1999. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Γέλτσιν τον προώθησε για να αυτοπροστατευθεί, μ δεδομένο ότι ο πόλεμος στην Τσετσενία μόλις είχε αρχίσει και η δημοτικότητά του είχε ξεκινήσει να υποχωρεί.
Στην πρώτη ομιλία του ως πρόεδρος της Ρωσίας, έκανε λόγο για ελευθερία λόγου, συνειδήσεων, Τύπου αλλά και του δικαιώματος ύπαρξης ατομικής περιουσίας.
Κατά την πρώτη του θητεία επικεντρώθηκε κυρίως σε εσωτερικά θέματα της Ρωσίας. Είχε τον πόλεμο στην Τσετσενία αλλά και τη μάχη κατά των ολιγαρχών του Γέλτσιν.
Επειδή κατανόησε ότι ορισμένοι εκ των ολιγαρχών ήταν – τουλάχιστον τότε – πιο δυνατοί από τον ίδιο έκλεισε μαζί τους συμφωνία.
Έλαβε τον χαρακτηρισμό ως «άνθρωπος της δράσης», από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τον δεύτερο πόλεμο με την Τσετσενία. Η δημοτικότητά του έφθασε στο 83%.
Επανεκλέγηκε πρόεδρος της Ρωσίας το 2004, συνεχίζοντας να ασχολείται, κυρίως, με εσωτερικά θέματα, αλλά συγκέντρωσε σκληρή κριτική για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τα ΜΜΕ, μετά και τη δολοφονία της δημοσιογράφου Anna Politkovskaya.
Εν γένει, όμως, είναι αγαπητός. Άλλωστε στις δύο πρώτες θητείες του ως πρόεδρος η ρωσική οικονομία «έτρεξε» με εντυπωσιακό ρυθμό.
Το 2008 ο Dmitry Medvedev έγινε πρόεδρος της Ρωσίας και κατόπιν... διόρισε πρωθυπουργό τον Πούτιν.
Η Ρωσία εμπλέκεται σε έναν πόλεμο πέντε ημερών με τη Γεωργία.
Το 2012 ο Πούτιν εκλέγεται για τρίτη φορά πρόεδρος της Ρωσίας, με 63,6% των ψήφων.
Τον Μάρτιο του 2014 η Ρωσία προσαρτά την Κριμαία, προχωρώντας σε μία από τις περίπλοκες και αμφισβητούμενες γεωπολιτικές κινήσεις της χρονιάς.
Πρόσφατα ξεκίνησε να «επεκτείνει» τις σχέσεις Ρωσίας-Κίνας, με δεδομένο και το εμπάργκο της Δύσης.
Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του, αλλά ως φαίνεται δεν εξετάζει και μία τετάρτη θητεία ως πρόεδρος της Ρωσίας.




ΠΗΓΗ