Ποιος τελικά ντρέπεται σε τούτη τη χώρα;

Η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ντρέπεται. Το αποδεικνύει με τις αποφάσεις της, εξοβελίζοντας έτσι κάθε συναίσθημα ντροπής, εμφανιζόμενη "μετέωρη" ανάμεσα των συγκυριών και άβουλη στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων, που προσδίδουν νέες διαστάσεις στο κοινωνικό δράμα.
Οι πολιτικοί δεν ντρέπονται. Χρειάζεται άλλωστε υπόβαθρο ψυχικό η ντροπή. Δεν ντρέπεται κανείς επειδή κάνει ντροπής πράγματα, αλλά επειδή έχει μέσα του την αρετή της
ντροπής!

Οι πολιτικοί που για μια ακόμη φορά επιζητούν εναγώνια τη ψήφο μας, προερχόμενοι από το πολιτικό σύστημα της σαπρίας, πέρασαν απ' όλες τις αποξηραντικές μηχανές ευαισθησιών και ...χειρουργήθηκαν συναισθηματικά και ψυχικά. Το αποτέλεσμα; Η δημιουργία ενός αντιανθρώπινου πειράματος με νεοφιλελεύθερες προσφύσεις, μαρξιστικές προρρήσεις και σοσιαλιστικές αποφύσεις.

Πολιτικοί που μοιάζουν με ένα εσμό ντόμπερμαν, που σε κάποιο σφύριγμα υπερήχων είναι έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν, ενώ σε νορμάλ κατάσταση και με δέλεαρ την εξουσία, είναι εκπαιδευμένα να μας ταλαιπωρούν...

Δεν ντρέπονται. Πως να ντρέπονται όταν γινόμαστε αποδέκτες υπερχειλίζουσας βεβαιότητας για έξοδο από την κρίση και αλλοπρόσαλλες εκτιμήσεις για διαγραφή του χρέους, για ανατροπές, για παράλληλα προγράμματα και πολιτικές πρακτικές, με υπόβαθρο πάντα τις βερμπαλιστικές δηλώσεις;

Η αφήγηση της πολιτικής δειλίας και αδιάντροπης πολιτικής πρακτικής απ' όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις, επαναλαμβάνεται και προκαλεί τους σκεπτόμενους πολίτες. Ετσι τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας παραμένουν, οι εντυπώσεις διαμορφώνονται κατά τις επιταγές της πολιτικής συγκυρίας, αλλά ακόμη και τα εθνικά θέματα τραβούν το μοιραίο δρόμο τους.

Και κανένας δεν υποχρεώνεται τελικά να απαντήσει σε κανέναν, ούτε να απολογηθεί ενώπιον του έθνους!..

Και τι τελικά συμβαίνει; Οι μισοί για τος άλλους μισούς είναι απατεώνες, ακόμη και προδότες ή μειοδότες. Δηλαδή το μόνο πλέον προνόμιο των Ελλήνων είναι να διαλέγουν τον εθνικό τους απατεώνα ή μειοδότη. Και μάλιστα χωρίς το συναίσθημα της κοινωνικής ντροπής.

Ούτε σ' αυτή την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία της εκλογής δεν υπεισέρχεται η ντροπή, έστω και εξ' ανάγκης!..

Και όσοι πολιτικοί, οι ελάχιστοι των ελαχίστων, κάνουν την κριτική τους ή την αυτοκριτική τους, κανείς δεν τείνει ευήκοον ους. Και κανείς δεν επιχειρεί να αποδείξει ότι χωρίς ντροπή πορευόμαστε,λαός και εξουσία. Οτι δεν είναι αυτά που του καταμαρτυρούν. Προσπαθεί να καταμαρτυρήσει τα του αντιπάλου. Δηλαδή, το ένα χείριστο προσπαθεί να ανασύρει από την καταπακτή των αδιεξόδων και της πολιτικής αδιαντροπιάς, το άλλο χείριστο.

Κι αν δεν υπάρχει, κατασκευάζεται. Για να υπάρξει αμοιβαία εξουδετέρωση. Και οι Ελληνες παραμένουν οι συλλέκτες των χειρίστων, πληρώνοντας μονίμως τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και πάλι χωρίς ντροπή. Αυτή τη φορά
κοινωνική. Χωρίς ντροπή για την εξευτελιστική ανοχή. Χωρίς ντροπή για την μωροπιστία. Χωρίς ντροπή για το μικροαστικό "βόλεμα", που διογκώνει τη φοβία και εκτρέφει τα πολιτικά εκτρώματα...




ΠΗΓΗ