«Συνένοχοι το κράτος και τις τράπεζες». Η συγκλονιστική ιστορία της τραγικής μητέρας που αυτοκτόνησε μαζί με τον γιο της
.jpg)
Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης περισσότεροι από 7.000 συνάνθρωποί μας
έχουν φύγει εξαιτίας των προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετώπιζαν. Η
ιστορία αυτή, όπως και όλες οι άλλες έχει συνένοχους το κράτος και τις
τράπεζες.
Η ιστορία πίσω από την τραγωδία στη Χαλκίδα
Συγκλονίζει ολόκληρη την χώρα το άκουσμα της τραγικής είδησης στην Χαλκίδα, με την διπλή αυτοκτονία της 63χρονης μητέρας και του 27χρονου γιου της.
Όλα συνέβησαν, λίγο μετά τις 9 το πρωί στο κέντρο της Χαλκίδας. Η αστυνομία ειδοποιήθηκε από ένοικο της πολυκατοικίας τους, που ανέφερε ότι πήδηξαν στον ακάλυπτο από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου όπου διέμεναν η τραγική μάνα πρώτα και στη συνέχεια ο γιος της. Η 63χρονη γυναίκα σκοτώθηκε ακαριαία, ενώ ο 27χρονος γιος άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της Χαλκίδας, όπου διακομίσθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Η ιστορία της τραγικής μάνας όμως είναι μεγάλη και έχει τουλάχιστον μία 20ετη διαδρομή από πόνο, ελλείψεις, προσπάθειες, κυριολεκτικά αγώνα με αξιοπρέπεια, αλλά και αδιέξοδα μόνο αδιέξοδα, αφού έτσι είναι η χώρα μας φτιαγμένη.
Η αρχή ενός μοιραίου τέλους
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του News247, πριν περίπου 20 χρόνια ο σύζυγός της γυναίκας αυτής, επιχείρησε να κάνει μία επένδυση, παίρνοντας ένα μεγάλο τραπεζικό δάνειο για να φτιάξει ένα αποξηραντήριο ξηρών καρπών στη Β. Εύβοια.
Η επιχείρηση σύντομα έπεσε έξω και ο σύζυγος παράτησε την οικογένειά του, φόρτωσε όλα τα χρέη στον λαιμό της συζύγου του και τρία ανήλικα παιδιά τότε και σηκώθηκε έφυγε στην Αθήνα, μην δίνοντας από τότε λογαριασμό. Πριν από μερικά χρόνια πέθανε.
Η γυναίκα αυτή, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα βγαλμένη από την καθημερινότητά μας, όλα αυτά τα χρόνια ζούσε με τεράστιες στερήσεις, με μόνο έσοδο μία μικρή αναπηρική σύνταξη, στο ενοίκιο και με δανεικά από γείτονες και έτσι στην ουσία μεγάλωσε τα τρία της παιδιά, τα σπούδασε όλα, τα δύο από αυτά έφυγαν να ζήσουν στην Αθήνα και ο 27χρονος γιος της έμεινε μαζί της αφού αντιμετώπιζε από το παρελθόν ψυχολογικά προβλήματα.
Η χαριστική βολή σε αυτή τη γυναίκα δόθηκε το 2011 από το ελληνικό κράτος, που δεν μπορούσε να εντοπίσει άλλον άνθρωπο να του στερήσει το μοναδικό του έσοδο, την μοναδική του έστω και ελάχιστη δυνατότητα επιβίωσης, κόβοντάς της την αναπηρική της σύνταξη.
Ακολούθησαν σχεδόν 4 φρικτά χρόνια, με δανεικά και αγύριστα, χωρίς να το θέλει βέβαια η γυναίκα, καθώς όπως ανέφερε στο News247 ένας αστυνομικός που την ήξερε καλά, είχε πάρει δανεικά ακόμα και από εκείνον, ποτέ δεν της τα ζήτησε, γιατί ήξερε την ιστορία της, αλλά όποτε την έβλεπε ανέφερε χαρακτηριστικά: «Με κοίταζε με εκείνο το βλέμμα του αξιοπρεπούς ανθρώπου που ζητάει όχι ένα αλλά χίλια συγνώμη που δεν μπορεί να σε ξεπληρώσει».
Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που ζούσε ποτέ δεν της ζήτησε το ενοίκιο παρότι είχε να το καταβάλει από το 2011 και την βοηθούσε όσο μπορούσε, το ίδιο οι υπόλοιποι ένοικοι, το ίδιο οι γείτονες και το φιλόπτωχο του Δήμου.
Στο τέλος όμως δεν άντεξε.
Από αυτή τη γυναίκα ζητούσαν οι τράπεζες να πληρώσει, από αυτή τη γυναίκα το Κράτος εξοικονόμησε χρήματα για αποπληρώσει το δημόσιο χρέος και αυτή τη γυναίκα η ελληνική πραγματικότητα ώθησε μαζί με το ίδιο της το σπλάχνο σε ένα σύγχρονο Ζάλογγο.
Πίσω της άφησε ένα σημείωμα που δεν κατηγορούσε, απλά εξιστορούσε μερικά πράγματα που αφορούσαν την οικονομική της κατάσταση.
Την ζωή αυτής της γυναίκας και αυτού του παλικαριού που τόσο άδικα έφυγαν από τη ζωή, την βιώνουν χιλιάδες συμπολίτες μας, αξιοπρεπείς άνθρωποι που απλά ατύχησαν και απλά αδικήθηκαν.
Το ερώτημα όμως μένει γιατί η Πολιτεία φέρεται με εφαρμογή θανατικής ποινής σε αυτούς τους ανθρώπους, στους σύγχρονους «Αθλίους», γιατί θεωρεί ότι μπορεί να στερεί ακόμα και την ύστατη δυνατότητα απλά μίας ακόμα εισπνοής.
Η ιστορία πίσω από την τραγωδία στη Χαλκίδα
Συγκλονίζει ολόκληρη την χώρα το άκουσμα της τραγικής είδησης στην Χαλκίδα, με την διπλή αυτοκτονία της 63χρονης μητέρας και του 27χρονου γιου της.
Όλα συνέβησαν, λίγο μετά τις 9 το πρωί στο κέντρο της Χαλκίδας. Η αστυνομία ειδοποιήθηκε από ένοικο της πολυκατοικίας τους, που ανέφερε ότι πήδηξαν στον ακάλυπτο από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου όπου διέμεναν η τραγική μάνα πρώτα και στη συνέχεια ο γιος της. Η 63χρονη γυναίκα σκοτώθηκε ακαριαία, ενώ ο 27χρονος γιος άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα στο νοσοκομείο της Χαλκίδας, όπου διακομίσθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Η ιστορία της τραγικής μάνας όμως είναι μεγάλη και έχει τουλάχιστον μία 20ετη διαδρομή από πόνο, ελλείψεις, προσπάθειες, κυριολεκτικά αγώνα με αξιοπρέπεια, αλλά και αδιέξοδα μόνο αδιέξοδα, αφού έτσι είναι η χώρα μας φτιαγμένη.
Η αρχή ενός μοιραίου τέλους
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του News247, πριν περίπου 20 χρόνια ο σύζυγός της γυναίκας αυτής, επιχείρησε να κάνει μία επένδυση, παίρνοντας ένα μεγάλο τραπεζικό δάνειο για να φτιάξει ένα αποξηραντήριο ξηρών καρπών στη Β. Εύβοια.
Η επιχείρηση σύντομα έπεσε έξω και ο σύζυγος παράτησε την οικογένειά του, φόρτωσε όλα τα χρέη στον λαιμό της συζύγου του και τρία ανήλικα παιδιά τότε και σηκώθηκε έφυγε στην Αθήνα, μην δίνοντας από τότε λογαριασμό. Πριν από μερικά χρόνια πέθανε.
Η γυναίκα αυτή, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα βγαλμένη από την καθημερινότητά μας, όλα αυτά τα χρόνια ζούσε με τεράστιες στερήσεις, με μόνο έσοδο μία μικρή αναπηρική σύνταξη, στο ενοίκιο και με δανεικά από γείτονες και έτσι στην ουσία μεγάλωσε τα τρία της παιδιά, τα σπούδασε όλα, τα δύο από αυτά έφυγαν να ζήσουν στην Αθήνα και ο 27χρονος γιος της έμεινε μαζί της αφού αντιμετώπιζε από το παρελθόν ψυχολογικά προβλήματα.
Η χαριστική βολή σε αυτή τη γυναίκα δόθηκε το 2011 από το ελληνικό κράτος, που δεν μπορούσε να εντοπίσει άλλον άνθρωπο να του στερήσει το μοναδικό του έσοδο, την μοναδική του έστω και ελάχιστη δυνατότητα επιβίωσης, κόβοντάς της την αναπηρική της σύνταξη.
Ακολούθησαν σχεδόν 4 φρικτά χρόνια, με δανεικά και αγύριστα, χωρίς να το θέλει βέβαια η γυναίκα, καθώς όπως ανέφερε στο News247 ένας αστυνομικός που την ήξερε καλά, είχε πάρει δανεικά ακόμα και από εκείνον, ποτέ δεν της τα ζήτησε, γιατί ήξερε την ιστορία της, αλλά όποτε την έβλεπε ανέφερε χαρακτηριστικά: «Με κοίταζε με εκείνο το βλέμμα του αξιοπρεπούς ανθρώπου που ζητάει όχι ένα αλλά χίλια συγνώμη που δεν μπορεί να σε ξεπληρώσει».
Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που ζούσε ποτέ δεν της ζήτησε το ενοίκιο παρότι είχε να το καταβάλει από το 2011 και την βοηθούσε όσο μπορούσε, το ίδιο οι υπόλοιποι ένοικοι, το ίδιο οι γείτονες και το φιλόπτωχο του Δήμου.
Στο τέλος όμως δεν άντεξε.
Από αυτή τη γυναίκα ζητούσαν οι τράπεζες να πληρώσει, από αυτή τη γυναίκα το Κράτος εξοικονόμησε χρήματα για αποπληρώσει το δημόσιο χρέος και αυτή τη γυναίκα η ελληνική πραγματικότητα ώθησε μαζί με το ίδιο της το σπλάχνο σε ένα σύγχρονο Ζάλογγο.
Πίσω της άφησε ένα σημείωμα που δεν κατηγορούσε, απλά εξιστορούσε μερικά πράγματα που αφορούσαν την οικονομική της κατάσταση.
Την ζωή αυτής της γυναίκας και αυτού του παλικαριού που τόσο άδικα έφυγαν από τη ζωή, την βιώνουν χιλιάδες συμπολίτες μας, αξιοπρεπείς άνθρωποι που απλά ατύχησαν και απλά αδικήθηκαν.
Το ερώτημα όμως μένει γιατί η Πολιτεία φέρεται με εφαρμογή θανατικής ποινής σε αυτούς τους ανθρώπους, στους σύγχρονους «Αθλίους», γιατί θεωρεί ότι μπορεί να στερεί ακόμα και την ύστατη δυνατότητα απλά μίας ακόμα εισπνοής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου