55 ημέρες στο Πεκίνο......

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη και με τα μάτια να βαραίνουν από τη νύστα, οι υπερασπιστές της συνοικίας των πρεσβειών άδικα ξενυχτούσαν στο πρόχειρο οχύρωμα περιμένοντας την τελική επίθεση. Οι εξαγριωμένοι Μποξέρ δεν φάνηκαν εκείνη τη νύχτα. Ξημέρωνε 14 Αυγούστου του 1900 στο εξεγερμένο Πεκίνο. Από μακριά, ακουγόταν το εμβατήριο που κρατούσε το βήμα των ανδρών της πολυεθνικής δύναμης. Ο ήχος των πνευστών όλο και δυνάμωνε. Οι υπερασπιστές του λόφου ξεθάρρεψαν. Όταν τα πρώτα τμήματα των ενισχύσεων φάνηκαν στο βάθος, οπλοφόροι και γυναικόπαιδα παράτησαν τις θέσεις τους και χύθηκαν να
υποδεχτούν τους νεοφερμένους.
Ο βετεράνος του αμερικανικού εμφυλίου στρατηγός Άντνα Τσάφι γνώριζε την αποθέωση των ως λίγο πριν απελπισμένων. Με βήμα παρέλασης, οι Άγγλοι, Αμερικανοί, Αυστριακοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιάπωνες, Ιταλοί και Ρώσοι στρατιώτες που σχημάτιζαν το πολυεθνικό εκστρατευτικό σώμα, ανέβηκαν τον λόφο της συνοικίας των πρεσβειών. Το μαρτύριο είχε λήξει. Οι Μποξέρ είχαν εξαφανιστεί. Μαζί τους το είχε σκάσει και η αυτοκράτειρα Τσου Χσι, ως την ώρα τελευταία απόγονος της Ματζουριανής δυναστείας. Ξεκίνησαν να την ψάχνουν.

Η μοιρασιά της Κίνας στα τέλη του ΙΘ’ αιώνα ήταν επίσημα συμφωνημένη ανάμεσα στους ξένους και στην αυτοκρατορική αυλή. Με συνθήκη του 1897, η Γαλλία πρώτα απέκτησε το αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης του νησιού Χαϊνάν κι έπειτα των περιοχών Κουάντουγκ, Κουανσί και Γιουνάν κι ανέλαβε την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής στην περιοχή.
Με συμφωνία του 1898, οι Άγγλοι καπάρωσαν την αχανή περιφέρεια του ποταμού Γιαγκτσέ και σαράντα νησιά γύρω από το ήδη δικό τους Χονγκ Κονγκ. Οι Ιάπωνες προτίμησαν την περιοχή Φουκιέν. Οι Γερμανοί την επαρχία Τσαντούγκ και την αποκλειστικότητα της κατασκευής έργων. Οι Ρώσοι τις Λινσουέν και Νταρέν και το τρένο της Ανατολικής Μαντζουρίας. Οι ΗΠΑ πήραν το εμπόριο και οι άλλοι ό,τι επιθυμούσαν. Οι συμφωνίες ήταν ρητές: Κανένας τρίτος δεν μπορούσε να διεισδύσει στις περιοχές επιρροής της κάθε χώρας.
Η ζωή καλά κυλούσε, ώσπου στον ορίζοντα φάνηκε η αθλητική οργάνωση «Ευσεβής αδελφότητα των αγωνιστών με τις γροθιές» που έφερε τον καθ’ όλα κινέζικο τίτλο «Γροθιές της δίκαιης αρμονίας». Όταν οι ξένοι έμαθαν την ύπαρξή της, ονόμασαν τα μέλη τους «Μποξέρ». Οι Κινέζοι πατριώτες είχαν αρχικό στόχο να ανατρέψουν την ξενόδουλη δυναστεία και να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από τα μέρη τους.
Αντί να ασχολούνται με το βαρετό έργο της εξάρθρωσης, οι μανδαρίνοι της αυλής βρήκαν πιο εύκολο να αλώσουν την οργάνωση από τα μέσα. Στη στροφή του αιώνα, η ανατροπή της δυναστείας είχε απαλειφθεί από τους σκοπούς του σωματείου. Παρέμενε το διώξιμο των ξένων. Οι Μποξέρ είχαν αποκτήσει αρχηγό τον πρίγκιπα Τουάν και διοίκηση από μέλη της αυτοκρατορικής αυλής.
Τέλη Μαΐου του 1900, η επανάσταση ξέσπασε ταυτόχρονα στο Πεκίνο, στον Νότο και στις περιοχές Νανκίνγκ και Καντόνα. Ο πρεσβευτής της Γερμανίας στο Πεκίνο, βαρόνος Κλέμενς φον Κέτελερ, κι ο πρόεδρος της ιαπωνικής αποστολής, Σουκιγιάμα Ακίρα, βρέθηκαν δολοφονημένοι. Το κύμα της βίας εναντίον των ξένων στοίχισε τη ζωή σε 135 ιεραποστόλους και σε 16.000 Κινέζους χριστιανούς. Στις 30 του μήνα, οι επαναστάτες κυρίευσαν την πόλη Τιεντσίν, προπύργιο του Πεκίνου, και παρέλασαν κραδαίνοντας κοντάρια, στις αιχμές των οποίων ήταν καρφωμένα κεφάλια ιεραποστόλων.
Η αυτοκρατορική κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε τη δράση των Μποξέρ, αν και στις τάξεις των επαναστατών είχαν προσχωρήσει ολόκληρα τμήματα του κινεζικού στρατού.
Σπασμωδικά στην αρχή και συστηματικά στη συνέχεια, οι κυβερνήσεις των χωρών που εκμεταλλεύονταν την απέραντη Κίνα, άρχισαν να συνεργάζονται για το κοινό συμφέρον: Η επανάσταση ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να κατακτήσουν τη χώρα και να τη μοιραστούν δίκαια, χωρίς να χρειάζεται να υπογράφουν συμφωνίες με την αυλή. Με εντολές από τις μητροπόλεις, συγκροτήθηκε στα γρήγορα ένα πολυεθνικό απόσπασμα 400 ανδρών, φορτώθηκε στο τρένο κι έφτασε στο Πεκίνο, στις 20 Ιουνίου. Οι Αμερικανοί φορούσαν ακόμα τα χειμωνιάτικα, ενώ οι Ρώσοι ξέχασαν τα κανόνια στον σταθμό.
Οι «400» ανέλαβαν την προστασία των οικογενειών που ζούσαν στον λόφο με τη συνοικία των πρεσβειών. Μόλις που πρόλαβαν να την οχυρώσουν στα πρόχειρα, καθώς ξεκινούσαν οι «55 ημέρες του Πεκίνου»: Οι Μποξέρ του Πεκίνου, που έσπευσαν να πολιορκήσουν τη συνοικία, αριθμούσαν 360.000 επαναστάτες!
Στις 26 Ιουνίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν ότι έθεσαν τον στρατηγό Άντνα Τσάφι επικεφαλής της πολυεθνικής δύναμης 20.000 ανδρών που στελνόταν στην Κίνα. Καίγοντας και σφάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζους, οι εισβολείς προχωρούσαν αργά προς την πρωτεύουσα, όπου οι εγκλωβισμένοι στη συνοικία των πρεσβειών αμύνονταν απεγνωσμένα. Το μαρτύριό τους έληξε στις 14 Αυγούστου, ακριβώς 55 ημέρες μετά την έναρξη της πολιορκίας.
Ξεκίνησε το ξεκαθάρισμα των επαναστατών. Τον Σεπτέμβριο, επικεφαλής των ξένων δυνάμεων στην Κίνα μπήκε ο Πρώσος στρατάρχης Βάλτερζεε. Στις 16 Οκτωβρίου, Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία υπέγραψαν συμμαχία με σκοπό την επαναφορά των ζωνών επιρροής.
Η συστηματική εξαφάνιση των Μποξέρ ολοκληρώθηκε τον επόμενο χρόνο. Ο πόλεμος τελείωσε και τυπικά στις 7 Οκτωβρίου του 1901, ημέρα που η Κίνα και δώδεκα κράτη συνυπέγραψαν το σχετικό πρωτόκολλο. Με αυτό, η Κίνα υποχρεωνόταν να πληρώσει δυσβάσταχτες πολεμικές αποζημιώσεις, να γκρεμίσει τα κάστρα του Πεκίνου και να δεχτεί την παρουσία πανίσχυρης πολυεθνικής δύναμης για την προστασία της συνοικίας των πρεσβειών, η οποία θα οχυρωνόταν ανάλογα.
Όμως, ο ανταγωνισμός των ξένων συνεχίστηκε. Στα 1904, ξέσπασε ο Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος με την ήττα των Ρώσων στις θάλασσες και στο Πορτ Άρθουρ. Κι ο παγκόσμιος πόλεμος ανέτρεψε τις συμμαχίες κι αναδιάρθρωσε τα τραστ των συμφερόντων.

ΠΗΓΗ