Όπως τη δεκαετία του `70!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μέχρι πρότινος ζούσαμε στα απόνερα της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης. Ακούγαμε, αλλά δεν βλέπαμε. Όσο περνάει όμως ο καιρός, τόσο πλησιάζουμε και εμείς στον βαθύ πυρήνα της.

Ήδη διαβάζω στον τύπο, πως είναι δεκάδες χιλιάδες οι πτωχεύσεις, και οι αιτήσεις για πτώχευση. Όσον αφορά δε στις αυτοκτονίες, άστα να πάνε. Το ίδιο και οι δείκτες της ανεργίας. Το ίδιο και η μετανάστευση στην … Αυστραλία. Για όλα όμως αυτά, φροντίζει το φιλόστοργο Πασόκ, οπότε δεν ανησυχώ.

Έκανα όμως προχθές μια βόλτα στη παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης, και εκεί είναι που άρχισα τελικά να ανησυχώ. Εκεί δηλαδή,  που το κάθε τετραγωνικό μέτρο, κοστίζει όσο ένα καινούργιο αυτοκίνητο.
Τα μισά μαγαζιά ήταν σφραγισμένα! Όπως την δεκαετία του `70, που εκτός από κάτι «κυριλέ» καφετέριες για υπερήλικους ζεν πρεμιέ, τα μόνα άλλα μαγαζιά που λειτουργούσαν ήταν δυο τρία που πουλούσαν χύμα λουκουμάδες, και το περιβόητο σκοπευτήριο. Με δυο δραχμές, είχες τρεις βολές με αεροβόλο, και την δυνατότητα να κερδίσεις ένα πακέτο Καρέλια των δέκα σιγαρέτων!

Πήγα σήμερα τον γιο μου στο κολυμβητήριο. Πάπαλα. Όπως μου είπαν, δεν υπάρχουν πλέον κονδύλια για να θερμαίνεται το νερό, και το «Εθνικό Κολυμβητήριο» πάει κι αυτό για κλείσιμο. Προτίμησα λοιπόν  να τον πάω βόλτα στην παραλία. Του αγόρασα και μαύρα σπόρια. Όπως ακριβώς και τη δεκαετία του `70, τότε που δεν διέθετε η πόλη ούτε κολυμβητήρια, ούτε malls, ούτε άλλα παρόμοια «αναπτυξιακά» έργα.

Στους δρόμους, όλο και αυξάνονται τα σαραβαλάκια, με την έννοια ότι αν τρακάρουν ή αν χαλάσουν, οι ιδιοκτήτες τους δεν τα επιδιορθώνουν. Που λεφτά για πέταμα; Έτσι βλέπεις παντού αυτοκίνητα με σπασμένα φτερά, πεσμένους προφυλακτήρες, χωρίς καθρέφτες, ακόμη και με εξατμίσεις στερεωμένες στη θέση τους με… λουριά. Όπως και στη δεκαετία του `70 δηλαδή, τότε που για να πάρεις ένα μεταχειρισμένο ΙΧ των 1200 κ.ε. θα έπρεπε να εκποιήσεις το προγονικό χωράφι, αφού ένα SEAT 124 DLS κόστιζε όσο και ένα δυάρι διαμέρισμα.

Επίσης, τελευταία  βλέπω παντού ποδήλατα, παπάκια, ακόμη και σύγχρονα μοτοποδήλατα… ηλεκτρικά. Το μόνο που απομένει να δούμε, είναι να γεμίζουν και πάλι οι γειτονιές με μαγαζιά που θα νοικιάζουν ποδήλατα και μοτοποδήλατα, και που θα επιδιορθώνουν τα φούιτ! Όπως ακριβώς και στη δεκαετία του `70. Λέτε να δούμε στους δρόμους και παγοπώλες; Ή ακονιστές μαχαιριών; Διόλου απίθανο….

Τις προάλλες επισκέφτηκα ένα συνεργείο μηχανών. Το τι Varadero και άλλα παρόμοια θηρία υπήρχαν εκεί μέσα… άλλο πράγμα. Όπως όμως μου εξήγησε ο φίλος που έχει το συνεργείο, τα έχουν παρατήσει εκεί οι γιάπηδες ιδιοκτήτες τους, που τα αγόρασαν με «διακοποδάνεια», αλλά που τώρα δεν έχουν ούτε λεφτά για να τα αλλάξουν λάδια. Τα αφήνουν λοιπόν αμανάτι, και κυκλοφορούν με το λεωφορείο. Όπως την δεκαετία του `70.

Και μια και είπαμε για λεωφορεία, ήδη άρχισα να τα βλέπω να αγκομαχούν, στοιβαγμένα στο φουλ, με κορμιά να ξεχειλίζουν από τις πόρτες. Ο μόνος που λείπει είναι ο εισπράκτορας, να φωνάζει «προχωράτε στο βάθος παρακαλώ…».  Βέβαια, πάλι καλά που ακόμη έχουν καύσιμα. Αλλιώς μας βλέπω όλους  στυλάκια, εξαιτίας του ποδαρόδρομου. Όπως στη δεκαετία του `70.

Και το τελευταίο; Πολλά φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας πλέον δεν λειτουργούν. Όπως και πολλά  δημόσια φώτα στους δρόμους. Προφανώς, καίγονται οι λάμπες, αλλά οι αρμόδιοι δεν δύνανται να τις αντικαταστήσουν. Έτσι, αυξάνεται η παρουσία των τροχονόμων στις διασταυρώσεις… και η ρομαντική ατμόσφαιρα στις γειτονιές. Όπως τη δεκαετία του `70 δηλαδή.

Με αυτά και με αυτά με έπιασε μια νοσταλγική κατάθλιψη. Συγκινήθηκα. Λέτε να ξαναδούμε και τα θερινά σινεμά;
Τα συνοικιακά κουτούκια, με χαλίκι για δάπεδο, και μια «με ολίγη» για παραγγελία;
Ρετσίνα και φάβα;
Και Ξανθόπουλο στο τζουκ μποξ;
Και να αγοράζουμε και πάλι τσιγάρα χύμα;
Και να συχνάζουμε σε πατσατζίδικα και σε σφαιριστήρια;
Και σε κινηματογράφους με διπλή προβολή;
Και να ξαναδούμε κάρρα με γάιδαρους στους δρόμους, να πουλάνε ντόπια ζαρζαβατικά;

Για όσους τα θυμούνται όλα αυτά , μπορεί να είναι και ευχάριστα. Δυστυχώς, όσο άσχημη και αν ήταν η πραγματικότητα της εποχής, την νοσταλγούμε, κυρίως διότι ήμασταν νέοι, και όχι για τίποτα άλλο. Αυτό δηλαδή που θυμόμαστε με ευχαρίστηση, και που μας λείπει,  είναι η χαμένη  νιότη μας… και όχι οι φακές καθ εκάστην.
Για τους νεότερους, αυτούς που μεγάλωσαν με Μενεγάκη και laptop, η μετάβαση θα είναι σαφώς πιο δύσκολη. Και θα ζοριστούν πολύ , ειδικά μόλις συνειδητοποιήσουν ότι είναι σαν ξαφνικά να βρέθηκαν μέσα σε ασπρόμαυρη ταινία της Μάρθας Βούρτση, και του Κούλη Στολίγκα. Και ο καθένας τους θα είναι ένας  σύγχρονος Γιακουμής, που θα παλεύει για το μεροκάματο με το πηλοφόρι….αν θα υπάρχει κι αυτό.
Αλλιώς, φτώχια και καλή καρδιά, και ένα γαρίφαλο στο αυτί.
Και που και που,  και καμιά λατέρνα για να ξεσκάμε.
Και μη ξεχνάμε και τις καντάδες.
Όπως ακριβώς και τη δεκαετία του `70, ή και πιο πίσω ακόμη.
Εξαρτάται από την τρόικα.

Strange Attractor