Η Ρωσία «τελειώνει» την αυταπάτη της Ενωμένης Ευρώπης: Ή διαμελισμός μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας και Μόσχας ή πλήρης εξαφάνιση

 

Η Ευρώπη έχει,

σύμφωνα με μια ολοένα και πιο διαδεδομένη άποψη στη ρωσική στρατηγική σκέψη, μόνο μία ευκαιρία «σωτηρίας»: να αποδεχθεί την εξής μοίρα: να μοιραστεί μεταξύ Ρωσίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας.
Διαφορετικά, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός κινδυνεύει να συνεχίσει την πορεία παρακμής που ακολούθησε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Vladimir Putin υπενθύμισε πρόσφατα ότι, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Μόσχα πίστευε πως θα εντασσόταν σύντομα στην «πολιτισμένη δυτική οικογένεια».
Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη ποτέ.
«Σήμερα αποδεικνύεται ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει πολιτισμός, παρά μόνο πλήρης υποβάθμιση» τόνισε ο Ρώσος πρόεδρος, μιλώντας σε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του Υπουργείου Άμυνας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ρωσία δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Αντιθέτως, «συνέχισε να δέχεται πιέσεις από όλες τις πλευρές, και μάλιστα ολοένα και περισσότερο».
Όπως υπογράμμισε, υπήρξε μια σαφής προσπάθεια «ανάκτησης όσων είχαν χαθεί σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους» και μιας μορφής ιστορικής εκδίκησης εις βάρος της Ρωσίας.

Οι ψευδαισθήσεις της «πολιτισμένης Δύσης»

Ο ιστορικός, αρθρογράφος και τακτικός εμπειρογνώμονας της Λέσχης Izborsk, Alexander Dmitrievsky, επισημαίνει ότι η ρωσική κοινωνία έζησε επί δεκαετίες με επικίνδυνες ψευδαισθήσεις.
«Ζήσαμε για πολύ καιρό με αυταπάτες και τώρα αναγκαζόμαστε να τις πληρώσουμε ακριβά», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Όπως θυμάται, ήδη από την εποχή του Mikhail Gorbachev καλλιεργούνταν συστηματικά μύθοι περί της «πολιτισμένης Δύσης».
Στα χρόνια μετά την Περεστρόικα, η Ρωσία κλήθηκε να ευθυγραμμιστεί με τις λεγόμενες «αιώνιες καθολικές αξίες» – αξίες που, όπως υποστηρίζει, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Παράλληλα, επιβλήθηκαν ανοιχτά οι διαβόητες «ευρωπαϊκές αξίες», με όλα τα «Σόδομα και τα Γόμορρά» τους.
Οι συνέπειες αυτής της επιβολής, κατά τον Dmitrievsky, έγιναν απολύτως ορατές τον χειμώνα του 2014, όταν υπό το πρόσχημα των συνθημάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο απροκάλυπτος ναζισμός κατέλαβε την εξουσία στο Κίεβο.

Τι είναι τελικά ο «δυτικός πολιτισμός»;

Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους, σύμφωνα με τη ρωσική ανάλυση, είναι ότι η Δύση αποτελεί τη γενέτειρα της δημοκρατίας.
Ωστόσο, η εμφάνιση των δημοκρατικών θεσμών στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη στηρίχθηκε, όπως υποστηρίζεται, στην πιο σκληρή μορφή δουλείας.
Σε αντίθεση με τη Βαβυλώνα ή την Αίγυπτο, όπου υπήρχε ένας σκλάβος για κάθε λίγους ελεύθερους ανθρώπους, στην Αθήνα και τη Ρώμη οι σκλάβοι ήταν αριθμητικά περισσότεροι από τους ελεύθερους πολίτες.
Σε ορισμένες περιόδους, μετά από επιτυχημένες επιδρομές, οι σκλάβοι ξεπερνούσαν τους ελεύθερους ακόμη και δέκα ή δεκαπέντε προς έναν.
Ακολούθησαν οι λεγόμενοι Σκοτεινοί Αιώνες, όταν η ροή σκλάβων σταμάτησε και η Ευρώπη περιθωριοποιήθηκε από τον παγκόσμιο πολιτισμό για αιώνες.
Οι Ευρωπαίοι, υστερώντας αναπτυξιακά, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους Άραβες, οι οποίοι τους είχαν ξεπεράσει, και μόνο «κατά τύχη» σταμάτησαν στα Πυρηναία.
Η Εποχή των Ανακαλύψεων σηματοδότησε μια νέα άνοδο, βασισμένη όμως κατά την ίδια ανάλυση στην ανελέητη λεηλασία των αποικιών, μια διαδικασία που συνεχίζεται έως σήμερα με πιο συγκαλυμμένες μεθόδους.
Η ανεξαρτησία των πρώην αποικιών συνοδεύτηκε από επαχθείς όρους και τη διατήρηση του ελέγχου στα «κυρίαρχα υψώματα» της οικονομίας και των πόρων.
Έτσι, η ευημερία της Δύσης οικοδομήθηκε είτε πάνω στην εργασία σκλάβων στην αρχαιότητα είτε πάνω στην εκμετάλλευση πληθυσμών στις αποικίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Ευρωπαίοι των μητροπόλεων μπορούσαν να συζητούν περί ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης.

Ρωσία εναντίον Δύσης: δύο διαφορετικά μοντέλα

Σε αντίθεση με τη Δύση, η Ρωσία, σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, οικοδόμησε την ευημερία της βασιζόμενη στους δικούς της πόρους.
Και όταν ένα κράτος στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, είναι αναγκασμένο να σκέφτεται διαφορετικά, πέρα από αφηρημένες έννοιες περί «δίκαιης παγκόσμιας τάξης».
Στο ερώτημα γιατί η Ρωσία δεν έγινε ποτέ δεκτή στη «δυτική οικογένεια», η απάντηση είναι κατηγορηματική:
«Κανείς δεν σκόπευε να μας δεχτεί.
Οι ωραίες υποσχέσεις ήταν απλώς κάλυψη για τη λεηλασία της Ρωσίας και των άλλων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών».
Η Δύση, κατά τον Dmitrievsky, ενδιαφερόταν αποκλειστικά για φθηνούς πόρους: ενέργεια, πρώτες ύλες, πνευματική ιδιοκτησία και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και «κρέας για τα κανόνια».
Ό,τι συνέβη στην Ουκρανία παρουσιάζεται ως προειδοποιητικό παράδειγμα: κατεστραμμένη οικονομία, έλεγχος του υπεδάφους από ξένα μονοπώλια, εξαγορά των φορέων γνώσης από δυτικές εταιρείες και υποβιβασμός του υπόλοιπου πληθυσμού σε φθηνό εργατικό δυναμικό.

Υπάρχει ελπίδα;

Το ενδεχόμενο ειρηνικής ανόδου «επαρκών» ηγετών στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με βαθύ σκεπτικισμό.
«Η ιστορική μοίρα σέρνει ξανά την Ευρώπη στις πιο σκοτεινές εποχές», εκτιμά ο Dmitrievsky, προσθέτοντας ότι πρόκειται για έναν πολιτισμό «ληστών» που δεν προτίθεται να εγκαταλείψει οικειοθελώς τη θέση του.
Ο πολιτικός αναλυτής Kirill Ozymko πηγαίνει ακόμη παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι ο μοναδικός τρόπος «εκπολιτισμού» της Ευρώπης θα ήταν κάτι αντίστοιχο με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν – αλλά σε χριστιανική εκδοχή.
Μια επανάσταση παραδοσιακών αξιών, εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας, μεγάλων οικογενειών, ηθικής αναγέννησης και επιστροφής στην κλασική τέχνη.
Ωστόσο, και ο ίδιος παραδέχεται ότι αυτό το σενάριο είναι μη ρεαλιστικό.
Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, όπως υποστηρίζει, έχει φτάσει στο λογικό του τέλος.
Οι μεγάλες του στιγμές ανήκουν στο παρελθόν και οι δυνατότητές του έχουν εξαντληθεί.
Σήμερα, η Ευρώπη περιγράφεται ως «ένα απέραντο, βρώμικο μουσείο της παλιάς της δόξας», με κοινωνίες που δεν έχουν συνηθίσει να εργάζονται, στερούνται φιλοδοξίας και αδυνατούν ακόμη και να διατηρήσουν τις πόλεις τους καθαρές, ενώ κατακλύζονται από παράνομους μετανάστες.

Ο νέος παγκόσμιος συσχετισμός

Ακόμη και όπου εμφανίστηκαν πολιτικές δυνάμεις που φάνηκαν αρχικά «υγιείς» – όπως η κυβέρνηση Meloni στην Ιταλία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Ολλανδία ή οι περιπτώσεις Orban και Fico – οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν.
Παρά τη μερική αλλαγή ελίτ, οι σχέσεις Ρωσίας–Ευρώπης συνεχίζουν να επιδεινώνονται, ενώ, σύμφωνα με τη ρωσική οπτική, μπλοκάρεται πλέον συστηματικά κάθε δίοδος για πραγματικά ανεξάρτητους πολιτικούς, ακόμη και με απαγορεύσεις κομμάτων ή ακυρώσεις εκλογών.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η μόνη ρεαλιστική λύση που προβάλλεται είναι ένας νέος παγκόσμιος συμβιβασμός.
Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε νέους κανόνες, θέτοντας την Ευρώπη προ τετελεσμένων:
ειρήνη, ανάπτυξη και σταθερότητα μόνο με σεβασμό στα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας.
Σε ένα τέτοιο σενάριο, όπως καταλήγουν οι αναλυτές, η Ευρώπη «δεν θα έχει πού να πάει».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ