Μας Κυβερνούν Αγράμματοι, Απάτριδες και Αγύρτες

Τι να εννοεί άραγε ο σοφός άνδρας λέγοντας μας ότι ‘ο σύνθετος τόκος (τα πανωτόκια) είναι το 8ο θαύμα του κόσμου, και όποιος τον αντιλαμβάνεται τον εισπράττει και όποιος δεν τον καταλαβαίνει τον πληρώνει!’
Το παρακάτω γράφημα είναι από αυτά που είναι λίαν αποκαλυπτικά για
το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανάπτυξη στη ζωή μας και τον κόσμο.

Στο γράφημα αυτό ο κάθετος άξονας απεικονίζει την ανάπτυξη και ο οριζόντιος άξονας τον χρόνο. Οι τρεις καμπύλες Α, B και C απεικονίζουν τρείς μορφές ανάπτυξης μέσα στο χρόνο.
Η καμπύλη Α απεικονίζει την φυσική ανάπτυξη κάθε ζωντανού οργανισμού στη φύση. Ας πούμε ο άνθρωπος μεγαλώνει-αναπτύσσεται έως τα 20-21 του χρόνια και μετά, με αυτή την μορφή, συνεχίζει την ζωή του, με ποιοτικές φυσικά διαφορές, όπου κάποια στιγμή εγκαταλείπει τα εγκόσμια. Αυτό ισχύει γενικά για τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους.
Η καμπύλη Β δείχνει την μορφή της δυνητικής γραμμικής οικονομικής ανάπτυξης. Με δεδομένους πόρους, ανθρώπινους και φυσικούς, και την επικρατούσα τεχνολογία, συνεχώς θα μπορούμε να παράγουμε πάνω σε αυτό το πρότυπο, έως ότου λιγότερη τεχνολογία ή λιγότερους πόρους απασχολήσουμε, όποτε δεν θα παράγουμε πάνω σε αυτή την γραμμή, αλλά σε μια άλλη, πιο κάτω από αυτή, αλλά στο ίδιο πρότυπο αλλά όχι πάνω από αυτό.
Η καμπύλη C έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στη φύση όταν εμφανίζεται, είναι συνυφασμένη με τον γρήγορο θάνατο ή αν εφαρμοστεί συνειδητά από τους ανθρώπους σαν μορφή ανάπτυξης, φέρνει καθολική καταστροφή. Η μορφή της καμπύλης C απεικονίζει την ανάπτυξη του καρκίνου στον άνθρωπο. Καθώς εμφανίζεται, σε λίγο χρόνο αναπτύσσεται, ξεπερνά τις καμπύλες Α και Β, και η ανάπτυξη του μετά είναι τόσο γρήγορη στο χρόνο, που γίνεται παράλληλη του κάθετου άξονα, και καταστρέφει στο τέλος τον φορέα. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται εκθετική αύξηση στο χρόνο των καρκινικών κυττάρων ή εκθετική αποσύνθεση του ανθρώπου στο χρόνο που πάσχει από αυτόν.
Θα σας πω ένα λιγότερο καταθλιπτικό παράδειγμα για να γίνει αντιληπτή αυτή η μορφή ανάπτυξης, ή εκθετική ανάπτυξη. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο βραχμάνος Σίσα παρουσίασε το σκάκι στον Βασιλιά της Περσίας, αυτός τόσο πολύ γοητεύτηκε απ αυτό, και ρώτησε τον Σίσα τι θα ήθελε ως ανταμοιβή. Τότε ο σοφός εκείνος αλλά και πονηρός ταυτόχρονα καλόγηρος, ζήτησε τόσους κόκκους σιτάρι όσους θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα 64 τετράγωνα της σκακιέρας, βάζοντας στο πρώτο τετράγωνο ένα κόκκο, στο δεύτερο δύο, στο τρίτο τέσσερις, στο τέταρτο οκτώ κλπ, διπλασιάζοντας έτσι κάθε φορά στο επόμενο τετράγωνο. Ο Βασιλιάς κρίνοντας το αίτημα ασήμαντο τον ξαναρώτησε για κάτι σοβαρότερο. Στην επιμονή όμως του Σίσα, ο Βασιλιάς διέταξε τον Υπουργό Επισιτισμού να ικανοποιήσει το αίτημα του Σίσα. Η έκπληξή του όμως υπήρξε μεγάλη, μέχρι εγκεφαλικού επεισοδίου, όταν ο Υπουργός Επισιτισμού του ανέφερε ότι όχι μόνο το σιτάρι της ηγεμονίας, αλλά και όλη η παγκόσμια παραγωγή να μαζευτεί, δεν θα έφθανε να ικανοποιήσει το αίτημα του Σίσα.
Του είπε δηλαδή ότι, αν το βάρος ενός κόκκου σταριού είναι 0,053 γραμμάρια, θα χρειαζόντουσαν 977.677.436.907 τόνοι σταριού ή 18.446.744.073.709.551.615 κόκκοι σταριού για να καλύψουν την σκακιέρα του Σίσα. Αν ο Βασιλιάς τηρούσε την υπόσχεση του οι
υπήκοοι για εκατοντάδες χρόνια θα δούλευαν για το Σίσα και το κράτος θα καταλυόταν. Ήταν καρκίνος για το Βασίλειο η απαίτηση του Σίσα. Με άλλα λόγια ενώ η παραγωγή του Βασιλείου ήταν στην καμπύλη Β, ο Σίσα ζήταγε ως αμοιβή την καμπύλη C. Πράγμα αδύνατο. Σκεφτείτε ότι η παγκόσμια παραγωγή σταριού το 2014-2015 ήταν 722 εκατ. τόνοι σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ. (Τους χαιρετισμούς μου, επί τη ευκαιρία, στη Σκακιστική Λέσχη της Κέρκυρας)
Έχω ακόμα ένα άλλο ωραίο παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι την ημέρα γέννησης του Ιησού, κάποιος κατέθετε, με ετήσιο επιτόκιο 4%, ένα σεντς. Το 1750 μ.Χ ένας απόγονος του καταφθάνει στην Τράπεζα και ζητά το κεφάλαιο και τους τόκους. Η Τράπεζα κανονικά θα έπρεπε να του καταβάλει μια μπάλα χρυσού….ίση με το βάρος της Γης! Αν εμφανιζόταν το 1990, και απαιτούσε τον τόκο και το κεφάλαιο, δηλαδή μετά από 240 χρόνια, η Τράπεζα θα έπρεπε να του καταβάλει 8.190 μπάλες χρυσού ίσες με το βάρος της γης εκάστη. Αν υποθέσουμε τώρα ότι το επιτόκιο ήταν 5%, τότε την μπάλα χρυσού ίση με το βάρος της γης θα την εδικαιούτο το 1466 μ.Χ, ενώ το 1990, μετά από 444 χρόνια, θα εδικαιούτο να πάρει 2,200 δισεκατομμύρια μπάλες χρυσού, ίση η κάθε μια με το βάρος της γης. Είδατε αυτό το 1% τι διάφορα κάνει; Ποια φυσική παραγωγή άραγε θα μπορούσε να αποπληρώσει μια τέτοια απαίτηση; Καμία!
Για να κατανοηθεί ακόμα καλύτερα η εκθετική ανάπτυξη ή όπως την λένε οι οικονομολόγοι ο ανατοκισμός, υπάρχει ένας πρακτικός κανόνας που ονομάζεται ‘κανόνας 72’. Αυτός, κατά μεγάλη προσέγγιση, μας δίνει τον χρόνο διπλασιασμού ενός χρέους. Δηλαδή ο χρόνος διπλασιασμού, βρίσκεται αν διαιρέσουμε τον αριθμό 72 δια του επιτοκίου. Δηλαδή ένας χρέος με επιτόκιο 1% διπλασιάζεται σε 72 χρόνια, με 2% όμως μόλις σε 31 χρόνια, με 3% σε 24 χρόνια, με 6% σε 12 χρόνια, με 10% σε 7,2 χρόνια, με 12% σε 6 χρόνια. Με 20% που βάζουν οι πιστωτικές κάρτες μόλις σε 3,6 χρόνια το χρέος έχει διπλασιαστεί.
Αυτός ο μη φυσικός τύπος ανάπτυξης, πλην όμως μαθηματικός τύπος ανάπτυξης, εισήλθε στην οικονομική ζωή από τους Τραπεζίτες και τους Βαρόνους του Χρήματος, αφού πρώτα τον αποκατέστησε στην φύση της οικονομίας και τον ενέταξε βαθειά στην ηθική του δυτικού ανθρώπου, ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1564), ένας από τους μεγάλους πατέρες του προτεσταντισμού, αφήνοντας πίσω το Κοράνι και τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησιές που καταδίκαζαν τον τόκο. Από τότε η Γενεύη και η Ελβετία έγιναν από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα, ενώ ετέθησαν οι βάσεις της θεολογικής οικονομικής σκέψης, με άλλα λόγια του νεοφιλελευθερισμού.
Με τον τρόπο αυτό οι κάτοχοι των κεφαλαίων και οι τραπεζίτες έγιναν η επικυρίαρχη δύναμη στη Δύση, όχι μόνο πάνω στους εργαζόμενους αλλά
και πάνω στα κράτη, στους πολιτικούς, στις επιχειρήσεις, στους επιχειρηματίες, στους ανθρώπους της τέχνης, στους επιστήμονες και γενικά έγιναν επικυρίαρχοι σε κάθε μορφής δραστηριότητας και παραγωγής σκέψης πάνω στη γη.
Θέτουν αυθαίρετα τα επιτόκια στο ύψος που επιθυμούν, για ένα πράγμα, το χρήμα, που παράγεται με μια λογιστική εγγραφή και στις μέρες μας από μια απλή πληκτρολόγηση, δεν κοστίζει τίποτα, και μετά για να τιμωρήσουν και να πάρουν πίσω τους τόκους και τα κεφάλαια τους είναι ικανοί να κανιβαλίσουν πάνω σε όλους που έχουν δανειστεί. Οι πόλεμοι και ο καταστροφές του 19ου αιώνα και του 20ου και οι οικονομικές κρίσεις είχαν αιτία την ασταθή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών, την απληστία τους. Αυτού του είδους η Τραπεζική είναι αυτή της ΕΕ. Τραπεζική του σκότους.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα πάνω στην καμπύλη C. Τα χρέη δημόσια και ιδιωτικά αυξάνονται εκθετικά. Η παραγωγή της κάθε χρόνο μειώνεται, από την πολιτική της λιτότητας που υποτίθεται ότι θα την βγάλει από την κρίση. Με άλλα λόγια, δεν παράγει στην καμπύλη Β, αλλά σε μια άλλη καμπύλη πιο κάτω και δεξιά από αυτή που απεικονίζει το γράφημα ενώ τα χρέη της απαιτούνται με βάση την καμπύλη. Να γιατί μας βγάζει την γλώσσα ο Αϊνστάιν. Θα μπορούσε να πει ηλίθιοι είστε και πληρώνεται;
Κατά συνέπεια τα χρέη αυξάνονται εκθετικά, η παραγωγή μειώνεται, μέχρι ότου η χώρα διαλυθεί και θα είναι στο πλήρες έλεος των πιστωτών.
Αυτό βεβαία ως γεγονός δεν είναι και τόσο σοβαρό στα μάτια των πιστωτών. Γνωρίζουν ότι αυτά τα μυθώδη ποσά η Ελλάδα δεν μπορεί να τα παράξει. Η φυσική παραγωγή ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει την εκθετική ανάπτυξη των χρεών. Αλλά την φυσική παραγωγή της χώρας μπορούν να την οικειοποιηθούν και να έχουν αενάως τα προϊόντα της. Ο πλούτος μια χώρας είναι πάντα μεγαλύτερος οιουδήποτε χρέους.
Άρα η χώρα που χρεωστάει πρέπει να δημευτεί.
Εφ όσον το δίκαιο που διέπει τα χρέη, που με βάση αυτό κάθε αμφισβήτηση μπορεί να εγερθεί, δεν είναι ελληνικό, η καθεστηκυία τάξη είναι φιλική και εξαργυρωμένη από τους πιστωτές, και τέλος υπάρχει ένας διεθνής οργανισμός το ΔΝΤ, ικανοποιείται ένα ιερό τρίγωνο δημεύσας της χώρας.
Το έργο αυτό το εκτελεί το ΔΝΤ με την συνδρομή της ΕΕ για να φέρει την ελληνική οικονομία στα πρότυπα της ελεύθερης αγοράς, που απαιτεί η ΕΕ, ενώ παράλληλα πουλάει την παραγωγική περιουσία, ιδιωτική και δημόσια συν τους ανθρώπους. Τα χρέη εν τω μεταξύ τρέχουν.
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Η χώρα κατακτήθηκε και λεηλατείται χωρίς να ανοίξει μύτη. Η χώρα μετατρέπεται σε ελεύθερη ζώνη εργασίας.
Ο προχθεσινός διάλογος του Τόμσεν με την Νάντια Βελκουλέσκου ήταν λίαν αποκαλυπτικός. Το πρόγραμμα θα πάει καλύτερα αν περικόψουμε και άλλο τις συντάξεις είπαν, αλλά ας περικόψουμε και λίγο το χρέος, ασχέτως αν διανύουμε έβδομο χρόνο ύφεσης και επικής ανεργίας που θα το αυξάνει έστω και αν περικοπεί σήμερα. Δεν είπαν μια κουβέντα αν το ΑΕΠ έπεσε σε έξη χρόνια συνολικά κατά 25,14%, αν η ανεργία είναι πάνω από 35% ή αν οι επενδύσεις μειωθήκαν σε έξη χρόνια κατά 74,88%. Αυτό τους ήταν εντελώς αδιάφορο, διότι άλλο έργο εκτελούν.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είμαστε προ επικής καταστροφής. Η πατρίδα χάνεται, ο ελληνισμός, που ούτως ή άλλως θα επιβιώσει, υφίσταται μεγάλη ήττα, ενώ η καθεστηκυία τάξη ήδη έχει μηδίσει φοβίζοντας και εκβιάζοντας τον λαό.
Πρέπει πάση θυσία ας απαλλαγούμε από αυτούς που μας κυβερνούν, ‘πρώτη φορά αριστερά’ που είναι εμετικοί πια, και από τα άλλα δουλόπρεπη κόμματα του ευρώ.
Η επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα και στην Δραχμή αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη να επιστρέψουμε στον ομαλό δημοκρατικό βίο, στην εθνική ασφάλεια, να βάλουμε πίσω την Ελλάδα στη δουλειά, να αποκαταστήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα, να σώσουμε τους έλληνες από άδικα χρέη, να σώσουμε τα σπίτια τους, να έχουν καλή παιδεία και υγεία.
Ας κατανικήσουμε τους φόβους μας και όλα μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα.
spyridonstalias@hotmail.com
( Διαβάστε την μικρή μελέτη της Margrit Kennedy: Interest and Inflation Free Money. Seva International, 1995. Online: http:// kennedy-bibliothek.info/ data/ bibo/ media/ GeldbuchEnglisch.pdf, απ όπου δανείστηκα το γράφημα του κειμένου).
Αν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Κι αυτό γιατί η περιουσία του ίδιου του κράτους, οι πηγές εσόδων του, αλλά και ο πλούτος της χώρας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από το μεγαλύτερο χρέος. Επομένως το θέμα είναι να αποτραπεί να χρεοκοπήσει ένα κράτος για να μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από τον δημόσιο πλούτο και περιουσία της χώρας. Φυσικά, για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτούνται δυο εργαλεία στα χέρια των δανειστών: αφενός ένα φιλικά προσκείμενο πολιτικό κατεστημένο στο εσωτερικό και, αφετέρου, ένας διεθνής παρεμβατικός οργανισμός που θα αναλάβει τη δήμευση της χώρας. Από την εποχή που το ΔΝΤ ανέλαβε αυτόν τον ρόλο, οι διεθνείς τραπεζικοί κύκλοι αισθάνθηκαν σίγουροι ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τις κρατικές χρεοκοπίες. Όμως έπεσαν έξω.


 Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D