Να τι θα συμβεί!

Μόνο περίεργη μπορεί να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά της κυβέρνησης, μετά τις τελευταίες δηλώσεις για πολιτικά παιχνίδια των θεσμών.
Τι άλλο μπορεί να υποθέσει κανείς έπειτα από μία τόσο απροσδόκητη δήλωση για την αποτυχία της τελευταίας διαπραγμάτευσης. Περίμενε, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας από τους συγκεκριμένους θεσμούς, όταν ζητούσε πολιτικό διάλογο, να μην παίξουν
πολιτικά παιχνίδια;
Μόνο που τον κύκλο αυτών των απαγορευμένων και επικίνδυνων παιχνιδιών τον άνοιξε ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του, με τις απροσδόκητες απόψεις, ότι οι καπιταλιστές της Δύσης μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους φτωχούς του Νότου και να τους λάβουν σοβαρά υπ' όψιν.
Το επισημάναμε ήδη, να συζητήσουν τι; Για τη φτώχεια μας ή για τον πλούτο τους; Να μοιραστούν τι; Το πλεόνασμά τους ή το υστέρημά μας;
Εάν δεν πρόκειται για παιχνίδι εντυπώσεων με ειλημμένη απόφαση, κάτι που αποκλείω για λόγους αρχής, επειδή μου είναι αντιπαθείς οι θεωρίες συνωμοσίας, έχουμε να κάνουμε με μία εθνική και πολιτική ανοησία πρώτου μεγέθους.
Του Κώστα Καραμανλή που γνώριζε το χρέος και αντί να αντιδράσει το έβαλε στα πόδια. Του Γιώργου Παπανδρέου που είχε τη μεγάλη ευκαιρία, σχεδόν ίδια με του προκατόχου του, να στριμώξει τους θεσμούς με τεράστια διαπραγματευτική ισχύ και δεν το έκανε, του Σαμαρά που θεώρησε ότι μπορεί να περάσει από τον γκρεμό χωρίς γέφυρα και το επιχείρησε, και του Τσίπρα, ο οποίος πέφτοντας στα βαθιά πίστεψε ότι οι συγκεκριμένοι θεσμοί μπορούν να προσφέρουν σωσίβιο στη βυθιζόμενη Ελλάδα.
Φοβάμαι ότι έχουμε να κάνουμε με πολιτικά άτεχνους ανθρώπους. Συμπτωματικά είναι άεργοι και οι τέσσερις. Ούτε ένας τους δεν έχει ένσημα, δεν έχει εργαστεί κυριολεκτικά, δεν έχει υπογράψει ένα γραμμάτιο για να αισθανθεί την αγωνία του υπογράφοντος, ούτε έχει υποστεί την ψυχρολουσία της αποτυχίας ή την ικανοποίηση της επιτυχίας κατά την επαγγελματική του ανέλιξη.
Είμαστε ίσως ο μοναδικός λαός της Ευρώπης που διαθέτει αδούλευτους πρωθυπουργούς. Που παραδίδει την εξουσία και τη διαχείριση του τόπου, με λίγα λόγια τη μεγαλύτερη επιχείρησή του, σε άπειρους πολιτικούς υπαλλήλους. Άτομα τα οποία δεν θα προσελάμβανε ως διευθυντικό προσωπικό καμία εταιρεία από αυτές που σήμερα περιέργως αναμένουν τη σωτηρία από τις αποφάσεις τους...
Πρόκειται για διαχρονική κακοδαιμονία από την οποία δεν γλύτωσε ούτε η Αριστερά.
Επομένως, το μόνο που απομένει είναι οι άεργοι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης να καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Όσο με τρομάζει η αφέλεια του αδούλευτου Τσίπρα χωρίς γραβάτα (θέλω να δω από πού θα πιαστεί όταν φουσκώσει το ποτάμι), άλλο τόσο με εκνευρίζει η καταφανής αναίδεια των Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου να περιφέρονται χαλαροί στον... κόσμο τους.
Λες και δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Λες και δεν έχουν καμία ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας και του τόπου. Λες και δεν ήταν εκείνοι οι πρωθυπουργοί και αρχηγοί των κομμάτων που τα άρπαζαν από τις... Siemens.
Οφείλουν να γνωρίζουν οι συμπατριώτες μας που αναρωτιούνται καθημερινά «τι θα γίνει» ότι θα συμβεί εκείνο που φοβούνται.
Χωρίς κοινή ανάληψη ευθυνών και κοινή πλεύση με έμπειρα και ικανά άτομα, τα οποία σήμερα κάθονται στη γωνία και σχολιάζουν εκ του ασφαλούς, θα υποστούμε κακό ανάλογο της ποιότητας των πολιτικών που επιλέξαμε στα χρόνια της ανύπαρκτης ανάπτυξης. Να επισημάνουμε, επίσης, τον ρόλο του Κώστα Σημίτη, ο οποίος λόγω ενσήμων και πολιτικής εμπειρίας έχει περισσότερες ευθύνες από τους μεταγενέστερους διαχειριστές, ακόμα και από το αρπακτικό που ακούει στο όνομα Τσοχατζόπουλος.
Οι επιχειρήσεις, οι τύχες και το μέλλον μας θα περάσουν σε ξένα χέρια για να μετατραπούμε σε υπηρετικό προσωπικό των δανειστών και των... αποκαλούμενων θεσμών.
Βαφτίσαμε την Τρόικα θεσμό και το μνημόνιο συμφωνία για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις.
Ε, λοιπόν, με τους ισχυρούς της Δύσης μία είναι η λύση που απομένει. Αντάρτικο!
Δεν πρόκειται να μας λυπηθούν.


ΠΗΓΗ