Ο θλιμμένος παλιάτσος

 

Μέσα στην αδιάκοπη προσπάθεια του μέσου ανθρώπου για διατήρηση στη ζωή, η μισθωτή εργασία κατέχει ρόλο ενεργό, πιθανώς μοιραίο και καταλυτικό, που μέσα στην πεζή πραγματικότητα των κοινωνιών χωρίς ηθικούς νόμους δεν προσφέρονται πολυτέλειες εφεδρικών λύσεων.

Η άσκηση επαγγέλματος αποτελεί ανάγκη βιοποριστική που επιτρέπει την εξασφάλιση των αναγκαίων μέσων για επιβίωση, ανάγκη κοινωνική που καθιστά δυνατή την

επαφή της προσφοράς από το άτομο με την απαλλαγμένη από υλικά προβλήματα κοινωνία αλλά και ανάγκη ηθική καθώς η φύση του ατόμου συχνά του επιβάλλει να συμμορφώνεται στους κανόνες που ορίζουν το καλό και το κακό.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι ανάγκες αυτές υπερτερούν στην αναμέτρηση εναντίον μίας λιγότερο φανερής αλλά περισσότερο ανθρώπινης, προσωπικής και ψυχικής ανάγκης, αυτής της προσπάθειας απόδρασης από τη δυσάρεστη πραγματικότητα και φυγής από την εξαντλητική καθημερινότητα; Δύναμη που θέτει σε κίνηση αυτήν την απόπειρα δραπέτευσης, είναι, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, η εργασία, η χρησιμοποίηση πνευματικών ή σωματικών δυνάμεων για την παραγωγή ενός αποτελέσματος.

Είναι ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα που οφείλει να δώσει λύση στις παραπάνω ανάγκες και όχι το ανάποδο, ειδάλλως η φορά αντιτίθεται της κανονικής ροής και ο άνθρωπος φθείρεται από την τριβή που μοιραία προκαλείται. Η εργασία δεν είναι δυνατόν να αποτελεί μέρος της ρουτίνας, η οποία γίνεται αφορμή εξασθένισης του οργανισμού, αλλά μέθοδο διαφυγής από αυτήν. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί μέσω της εργασίας του να αποκτήσει το ύψιστο αγαθό της πνευματικής του ελευθερίας και ευχαρίστησης. Ένα αγαθό το οποίο μπορεί να επανεπενδυθεί για τη διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων αλλά και της αληθινής και γνήσιας προσωπικής ικανοποίησης και ευτυχίας.

Είναι εύκολο να βρεθούν εργαζόμενοι με ευχάριστη διάθεση αλλά δύσκολο να διακρίνει κανείς τη θλίψη πίσω από το χαμογελαστό τους προσωπείο. Και αν η τωρινή κατάσταση επιτάσσει δραστηριότητες απαιτητικές που δεν επιτρέπουν την απόλυτη ελευθερία χρόνου και κινήσεων τότε γίνεται αντιληπτή όσο ποτέ η ανάγκη θωράκισης του ανθρώπου με γνώση, διότι αυτή αποτελεί τη μόνη σίγουρη και ασφαλή επένδυση.

Ο άνθρωπος είναι από το φυσικό του προσανατολισμό επιρρεπής και μόνο αν λειτουργήσει με λογική και σύνεση θα είναι ικανός να αποφύγει τις δυσάρεστες καταστάσεις. Όμως, το άτομο, μόνο με τη γνώση μπορεί να λάβει αποφάσεις που μαρτυρούν πνευματική ωριμότητα και να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά της μάσκας που η έλλειψη ψυχικής ανάπτυξης εξάπλωσε στο πρόσωπό του και δεν του επιτρέπει να δει ελεύθερα και να σκεφτεί λογικά.

Μία βέβαιη και αξιόπιστη λύση ευρίσκεται λοιπόν μέσα στις μαυρισμένες από μελάνη σελίδες, οι οποίες όχι μόνο μπορούν να ρυθμίσουν οποιοδήποτε θέμα παρουσιάζει δυσκολίες στην πορεία και στην ιστορία του ανθρώπου αλλά τον υποστηρίζουν στο ταξίδι του σε τόπους νοερούς δημιουργώντας τη γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού κόσμου.

Και αν το βιβλίο είναι η σκάλα που επιτρέπει στο φυλακισμένο να δει έξω από το παράθυρο του σιδερένιου και σκουριασμένου κελιού του, η γνώση που θα αποκτήσει μέσω αυτού είναι ικανή να τον οδηγήσει στις ορθές για τον εαυτό του επιλογές, όχι γιατί κάποιος άλλος, ένα αόρατο χέρι τον υποχρεώνει αλλά διότι ο ίδιος μέσα από την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές. Κατάλαβε ότι από τη φύση του, από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής του, προορίζονταν για αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Και όταν ο τέλειος πλέον Άνθρωπος, αυτός που έχει μάθει τι ψάχνει και πού αυτό είναι κρυμμένο, βρεθεί στην αφετηρία της διαδρομής του, δεν πρέπει να πατήσει φρένο στις προσπάθειές του διότι τώρα τον περιμένει το πιο δύσκολο ταξίδι. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες που σταδιακά θα του φανερώνει καινούρια στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να φτάσει στον προορισμό του. Ο Άνθρωπος πλέον είναι ώριμος και γνωρίζει πως όταν βρεθεί εκεί, όλοι του οι κόποι θα ανταμειφθούν.

Ο ταξιδιώτης που με πυξίδα τις γνώσεις του βαδίζει είναι αναμφίβολα ο αληθινά ευτυχής εργαζόμενος, το ταξίδι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, πρέπει να είναι το επάγγελμά του και ο τελικός προορισμός είναι σίγουρα η κληρονομιά που θα αφήσει στους νέους ανθρώπους, τους μη τέλειους ακόμη, που με τη σειρά τους θα ξεκινήσουν το δικό τους ταξίδι. Έτσι μόνο θα βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματική ευτυχία.

 Alfie Gentle

ΠΗΓΗ