Ο άνθρωπος που έχει αλλεργία στον… ηλεκτρισμό!
Από μια σπάνια πάθηση που προκαλεί οξεία αλλεργία στον
ηλεκτρομαγνητισμό, φαίνεται να υποφέρει ένας σαραντάχρονος Ουαλός Πίτερ
Λόιντ, διαιτολόγος, που εξαιτίας αυτής της παράξενης
πάθησης αναγκάζεται να ζει κατάκοιτος σε ένα διαμέρισμα στο Κάρντιφ,
την πρωτεύουσα της Ουαλίας, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και οποιαδήποτε άλλη
συσκευή, όπως κινητά τηλέφωνα και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που θα
μπορούσε να επιδεινώσει την κατάσταση του.
Ο ίδιος δηλώνει στην Βρετανική Daily Mail, πως η κατάσταση του άρχισε να εκδηλώνεται όταν ήταν 25 χρονών, όπου άρχισε να νιώθει ενοχλήσεις όταν βρισκόταν μπροστά στην οθόνη κάποιου υπολογιστή ή τηλεόρασης. Όπως λέει, αρχικά ένιωθε να το καταβάλει σκοτοδίνη και στην συνέχεια το συναίσθημα γινόταν ανυπόφορο.
Με τα χρόνια η κατάσταση του χειροτέρεψε και πλέον αδυνατεί να περπατήσει. Έτσι περνάει το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, στον καναπέ του διαμερίσματος του, χρησιμοποιεί συσκευές φυσικού αερίου για να μαγειρεύει, και περνά τον χρόνο του διαβάζοντας εκατοντάδες βιβλία υπό το φως κεριών και λυχναριών.
Πρόσφατα η σπιτονοικοκυρά του άτυχου κυρίου Λόιντ αποφάσισε να του κάνει έξωση, παραπονούμενη για το γεγονός ότι η ιδιοκτησία της δεν θερμαινόταν από τον ένοικο. Ο άνθρωπος που υποφέρει με μια από τις σπανιότερες ιατρικές παθήσεις δηλώνει τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο να μεταφερθεί από τις τοπικές αρχές σε κάποιο νοσοκομείο, καθώς οι ηλεκτρικές συσκευές που υπάρχουν σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να προκαλέσουν κάποια μοιραία αλλεργική αντίδραση.
Εναλλακτικά, ζητά να μεταφερθεί σε κάποια ξύλινη καλύβα σε περιοχή μακριά από τις πόλεις και τις πυγές που προκαλούν την αρρώστια του. Ο όρος «ηλεκτρική υπερευαισθησία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1989, ενώ η «ηλεκτρομαγνητική υπερευαισθησία» - EHS για συντομία - επινοήθηκε το 1994 για νααντανακλά την ευαισθησία των πασχόντων σε μαγνητικά, καθώς και ηλεκτρικά πεδία.
Ήδη από τη δεκαετία του 1930, ωστόσο, τέτοια συμπτώματα παρατηρήθηκαν σε ανθρώπους που εργάζονταν με το ραδιόφωνο και την ηλεκτρική ενέργεια, και με στρατιωτικά ραντάρ τη δεκαετία του 1940. Ο όρος της περιβαλλοντικής ηλεκτρικής υπερευαισθησία» εμφανίστηκε στο γενικό πληθυσμό από τη δεκαετία του 1970 με τους υπολογιστές. Αυξήθηκε το 1980 με τα κινητά και ασύρματα τηλέφωνα, καθώς και με το Wi-Fi από το 2000.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πλέον συνδεθεί με ομάδες υποστήριξης σε 30 χώρες που σχετίζονται με την πάθηση αυτή. Η πρώτη ξεκίνησε στη Σουηδία το 1989. Η ομάδα του Ηνωμένου Βασιλείου άρχισε το 2003. Η Σουηδία αναγνωρίζει την πάθηση ως λειτουργική αναπηρία από το 2002. Η καναδική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει κάνει το ίδιο απο το 2007. Το 2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης των πασχόντων από την πάθηση, ως άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρά το γεγονός ότι έχει γίνει επίσημη αναγνώριση, πολλοί γιατροί εξακολουθούν να γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτα για την κατάσταση.
Ο ίδιος δηλώνει στην Βρετανική Daily Mail, πως η κατάσταση του άρχισε να εκδηλώνεται όταν ήταν 25 χρονών, όπου άρχισε να νιώθει ενοχλήσεις όταν βρισκόταν μπροστά στην οθόνη κάποιου υπολογιστή ή τηλεόρασης. Όπως λέει, αρχικά ένιωθε να το καταβάλει σκοτοδίνη και στην συνέχεια το συναίσθημα γινόταν ανυπόφορο.
Με τα χρόνια η κατάσταση του χειροτέρεψε και πλέον αδυνατεί να περπατήσει. Έτσι περνάει το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, στον καναπέ του διαμερίσματος του, χρησιμοποιεί συσκευές φυσικού αερίου για να μαγειρεύει, και περνά τον χρόνο του διαβάζοντας εκατοντάδες βιβλία υπό το φως κεριών και λυχναριών.
Πρόσφατα η σπιτονοικοκυρά του άτυχου κυρίου Λόιντ αποφάσισε να του κάνει έξωση, παραπονούμενη για το γεγονός ότι η ιδιοκτησία της δεν θερμαινόταν από τον ένοικο. Ο άνθρωπος που υποφέρει με μια από τις σπανιότερες ιατρικές παθήσεις δηλώνει τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο να μεταφερθεί από τις τοπικές αρχές σε κάποιο νοσοκομείο, καθώς οι ηλεκτρικές συσκευές που υπάρχουν σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να προκαλέσουν κάποια μοιραία αλλεργική αντίδραση.
Εναλλακτικά, ζητά να μεταφερθεί σε κάποια ξύλινη καλύβα σε περιοχή μακριά από τις πόλεις και τις πυγές που προκαλούν την αρρώστια του. Ο όρος «ηλεκτρική υπερευαισθησία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1989, ενώ η «ηλεκτρομαγνητική υπερευαισθησία» - EHS για συντομία - επινοήθηκε το 1994 για νααντανακλά την ευαισθησία των πασχόντων σε μαγνητικά, καθώς και ηλεκτρικά πεδία.
Ήδη από τη δεκαετία του 1930, ωστόσο, τέτοια συμπτώματα παρατηρήθηκαν σε ανθρώπους που εργάζονταν με το ραδιόφωνο και την ηλεκτρική ενέργεια, και με στρατιωτικά ραντάρ τη δεκαετία του 1940. Ο όρος της περιβαλλοντικής ηλεκτρικής υπερευαισθησία» εμφανίστηκε στο γενικό πληθυσμό από τη δεκαετία του 1970 με τους υπολογιστές. Αυξήθηκε το 1980 με τα κινητά και ασύρματα τηλέφωνα, καθώς και με το Wi-Fi από το 2000.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν πλέον συνδεθεί με ομάδες υποστήριξης σε 30 χώρες που σχετίζονται με την πάθηση αυτή. Η πρώτη ξεκίνησε στη Σουηδία το 1989. Η ομάδα του Ηνωμένου Βασιλείου άρχισε το 2003. Η Σουηδία αναγνωρίζει την πάθηση ως λειτουργική αναπηρία από το 2002. Η καναδική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει κάνει το ίδιο απο το 2007. Το 2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης των πασχόντων από την πάθηση, ως άτομα με ειδικές ανάγκες.
Παρά το γεγονός ότι έχει γίνει επίσημη αναγνώριση, πολλοί γιατροί εξακολουθούν να γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτα για την κατάσταση.
Daily Mail
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου