ΑΥΤΟΣ είναι ο παπάς που κυνηγούσε το Σατανά! Πατέρας Αντώνιος Αλεβιζόπουλος…(φωτό)
Οι νέοι που βρέθηκαν στο χώρο του Σατανισμού έφθασαν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, χωρίς να το καταλάβουν.
HEAVY METAL:
ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ
(ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ)
Καθημερινά άλλωστε υφίστανται, όπως ολόκληρη η κοινωνία, έναν ανελέητο βομβαρδισμό δαιμονικής εισβολής που μέρα με τη μέρα χαλαρώνει τη συνείδηση και εξοικειώνει τον
άνθρωπο με την αποκρουστική εικόνα του διαβόλου
Τα εξώφυλλα των album της heavy metal μουσικής (και στα παρακλάδια της power-speed-epic-gothic-thrash death-black… metal) ιδίως στη δεκαετία του ’70 άρχισαν να φλερτάρουν όλο και πιο προκλητικά με ότι πιο διεστραμμένο, ότι πιο τρομακτικό, ότι πιο αντικοινωνικό, ότι πιο βλάσφημο και υπερβολικό για να δείξουν ότι είναι «ελεύθεροι» από κάθε ηθική αξία που τους «δεσμεύει» δήθεν την ελευθερία.
Είχαν ήδη προσεγγίσει επικίνδυνα και άρχισαν να εφαρμόζουν στην πράξη το «Ευαγγέλιο του όφεως», την οδό της αυτοδικαιώσεως και αυτοθεώσεως, τον Νόμο του Νεοσατανισμού του Al. Crowley «κάνε ό,τι θέλεις, αυτός είναι ο Νόμος» (δηλ. η απολυτοποίηση και η θεοποίηση της αυτονομημένης από το Θεό θελήσεως του ανθρώπου).
Η heavy metal μουσική, ενώ στις προηγούμενες δεκαετίες άρχιζε να αποκτάει οπαδούς σε παιδιά που πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και ιδίως στο Λύκειο, σήμερα έχουμε φτάσει σε σημείο παιδιά δημοτικού χωρίς να καταλαβαίνουν καλά καλά τι κάνουν να αισθάνονται περήφανα που διαφημίζουν (ως άλλα μοντέλα) τις φρικτές μπλούζες των συγκροτημάτων όταν τις φορούν.
Αν κανείς αναζητήσει τους σημερινούς «ήρωες» των εφηβικών δωματίων, θα βρεθεί έκθαμβος μπροστά σε δαιμονιώδεις μορφές και σε μαυροντυμένους ως επί το πλείστον «ήρωες» των συγκροτημάτων (οι πιο διάσημοι από αυτούς στον κόσμο και στην Ελλάδα ιδίως είναι οι IRON MAIDEN με το αποκρουστικό σαπισμένο σώμα-μασκότ, τον Eddie, οι Megadeth (με ανάλογη τρομακτική μασκότ σκελετό), οι Running Wild (με νεκροκεφαλή μασκότ, αποκαλούμενοι πειρατές του Metal), οι Motorhead (με σύμβολό τους μια σιδερένια αποτρόπαιη άγρια λυσσασμένη ανθρωπο-σκυλοκεφαλή), οι Slayer (οι αποκαλούμενοι βασιλιάδες του thrash metal με σύμβολο ενίοτε την πεντάλφα και με πολλούς ανάποδους σταυρούς και βλασφημίες στα εξώφυλλά τους, και ο δίσκος τους «Show no mercy» (1983), εικονίζει τον σατανά-baphomet κρατώντας ένα σπαθί και με ένα μήνυμα πάνω στο βινύλιο στην πρώτη πλευρά: «Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΘΑ ΓΕΛΑ ΕΝΩ ΕΣΥ ΣΑΠΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ».
Υπάρχουν και πολλά άλλα χειρότερα από αυτά. Αν περάσουμε στο χώρο του thrash-death-black και gothic metal εκεί η διατροφή, η μαυρίλα, η σκοτεινή επιθετική και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα των συγκροτημάτων δεν είναι η εξαίρεση αλλά το ζητούμενο και το προβαλλόμενο.
Οι κινήσεις, οι σκέψεις, ακόμη και ο λόγος των παιδιών προσαρμόζονται στα άγρια αυτά και αφύσικα δεδομένα. Ακόμη και όταν μεγαλώνουν τα παιδιά και σταματήσουν αυτά τα ακούσματα πολλές φορές τα παλιά άρρωστα απωθημένα ζητούν την εκδίκησή τους.
Αργότερα η ίδια η ζωή δημιουργεί κενά και ερωτήματα. Η ανάγκη του νέου να ανήκει κάπου, αλλά και πουθενά. Η άρνησή του για τα πάντα. Αύτη την ανάγκη εκμεταλλεύεται και η μουσική ρόκ heavy metal που κυριολεκτικά επιδίδεται μέσω των εκπροσώπων της σε μια συστηματική πλύση εγκεφάλου και σε μία σταδιακή ύπουλη και καλά σχεδιασμένη μύηση στο χώρο του Σατανισμού (όχι στο να κάνουν όλοι ανθρωποθυσίες και εγκλήματα αν και δεν θα τους ενοχλούσε και αυτό αν το κατάφερναν αλλά να αρνηθούν την αγάπη του Χριστού και να αφεθούν ολοκληρωτικά στη απατηλή φαινομενική παντοδυναμία του Σατανά). Και οι πλέον δύσπιστοι κατανοούν πως ο διάβολος χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους για να αιχμαλωτίσει και να καταδυναστεύσει τους ανθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομολογία πρώην σατανιστή στον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο.
Με τον τρόπο που προσηλυτίστηκε ο ίδιος, προσηλύτισε και άλλους. Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος την πρώτη του επαφή: «Η αρχή έγινε σε κάποιο δισκάδικο που είχα πάει να αγοράσω ένα δίσκο heavy metal. Και εκεί γνώρισα κάποιο άτομο, που μου είπε: Αν θέλεις να κάνεις πράξη όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους για εξουσία, να δεις τέλος ότι η μαγεία υπάρχει, ότι εμείς είμαστε το αύριο, η νέα εποχή, έλα μαζί μου. Αυτή ήταν η αρχή.
-Θεωρείς ότι αυτά τα στέκια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επικίνδυνα με αυτήν την έννοια;
-Ναι, γιατί και εμείς, αργότερα πηγαίναμε να προσηλυτίσουμε άτομα σε τέτοια στέκια.
-Θα μπορούσες να πεις ότι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι επικίνδυνο και οδηγεί στο χώρο του νεοσατανισμού;
-Νομίζω ότι το heavy metal αντιπροσωπεύει απόλυτα το σατανισμό.
Οι ίδιοι οι σατανιστές λένε ότι το heavy metal είναι δημιούργημα του σατανά και ότι γι’ αυτό πρέπει να το τιμούμε. Δεν είναι παράξενο ότι οι τελετές περιλαμβάνουν, εκτός από ορισμένα κομμάτια της κλασικής μουσικής που θεωρούνται σατανικά, ακόμα και heavymetal ειδικά τα παρακλάδια του, το thrash και το death metal» (π. Αντων. Αλεβιζόπουλος εφημερ. «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΎΠΟΣ» φ. 166 20/6/1995 βλ. επίσης στο βιβλίο «Εγκληματικό Δόγμα», 3η μαρτυρία, σελ. 6578, Αθ. 1995).
Και τέλος ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο περιοδικό Metal Hammer (τ. 196 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2001 σ. 92) σε διαφήμιση death metal albums. Υπάρχει τεράστιος τίτλος που λέγει «Η ΚΟΛΑΣH ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΜΕΡΟΣ». Μία επιγραφή στο τέλος της σελίδας λέει Unholy Black/Death (Ανίερο μαύρο/θανάτου) metal from the Austrian sickheads, παρουσιάζοντας ένα album που το εξώφυλλό του δείχνει την πεντάλφα σε κύκλο με εμφανή τη μορφή του τράγου (σατανά) από όπου βγαίνει φως που ακτινοβολεί προς τα κάτω στο θρυμματιζόμενο σύμβολο του Χριστιανισμού.
Όταν τέτοια περιοδικά πουλιούνται ελεύθερα και ανεξέλεγκτα στα περίπτερα όλης της χώρας και των επαρχιών και έχουν πρόσβαση σ’ αυτά και παιδιά δημοτικού (που γεμίζουν την άπλαστη, ευαίσθητη και αθώα ψυχούλα τους με τέτοιες παραστασεις και βιώματα), πως η πολιτεία αδρανεί τόσο προκλητικά και εγκληματικά περιμένοντας χωρίς να κάνει τίποτα να εκκολαφτούν οι αυριανοί εγκληματίες και αδιαφορεί για τα τωρινά ψυχικά ερείπια που βρίσκονται κάτω από την τυραννία τέτοιων «γλυκών» ως προς τη μελωδία (ορισμένων), αλλά φρικτών ως προς τις συνέπειες ακουσμάτων;
ΔΙΑΛΟΓΟΣ 24
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
Πρωτοπρεσβύτερος
Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
1931 – 1996
Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος (1931-1996) είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των συνανθρώπων του.
Τοποθετημένος σε ειδικό πόστο από την Εκκλησία της Ελλάδος, μελέτησε ιδιαίτερα τις θρησκευτικές σέχτες και παραθρησκευτικές οργανώσεις και αποκάλυψε την ιδεολογία και τις μεθόδους πολλών απ’ αυτές. Οι μελέτες του έχουν μεγάλη θρησκειολογική αξία, αν και ο ίδιος δεν τις συνέγραψε για ακαδημαϊκούς λόγους, αλλά για την πνευματική υποστήριξη και βοήθεια των ανθρώπων.
Όπως ήταν φυσικό, μπήκε στο στόχαστρο και συκοφαντήθηκε από τους σκοτεινούς κύκλους και από κρυφούς ή αφελείς υποστηρικτές τους. Χαρακτηρίστηκε «φασίστας» από πραγματικούς φασίστες, ακόμη και τρελός και μονομανής. Άντεξε αυτό τον πόλεμο, με τη βοήθεια του Θεού, ώς το τέλος της ζωής του, που ήταν οσιακό και γεμάτο έγνοια και αγάπη για τον πλησίον ώς την τελευταία στιγμή.
Γεννήθηκε στην Καζάρμα (Χαραυγή) Μεσσηνίας, το έτος 1931. Υπήρξε ο ενδέκατος και τελευταίος γιός πολύτεκνης οικογένειας, μεταξύ εννέα γιών και δύο θυγατέρων.
Ελαβε την στοιχειώδη εκπαίδευση στην Καζάρμα και τη Γυμνασιακή στην Καλαμάτα. Απεφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1957 και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στη Φιλοσοφική στην Μαγεντία. Υπηρέτησε ως βοηθός στο Πανεπιστήμιο του Μύνστερ. Απέκτησε το διδακτορικό δίπλωμα στη Θεολογική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Νυμφεύθηκε την Αντωνία Λέντς με την οποία απέκτησε τρείς γιούς.
Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μ. Βρετανίας Αθηναγόρα, το έτος 1962, στην Στουτγάρδη και υπηρέτησε ως εφημέριος στο Αννόβερο και Κολωνία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1968 και διορίστηκε εφημέριος στον Ι.Ν. Αγ. Τριάδος Αμπελοκήπων και στη συνέχεια στην Αγ. Παρασκευή Αττικής, όπου υπηρέτησε ως την κοίμησή του.
Συγχρόνως διορίσθηκε Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Αποδήμου Ελληνισμού και το 1980 Γραμματεύς της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων. Διοργάνωσε τους εξής τομείς δραστηριότητος: «Φροντιστήριο Στελεχών Εκκλησιαστικής Προνοίας» 1968, «Σχολή Εθελοντών Διακονίας» 1971, «Φροντιστήριο Αντιμετωπίσεως Αιρέσεων» 1976 και εξής.
Διατέλεσε:
Διευθυντής του Γραφείου Ποιμαντικής Αντιμετωπίσεως των Αιρέσεων στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, Διευθυντής της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Διαλόγου και Πολιτισμού της Αρχιεπισκοπής, Πρόεδρος του Πνευματικού Συμβουλίου της «Πανελληνίου Ενώσεως Γονέων για την Προστασία του Ελληνορθοδόξου Πολιτισμού της Οικογενείας και του Ατόμου», Πρώτος Αντιπρόεδρος του «Ορθόδοξου Επιμορφωτικού Κέντρου Ενημερώσεως και Διαλόγου», Πρόεδρος του Πνευματικού Συμβουλίου του Πνευματικού Κέντρου Αγίας Παρασκευής, Α΄ Αντιπρόεδρος του «Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων».
Ως Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής διοργάνωσε πληθώρα Κληρικολαϊκών Συνάξεων, Συνεδρίων, Σεμιναρίων. Ημερίδων, Πανελλαδικών και Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων, το «Σεμινάριο Πίστεως», το «Σεμινάριο Οικοδομής στην Ορθοδοξία», το «Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως», το «Θεολογικόν Σεμινάριον».
Συνέγραψε 40 βιβλία ποικίλου ποιμαντικού περιεχομένου, που καλύπτουν τους τομείς της ενοριακής δραστηριότητας, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της ποιμαντικής στρατηγικής της Εκκλησίας έναντι των ποικίλων αιρέσεων.
Συνέτασσε με συνεργάτες τα Δελτία: «Μαρτυρία», «Πληροφορείν», «Δελτίον Ενημερώσεως», «Δελτίον Επικοινωνίας». Πολλά άρθρα του δημοσιεύθηκαν στις καθημερινές εφημερίδες και περιοδικά. Μίλησε σε πλείστες πόλεις της Ελλάδας και σε Γυμνάσια και Λύκεια. Είχε δύο τακτικές εκπομπές στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Συμμετέσχε σε πλείστα Διεθνή Συνέδρια Πρωτοβουλιών Γονέων στο Εξωτερικό, σε συνελεύσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και Συνεδρίων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε συνέδρια αντιαιρετικού χαρακτήρα στη Ρωσία, Βουλγαρία και Κύπρο.
Εξεδήμησε προς Κύριον την 2α Μαΐου 1996 έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στην Εκκλησία και έχοντας προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στη στήριξη της Αλήθειας της Πίστεως και στο Ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Ένα περίπου έτος αργότερα τον ακολούθησε στην εκδημία και η πρεσβυτέρα Αντωνία. Η πρεσβυτέρα υπήρξε γι’ αυτόν πολύτιμη σύζυγος, αξία μητέρα και αναντικατάστατη βοηθός στη ζωή, καλύπτοντάς τον σε όλους τους τομείς, ώστε απερίσπαστος να μπορεί να επιδοθεί στο πράγματι μεγάλο και ουσιαστικό Εκκλησιαστικό έργο του.
πηγη
HEAVY METAL:
ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ
(ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ)
Καθημερινά άλλωστε υφίστανται, όπως ολόκληρη η κοινωνία, έναν ανελέητο βομβαρδισμό δαιμονικής εισβολής που μέρα με τη μέρα χαλαρώνει τη συνείδηση και εξοικειώνει τον
άνθρωπο με την αποκρουστική εικόνα του διαβόλου
Τα εξώφυλλα των album της heavy metal μουσικής (και στα παρακλάδια της power-speed-epic-gothic-thrash death-black… metal) ιδίως στη δεκαετία του ’70 άρχισαν να φλερτάρουν όλο και πιο προκλητικά με ότι πιο διεστραμμένο, ότι πιο τρομακτικό, ότι πιο αντικοινωνικό, ότι πιο βλάσφημο και υπερβολικό για να δείξουν ότι είναι «ελεύθεροι» από κάθε ηθική αξία που τους «δεσμεύει» δήθεν την ελευθερία.
Είχαν ήδη προσεγγίσει επικίνδυνα και άρχισαν να εφαρμόζουν στην πράξη το «Ευαγγέλιο του όφεως», την οδό της αυτοδικαιώσεως και αυτοθεώσεως, τον Νόμο του Νεοσατανισμού του Al. Crowley «κάνε ό,τι θέλεις, αυτός είναι ο Νόμος» (δηλ. η απολυτοποίηση και η θεοποίηση της αυτονομημένης από το Θεό θελήσεως του ανθρώπου).
Η heavy metal μουσική, ενώ στις προηγούμενες δεκαετίες άρχιζε να αποκτάει οπαδούς σε παιδιά που πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και ιδίως στο Λύκειο, σήμερα έχουμε φτάσει σε σημείο παιδιά δημοτικού χωρίς να καταλαβαίνουν καλά καλά τι κάνουν να αισθάνονται περήφανα που διαφημίζουν (ως άλλα μοντέλα) τις φρικτές μπλούζες των συγκροτημάτων όταν τις φορούν.
Αν κανείς αναζητήσει τους σημερινούς «ήρωες» των εφηβικών δωματίων, θα βρεθεί έκθαμβος μπροστά σε δαιμονιώδεις μορφές και σε μαυροντυμένους ως επί το πλείστον «ήρωες» των συγκροτημάτων (οι πιο διάσημοι από αυτούς στον κόσμο και στην Ελλάδα ιδίως είναι οι IRON MAIDEN με το αποκρουστικό σαπισμένο σώμα-μασκότ, τον Eddie, οι Megadeth (με ανάλογη τρομακτική μασκότ σκελετό), οι Running Wild (με νεκροκεφαλή μασκότ, αποκαλούμενοι πειρατές του Metal), οι Motorhead (με σύμβολό τους μια σιδερένια αποτρόπαιη άγρια λυσσασμένη ανθρωπο-σκυλοκεφαλή), οι Slayer (οι αποκαλούμενοι βασιλιάδες του thrash metal με σύμβολο ενίοτε την πεντάλφα και με πολλούς ανάποδους σταυρούς και βλασφημίες στα εξώφυλλά τους, και ο δίσκος τους «Show no mercy» (1983), εικονίζει τον σατανά-baphomet κρατώντας ένα σπαθί και με ένα μήνυμα πάνω στο βινύλιο στην πρώτη πλευρά: «Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΘΑ ΓΕΛΑ ΕΝΩ ΕΣΥ ΣΑΠΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ».
Υπάρχουν και πολλά άλλα χειρότερα από αυτά. Αν περάσουμε στο χώρο του thrash-death-black και gothic metal εκεί η διατροφή, η μαυρίλα, η σκοτεινή επιθετική και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα των συγκροτημάτων δεν είναι η εξαίρεση αλλά το ζητούμενο και το προβαλλόμενο.
Οι κινήσεις, οι σκέψεις, ακόμη και ο λόγος των παιδιών προσαρμόζονται στα άγρια αυτά και αφύσικα δεδομένα. Ακόμη και όταν μεγαλώνουν τα παιδιά και σταματήσουν αυτά τα ακούσματα πολλές φορές τα παλιά άρρωστα απωθημένα ζητούν την εκδίκησή τους.
Αργότερα η ίδια η ζωή δημιουργεί κενά και ερωτήματα. Η ανάγκη του νέου να ανήκει κάπου, αλλά και πουθενά. Η άρνησή του για τα πάντα. Αύτη την ανάγκη εκμεταλλεύεται και η μουσική ρόκ heavy metal που κυριολεκτικά επιδίδεται μέσω των εκπροσώπων της σε μια συστηματική πλύση εγκεφάλου και σε μία σταδιακή ύπουλη και καλά σχεδιασμένη μύηση στο χώρο του Σατανισμού (όχι στο να κάνουν όλοι ανθρωποθυσίες και εγκλήματα αν και δεν θα τους ενοχλούσε και αυτό αν το κατάφερναν αλλά να αρνηθούν την αγάπη του Χριστού και να αφεθούν ολοκληρωτικά στη απατηλή φαινομενική παντοδυναμία του Σατανά). Και οι πλέον δύσπιστοι κατανοούν πως ο διάβολος χρησιμοποιεί ποικίλους τρόπους για να αιχμαλωτίσει και να καταδυναστεύσει τους ανθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομολογία πρώην σατανιστή στον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο.
Με τον τρόπο που προσηλυτίστηκε ο ίδιος, προσηλύτισε και άλλους. Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος την πρώτη του επαφή: «Η αρχή έγινε σε κάποιο δισκάδικο που είχα πάει να αγοράσω ένα δίσκο heavy metal. Και εκεί γνώρισα κάποιο άτομο, που μου είπε: Αν θέλεις να κάνεις πράξη όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους για εξουσία, να δεις τέλος ότι η μαγεία υπάρχει, ότι εμείς είμαστε το αύριο, η νέα εποχή, έλα μαζί μου. Αυτή ήταν η αρχή.
-Θεωρείς ότι αυτά τα στέκια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επικίνδυνα με αυτήν την έννοια;
-Ναι, γιατί και εμείς, αργότερα πηγαίναμε να προσηλυτίσουμε άτομα σε τέτοια στέκια.
-Θα μπορούσες να πεις ότι ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι επικίνδυνο και οδηγεί στο χώρο του νεοσατανισμού;
-Νομίζω ότι το heavy metal αντιπροσωπεύει απόλυτα το σατανισμό.
Οι ίδιοι οι σατανιστές λένε ότι το heavy metal είναι δημιούργημα του σατανά και ότι γι’ αυτό πρέπει να το τιμούμε. Δεν είναι παράξενο ότι οι τελετές περιλαμβάνουν, εκτός από ορισμένα κομμάτια της κλασικής μουσικής που θεωρούνται σατανικά, ακόμα και heavymetal ειδικά τα παρακλάδια του, το thrash και το death metal» (π. Αντων. Αλεβιζόπουλος εφημερ. «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΎΠΟΣ» φ. 166 20/6/1995 βλ. επίσης στο βιβλίο «Εγκληματικό Δόγμα», 3η μαρτυρία, σελ. 6578, Αθ. 1995).
Και τέλος ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο περιοδικό Metal Hammer (τ. 196 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2001 σ. 92) σε διαφήμιση death metal albums. Υπάρχει τεράστιος τίτλος που λέγει «Η ΚΟΛΑΣH ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΜΕΡΟΣ». Μία επιγραφή στο τέλος της σελίδας λέει Unholy Black/Death (Ανίερο μαύρο/θανάτου) metal from the Austrian sickheads, παρουσιάζοντας ένα album που το εξώφυλλό του δείχνει την πεντάλφα σε κύκλο με εμφανή τη μορφή του τράγου (σατανά) από όπου βγαίνει φως που ακτινοβολεί προς τα κάτω στο θρυμματιζόμενο σύμβολο του Χριστιανισμού.
Όταν τέτοια περιοδικά πουλιούνται ελεύθερα και ανεξέλεγκτα στα περίπτερα όλης της χώρας και των επαρχιών και έχουν πρόσβαση σ’ αυτά και παιδιά δημοτικού (που γεμίζουν την άπλαστη, ευαίσθητη και αθώα ψυχούλα τους με τέτοιες παραστασεις και βιώματα), πως η πολιτεία αδρανεί τόσο προκλητικά και εγκληματικά περιμένοντας χωρίς να κάνει τίποτα να εκκολαφτούν οι αυριανοί εγκληματίες και αδιαφορεί για τα τωρινά ψυχικά ερείπια που βρίσκονται κάτω από την τυραννία τέτοιων «γλυκών» ως προς τη μελωδία (ορισμένων), αλλά φρικτών ως προς τις συνέπειες ακουσμάτων;
ΔΙΑΛΟΓΟΣ 24
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
Πρωτοπρεσβύτερος
Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
1931 – 1996
Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος (1931-1996) είναι ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των συνανθρώπων του.
Τοποθετημένος σε ειδικό πόστο από την Εκκλησία της Ελλάδος, μελέτησε ιδιαίτερα τις θρησκευτικές σέχτες και παραθρησκευτικές οργανώσεις και αποκάλυψε την ιδεολογία και τις μεθόδους πολλών απ’ αυτές. Οι μελέτες του έχουν μεγάλη θρησκειολογική αξία, αν και ο ίδιος δεν τις συνέγραψε για ακαδημαϊκούς λόγους, αλλά για την πνευματική υποστήριξη και βοήθεια των ανθρώπων.
Όπως ήταν φυσικό, μπήκε στο στόχαστρο και συκοφαντήθηκε από τους σκοτεινούς κύκλους και από κρυφούς ή αφελείς υποστηρικτές τους. Χαρακτηρίστηκε «φασίστας» από πραγματικούς φασίστες, ακόμη και τρελός και μονομανής. Άντεξε αυτό τον πόλεμο, με τη βοήθεια του Θεού, ώς το τέλος της ζωής του, που ήταν οσιακό και γεμάτο έγνοια και αγάπη για τον πλησίον ώς την τελευταία στιγμή.
Γεννήθηκε στην Καζάρμα (Χαραυγή) Μεσσηνίας, το έτος 1931. Υπήρξε ο ενδέκατος και τελευταίος γιός πολύτεκνης οικογένειας, μεταξύ εννέα γιών και δύο θυγατέρων.
Ελαβε την στοιχειώδη εκπαίδευση στην Καζάρμα και τη Γυμνασιακή στην Καλαμάτα. Απεφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1957 και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στη Φιλοσοφική στην Μαγεντία. Υπηρέτησε ως βοηθός στο Πανεπιστήμιο του Μύνστερ. Απέκτησε το διδακτορικό δίπλωμα στη Θεολογική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Νυμφεύθηκε την Αντωνία Λέντς με την οποία απέκτησε τρείς γιούς.
Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μ. Βρετανίας Αθηναγόρα, το έτος 1962, στην Στουτγάρδη και υπηρέτησε ως εφημέριος στο Αννόβερο και Κολωνία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1968 και διορίστηκε εφημέριος στον Ι.Ν. Αγ. Τριάδος Αμπελοκήπων και στη συνέχεια στην Αγ. Παρασκευή Αττικής, όπου υπηρέτησε ως την κοίμησή του.
Συγχρόνως διορίσθηκε Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Αποδήμου Ελληνισμού και το 1980 Γραμματεύς της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων. Διοργάνωσε τους εξής τομείς δραστηριότητος: «Φροντιστήριο Στελεχών Εκκλησιαστικής Προνοίας» 1968, «Σχολή Εθελοντών Διακονίας» 1971, «Φροντιστήριο Αντιμετωπίσεως Αιρέσεων» 1976 και εξής.
Διατέλεσε:
Διευθυντής του Γραφείου Ποιμαντικής Αντιμετωπίσεως των Αιρέσεων στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, Διευθυντής της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Διαλόγου και Πολιτισμού της Αρχιεπισκοπής, Πρόεδρος του Πνευματικού Συμβουλίου της «Πανελληνίου Ενώσεως Γονέων για την Προστασία του Ελληνορθοδόξου Πολιτισμού της Οικογενείας και του Ατόμου», Πρώτος Αντιπρόεδρος του «Ορθόδοξου Επιμορφωτικού Κέντρου Ενημερώσεως και Διαλόγου», Πρόεδρος του Πνευματικού Συμβουλίου του Πνευματικού Κέντρου Αγίας Παρασκευής, Α΄ Αντιπρόεδρος του «Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων».
Ως Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής διοργάνωσε πληθώρα Κληρικολαϊκών Συνάξεων, Συνεδρίων, Σεμιναρίων. Ημερίδων, Πανελλαδικών και Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων, το «Σεμινάριο Πίστεως», το «Σεμινάριο Οικοδομής στην Ορθοδοξία», το «Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως», το «Θεολογικόν Σεμινάριον».
Συνέγραψε 40 βιβλία ποικίλου ποιμαντικού περιεχομένου, που καλύπτουν τους τομείς της ενοριακής δραστηριότητας, την οριοθέτηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της ποιμαντικής στρατηγικής της Εκκλησίας έναντι των ποικίλων αιρέσεων.
Συνέτασσε με συνεργάτες τα Δελτία: «Μαρτυρία», «Πληροφορείν», «Δελτίον Ενημερώσεως», «Δελτίον Επικοινωνίας». Πολλά άρθρα του δημοσιεύθηκαν στις καθημερινές εφημερίδες και περιοδικά. Μίλησε σε πλείστες πόλεις της Ελλάδας και σε Γυμνάσια και Λύκεια. Είχε δύο τακτικές εκπομπές στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Συμμετέσχε σε πλείστα Διεθνή Συνέδρια Πρωτοβουλιών Γονέων στο Εξωτερικό, σε συνελεύσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και Συνεδρίων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε συνέδρια αντιαιρετικού χαρακτήρα στη Ρωσία, Βουλγαρία και Κύπρο.
Εξεδήμησε προς Κύριον την 2α Μαΐου 1996 έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στην Εκκλησία και έχοντας προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στη στήριξη της Αλήθειας της Πίστεως και στο Ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Ένα περίπου έτος αργότερα τον ακολούθησε στην εκδημία και η πρεσβυτέρα Αντωνία. Η πρεσβυτέρα υπήρξε γι’ αυτόν πολύτιμη σύζυγος, αξία μητέρα και αναντικατάστατη βοηθός στη ζωή, καλύπτοντάς τον σε όλους τους τομείς, ώστε απερίσπαστος να μπορεί να επιδοθεί στο πράγματι μεγάλο και ουσιαστικό Εκκλησιαστικό έργο του.
πηγη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου