AΟΡΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ,ΤΟΠΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ
Το
γήινο πεδίο φυλάσσεται, κυρίες και κύριοι! Τη στιγμή που εσείς κοιμάστε
τη νύχτα, σε όλα τα μέρη υπάρχει κάποιος που φυλάει σκοπιά με ένα όπλο
στο χέρι. Αναζητείστε να μάθετε τον απίστευτο αριθμό τόπων απαγορευμένης
πρόσβασης, μόνο στη χώρα μας.
Στρατιωτικές
βάσεις, συνοριακές περιοχές, στρατόπεδα και ερευνητικά κέντρα,
μοναστήρια, αρχαιολογικοί χώροι, σπηλιές, βουνά ολόκληρα, δάση, νησιά,
περιφραγμένες εκτάσεις, μεταλλεία, λόφοι, διόδια, τελωνεία, αστυνομικές
περιοχές, εκκλησιαστικά εδάφη, αλλά και τεράστιες εκτάσεις χωρίς ούτε
έναν δρόμο (άρα και χωρίς δυνατότητα πρόσβασης).
Η
αληθινή Ελλάδα είναι απρόσιτη. Η αληθινή Ελλάδα είναι αόρατη. Στην
αόρατη Ελλάδα, σε μια άλλη πραγματικότητα, συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα
που δεν μπορείτε ούτε να τα φανταστείτε. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μυστικά.
Στο
«Άγιο Όρος απαγορεύεται η πρόσβαση στις γυναίκεςενώ στους άντρες
«κοσμικούς» επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο για τρεις μέρες – και στα
μοναστήρια απαγορεύεται η είσοδος μετά τη δύση του ηλίου, στον Υμηττό
απαγορεύεται η πρόσβαση μετά τη δύση του ηλίου, στη Δήλο απαγορεύεται η
παραμονή μετά την δύση του ηλίου, στην Πεντέλη ο επισκέπτης
παρακολουθείται από άγνωστες μυστικές υπηρεσίες, η ορεινή Κρήτη είναι
γεμάτη από αμερικάνικες βάσεις και εκτάσεις ξένων αρχαιολογικών σχολών,
στην Αρκαδία και στη Σπάρτη απαγορεύονται οι αρχαιολογικές ανασκαφές
(!), στις εξοχές όπου και να πας ελέγχεσαι – κυρίως από τους ντόπιους
γιατί είσαι «ξένος», στις μονές δεν μπορείς να μπεις για έρευνες χωρίς
την εύνοια του μοναστικού τάγματος, οι αρχαίοι «ιεροί» χώροι είναι ή
καταστρεμμένοι, ή φυλασσόμενοι, ή αό πάνω τους έχουν στηθεί μοναστήρια
και εκκλησίες, παντού στις σπηλιές εξορκιστικοί σταυροί και
αναθέματα.Όλες οι διαδρομές που μπορείς να κάνεις σε μια περιήγηση είναι
χαραγμένες – από δρόμους κλπ – και είναι έτσι ρυθμισμένα όλα για να μην
μπορείς – ή να μην θέλεις – να «ξεστρατίσεις».Ο κόσμος προωθείται στις
πόλεις, η αστυφιλία είναι κατευθυνόμενη, για να μην είναι κανείς στα
βουνά και στις ερημιές, γιατί εκεί είναι όλα τα μυστικά. Η νύχτα φωτίζεται και εξορκίζεται μην τυχόν και αντιληφθεί κανείς τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν όταν πέφτει το σκοτάδι.
Ο «Ομφαλός της Γης» είναι στο Κάτω Χάσμα των Δελφών (Η / Ο Ομφαλός της Γης = 1708, Ψυχή = 1708, Αιώνια Φως Λάμπει = 1708)...
Είναι
ένα Άδυτο βαθιά μέσα στη χαράδρα καλυμμένο από τα μάτια των περίεργων
και μάλλον άγνωστο στους ειδικούς. Μπαίνεις μέσα στο αρχαίο σπήλαιο και
βλέπεις ένα πηγάδι – έναν «κάρκαρο» στη μέση του σπηλαίου. Υπάρχουν
σκάλες που κατεβαίνουν εκεί κάτω, τις οποίες έχουν κατασκευάσει οι Ναζί
κατά τις δραστηριότητες στη χώρα μας της «Επιχείρησης – Υπερβόρεια».
Κατακόρυφη σκάλα που κάνει τρεις στροφές, γύρω στα εξήντα σκαλοπάτια.
Από κει μέσα περνάει ο «Μέλας Ποταμός», (το «αίμα» του Ομφαλού που
εκπέμπει τη «Μελα-γχολία»), ένας από τους μεγάλους ποταμούς της
Υποχθόνιας, που λέγεται έτσι επειδή το νερό φαίνεται σαν μαύρο εξαιτίας
των μαύρων πετρωμάτων, αν και είναι νερό με πολύ ιδιαίτερες ιδιότητες. Η
σκάλα βγάζει στο ποτάμι και σε λαβυρινθώδεις πέτρινες στοές. Εκεί
υπάρχει άμπωτη και πλημμυρίδα του νερού, σε τακτά χρονικά διαστήματα που
μπορούν σχετικά εύκολα να υπολογιστούν με προσεκτική παρατήρηση.
Για παράδειγμα, το νερό φτάνει μέχρι τα 20 σκαλοπάτια, καλύπτοντας τα υπόλοιπα και φυσικά πλημμυρίζοντας τις στοές.
Εκεί
για πρώτη φορά είχα παρατηρήσει εκατοντάδες ποντίκια μαζεμένα να
περιμένουν για κάτι. Κατάλαβα ότι περίμεναν την άμπωτη για να
επιστρέψουν στις στοές, κι έτσι σιγά - σιγά παρατήρησα ότι το νερό
αποτραβιόταν κάποια στιγμή και το πέρασμα ελευθερώνονταν. Μόλις άνοιξε
το πέρασμα φάνηκε ένα παράξενο πράσινο φως, αγνώστου ποοελεύσεως αλλά
φυσικό, που φώτιζε τις στοές. Πρόκειται μάλλον για ένα είδος πετρώματος,
ένας φωσφορούχος πρασινόλιθος που λέγεται «Διορίτης Λίθος». Εκεί κάτω
ακούγονται θροϊσματα και ήχοι που μοιάζουν με αναστεναγμούς.
Το
φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας, κατά τη γνώμη μου σχετίζεται
με την «εγκυμονούσα Λητώ η οποία τίκτει τα ύδατα». Σύμφωνα με τον μύθο,
ο Απόλλων σκοτώνει των Πύθωνα στον Ομφαλό, ο οποίος «πνίγει τις Νύμφες»
(προκαλώντας προβλήματα στις επικοινωνίες), πιστεύω ότι η πλημμυρίδα
του Μέλανα Ποταμού «Πνίγει τις Νύμφες» οι οποίες είναι οι στοές του
ομφαλού της Γης.
Εκεί
κατά το παρελθόν πρέπει να ήταν πρόσβαση των Δρακόντων, κάποιων
ανθρωποειδών ερπετόμορφων οντοτήτων οι οποίοι επικοινωνούσαν με κάποια
ιερατικά τάγματα της επιφάνειας…
η
Μονή Αγίου Νικολάου Πρόσφατα πήγα την Σαλαμίνα στο άντρο του τρομάρα
(που πήρε το όνομά του από ένα διαβόητο λήσταρχο της εποχής του Όθωνα
που χρησιμοποιούσε αυτή τη σπηλιά για λιμέρι), όπου βρίσκεται αρχαίος
ναός Εκάτης, αλλά σήμερα είναι η Μονή Αγίου Νικολάου, εκεί είναι ένα από
τα λεγόμενα «μπουριά», όπως λένε οι ντόπιοι, που πηγαίνουν προς
Στυμφαλο, περνούν μέσα από τη θάλασσα και καταλήγουν στη λίμνη. Οι
μελέτες μου έδειξαν ότι πρέπει να υπάρχει και σύνδεση με το λεγόμενο
σπήλαιο του Ευριπίδη, αλλά αυτό τώρα το έχουν ρημάξει, του προκάλεσαν
τεχνητή κατολίσθηση, άγνωστο γιατί. Οι φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει
παλαιότερα από αυτό το μυστηριώδες σπήλαιο απεικονίζουν δαιδαλώδεις
γαλάζιες στοές που δεν υπάρχουν πια, τις έκλεισαν και τις κατέστρεφαν.
Όλη η Σαλαμίνα είναι μια κουλούρα, απεικονίζει ένα «κούλουρο όφη» - το
φίδι που τρώει την ουρά του – που συνδέεται με την Υποχθονία. Βασικά,
είναι ένα αποκλεισμένο μέρος, ειδικά από την πλευρά του Αίαντα αυτό
είναι φανερό, από τη μια είναι η ναυτική βάση και από την άλλη πλευρά
είναι η νατοϊκή βάση.Πήγα εκεί, στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, και η
ηγουμένη μου είπε πως είχε χάσει τα κλειδιά και δεν μπορούσε να μας
βάλει στο Καταβάσιο (αρχαίο Καταβάσιο του Άδη). Το καταβάσιο βρίσκεται
στην αυλή του μοναστηριού διπλοκλειδωμένο με σιδερένιες πόρτες. Οι
μοναχές μου διηγήθηκαν ότι πριν από κάποια χρόνια είχαν ακούσει
παράξενες φωνές από εκεί μέσα, στις δύο η ώρα τη νύχτα, ανοίξανε την
πόρτα του καταβακίου και βγήκανε «κάτι μεγάλες γάτες με πύρινα μάτια και
ουρές, οι οποίες μιλάγανε» και αυτές έντρομες κλείσανε πάλι την πόρτα
και την κρατήσανε κλειδωμένη από τότε, κι από ότι φαίνεται έχουνε χάσει
και τα κλειδιά. Πιστεύω ότι υπάρχουν έργα του αίαντα που οδηγούν από τη
σαλαμίνα στη στυμφαλία, μια υποθαλάσσια απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων.
Πιστεύω ότι υπάρχουν έργα του αίαντα που οδηγούν από τη σαλαμίνα στη στυμφαλία, μια υποθαλάσσια απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων.
Ο
Αίας ο τελαμώνιος, είναι ιστορικό και όχι μυθικό πρόσωπο, είχε
χρησιμοποιήσει ο ίδιος αυτές τις διανοίξεις που έκανε, αναζητώντας την
είσοδο για τον άλλο κόσμο. Η ίδια η λέξη σαλαμίνα, αναλύεται
«Σάλα-Μίνα», η λέξη σάλα υποδεικνύει μια αίθουσα, ενώ η «μίνα» μας
φέρνει στο νου τους μινίους, αυτόν τον αινιγματικό αρχαίο λαό που
ασχολούνταν με υπόγεια έργα (όπως αυτά στην Κοπαϊδα), ενώ η λέξη φέρνει
στο νου και τον Μίνωα. Στο πυθαγόρειο αριθμοσοφικό σύστημα, η λέξη σάλα
έχει τον αριθμό 232, είναι ιερατική λέξη γι αυτό και ο αναγραμματισμός
της μας δίνει Λάσα (την έδρα των μεγάλων μοναστηρίων του Θιβέτ), που
ισούται επίσης με 232, αλλά 232 είναι και η λέξη Πράνα (η ενέργεια του
σώματος και του αιθέρα) αλλά και η λέξη «Παρνα» (όπως στο Παρνασσός ή
πρανασσός). Μιλώντας για το πυθαγόρειο, ανακάλυψα πως ένα μεγάλο μυστικό
έχει αποκρυφτεί από την αρχαιότητα στο αριθμό 2368, αλλά θα μείνει για
λίγο ακόμη κρυμμένο... Κρυμμένος από τα μάτια όλων παραμένει και ο
εξαφανισμένος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης. Πρόσφατα ειπώθηκε από
γνωστό τηλεοπτικό σταθμό, ότι κάποιος συγγενής του Λιαντίνη βρήκε, λένε,
το πτώμα του σε μια συγκεκριμένη σπηλιά στον Ταϋγετο, την οποία
αρνήθηκε να αποκαλύψει (ούτε αναφέρθηκε το όνομα αυτού του μάρτυρα),
γιατί –όπως είπε- ακολουθούσε τις αυστηρές οδηγίες που του έδωσε ο
Λιαντίνης να μιλήσει μόνο έπειτα από την πάροδο δύο χρόνων.
Το
περίεργο είναι ότι δεν έγινε καμία αστυνομική έρευνα ή ανάκριση για όλα
αυτά. Φυσικά, ο Λιαντίνης δεν είναι νεκρός, αλλά όντως άφησε πίσω τον
εαυρό του σε μια σπηλιά στον Ταϋγετο.
Το
τελευταίο αντίο του πατέρα στο παιδί του, συμβουλές, υπενθυμίσεις. Και
ανάμεσά τους κάποια λόγια παράξενα, δυσνόητα, προφητικά. Η απάντηση
ίσως, στο γιατί αυτής της εθελούσιας εξόδου του. Ίσως. Τα λόγια όμως
αυτά είναι τόσο βαρυσήμαντα που θα έπρεπε να μας προβληματίσουν όλους.
Τι να έβλεπε άραγε μπροστά του ο ποιητής-φιλόσοφος-δάσκαλος Λιαντίνης,
που καθιστούσε αδύνατη και αφόρητη τη συνέχιση της ζωής του; Γιατί το
μέλλον των νέων γενεών φάνταζε τόσο ζοφερό στα μάτια του; Γιατί τέτοιο
ασήκωτο βάρος ενοχών και τύψεων για το αύριο που κληροδοτούμε στις
επόμενες γενιές; Ίσως γιατί κάτι υπήρχε που διέβλεπε ο Λιαντίνης. Κάτι
που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε. Ή εθελοτυφλούμε. Ισως γιατί έτσι είναι
οι ποιητές-οι φιλόσοφοι-οι δάσκαλοι. Καταδικασμένοι να ζουν στο φως και
στο σκοτάδι συνάμα. Στη ζωή και στο θάνατο. Στο παρελθόν και... στο
μέλλον. 'Ισως... Διαβάστε στη συνέχεια ένα μικρό απόσπασμα από το γράμμα
του Λιαντίνη στην κόρη του Διοτίμα "...Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο
μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο
γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα.
Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι
άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους
ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου
παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για
το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που
έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό
αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει..."
Αυτό το κείμενο είναι του εξερευνητή/περιηγητή Δημήτρη Κούγκουλου και προέρχεται από το περιοδικό STRANGE.
Ας δούμε και τι γραφει ο Λεωνίδας Μανιάτης
Η
πυραμίδα είναι αναμφιβόλως ένα σύμβολο συνδεδεμένο στο μυαλό των
περισσότερων ανθρώπων με την αρχαία Αίγυπτο, αλλά ταυτόχρονα ένα
πανανθρώπινο είδος κτισμάτων που απαντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη
του αρχαίου κόσμου, ακόμα και σε πολιτισμούς που, απ’ ότι μας διδάσκει η
επίσημη ιστορία, δεν είχαν ποτέ καμία επαφή μεταξύ τους. Έτσι, λείες ή
κλιμακωτές, οι πυραμίδες ανά τον κόσμο είναι πολλές και βρίσκονται σε
όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς. Οι γνωστότερες πυραμίδες
βρίσκονται αναμφιβόλως στην Αίγυπτο. Υπήρχαν όμως πυραμίδες και σε άλλα
μέρη της Γης όπως στην Μεσοποταμία, στις Ινδίες, στην Κίνα, στην
προκολομβιανή Νότια Αμερική καθώς και αλλού… Γεννούνται λοιπόν το εξής
ερώτημα. Αφού πυραμίδες εμφανίζονται σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς
της αρχαιότητας, υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα και, αν ναι, ποιος ήταν ο
σκοπός και η χρησιμότητά τους; Αν θέλουμε να ψάξουμε για πυραμίδες στην
αρχαία Ελλάδα, αρχικά θα πρέπει να προσπεράσουμε, ταξιδεύοντας προς τα
πίσω στον χρόνο, τα ελληνιστικά, τα κλασσικά, τα αρχαϊκά και τα ομηρικά
χρόνια, καθώς αποδεδειγμένα ο τότε ελληνικός πολιτισμός δεν ασχολείτο με
την κατασκευή πυραμίδων. Η απάντηση βρίσκεται πιο παλιά, κατά την εποχή
του χαλκού, αν όχι ακόμα παλαιότερα. Αν θέλουμε να ψάξουμε για
πυραμίδες θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αυτές θα είναι χτισμένες με
τον ίδιο τρόπο που είναι χτισμένα τα μεγάλα μνημεία της μυκηναϊκής, της
μινωικής, της ελλαδικής και της ακόμα παλαιότερης Ελλάδας. Τι
χαρακτηριστικό έχουν τα μνημεία αυτά; Δεν επιβάλλονται στην φύση και
πολλές φορές βρίσκονται θαμμένα κάτω από αυτήν.
ι
θολωτοί τάφοι που ήταν θαμμένοι κάτω από την φύση και έμοιαζαν
εξωτερικά με λόφους δείχνουν ότι η αρχιτεκτονική του μυκηναϊκού
πολιτισμού δεν επιβαλλόταν στην φύση. Γνωστό παράδειγμα τέτοιων
μνημείων, θαμμένων κάτω από το πράσινο πέπλο της ελληνικής φύσης
αποτελούν οι παγκοσμίως γνωστοί θολωτοί τάφοι που έχουν βρεθεί κοντά
στην πόλη των Μυκηνών. Οι τάφοι αυτοί που πήραν το όνομα αυτό εξ αιτίας
του σχήματός τους, εξωτερικά, μοιάζουν με λόφους, αν και στην
πραγματικότητα είναι κούφιοι και, αν κάποιος αγνοεί την ύπαρξη του
καλυμμένου με χώμα τάφου, δύσκολα θα προσέξει πως ο λόφος αυτός είναι
τεχνητός. Γιατί λοιπόν να μην υπάρχουν και πυραμίδες κρυμμένες στην
Ελλάδα που όλοι να τις βλέπουν ως λόφους ή βουνά αλλά κανείς να μην
υποψιάζεται για το τι βρήσκεται μπροστά του; Θα ήταν άλλωστε λογικό οι
πυραμίδες των Ελλήνων των πολιτισμών αυτών – εφ όσον βέβαια υπήρξαν – να
δημιουργήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταστρέφουν την μαγεία της
ελληνικής φύσης. Οι απόψεις άλλωστε των Ελλήνων της εποχής για το πόσο
ιερή είναι η φύση είναι γνωστές και μέσα από την αρχαιοελληνική
θρησκείας η οποία μας μιλά για θεότητες των δασών και των βουνών…
Μια
πυραμίδα που βρίσκεται κρυμμένη κάτω από το πέπλο της ελληνικής φύσης,
ακριβώς δίπλα στην ακρόπολη των Μυκηνών Αν λοιπόν, ξέροντας για το τι
ψάχνουμε, κάνουμε μία περιήγηση σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, δεν
αποκλείεται να βρούμε μία τέτοια πυραμίδα. Εγώ προσωπικά, όταν πέρυσι
την άνοιξη είχα την χαρά να επισκεφτώ την «πολύχρυσο Μυκήνη» και το
ανάκτορο του Αγαμέμνονα που δεσπόζει στην περιοχή, προστατευμένο από τα
Τείχη των Λεόντων, πρόσεξα πως ο λόφος που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην
ακρόπολη των Μυκηνών είχε σχήμα τετράγωνης πυραμίδας! Στην αρχή δεν
πίστευα στα μάτια μου. Κατόπιν ρώτησα την ξεναγό αν έχουν γίνει έρευνες
στον πυραμιδοειδή αυτό λόφο και εκείνη που απάντησε αρνητικά
προσθέτοντας πως ποτέ της δεν είχε παρατηρήσει την περίεργη αυτή
πυραμίδα. Μα είναι δυνατόν μία πυραμίδα που βρίσκετε δίπλα σε ένα τόσο
σημαντικό αρχαίο μνημείο της 2ης προ Χριστού χιλιετίας, να μην τράβηξε
την περιέργεια των αρχαιολόγων; Ίσως το γεγονός πως οι αρχαιολόγοι τότε
έψαχναν για έναν ανάκτορο και μία αρχαία πόλη, χωρίς να διανοούνται καν
πως μπορεί να υπάρχουν πυραμίδες στην Ελλάδα… Όπως και να ‘χει,
ψάχνοντας για πυραμίδες στην Ελλάδα, συγκέντρωσα μία μικρή λίστα από
πυραμίδες που βρίσκονται στην Ελλάδα οι περισσότερες από τις οποίες
είναι κρυμμένες κάτω από χώμα ή και χιόνι… Μετά από την πυραμίδα των
Μυκηνών, έρχονται οι τρείς πυραμίδες του Ταϋγέτου, στον νομό Λακωνίας.
Είναι εμφανές από φωτογραφίες πως οι τρείς κορυφές του όρους έχουν
πυραμιδοειδές σχήμα. Η ίδια δε η λέξη Λακωνία προέρχεται από τον
παλαιότερο σύνθετο τύπο Λασκωνία με πρώτο συνθετικό την λέξη λας που
σημαίνει γη και δεύτερο συνθετικό την λέξη κώνος που είναι το κωνικό
σχήμα των πυραμίδων του Ταϋγέτου· η Λακωνία λοιπόν, η γη στην οποία
βρίσκονται οι πυραμίδες του Ταΰγετου ονομάζεται «Γη του Κώνου» ή «Γη της
Πυραμίδας». Άλλη ελληνική πυραμίδα βρίσκεται στο Ελληνικό Αργολίδας. Η
πυραμίδα αυτή είναι ακάλυπτη και είναι κτίσμα της 3ης προ Χριστού
χιλιετίας. Μία ακόμα πυραμίδα που προσελκύει το ενδιαφέρον χάρη στο
πλούσιο μυθολογικό υπόβαθρο της περιοχής της είναι αυτή που βρίσκεται σε
μία κορυφή του όρους Ολύμπου και που είναι γνωστή από τους ορειβάτες
που ανεβαίνουν στο βουνό. Άλλη μία πυραμίδα βρίσκεται στην Κρήτη και
συγκεκριμένα στον νομό Χανίων και έχει τέλειο κωνικό σχήμα. Κάποιες από
τις ελληνικές πυραμίδες λοιπόν πρέπει να είχαν και κωνικό σχήμα. Άλλες
πυραμίδες είναι η πυραμίδα του Λυγουρίου που βρίσκεται κοντά στην
Επίδαυρο, η πυραμίδα στα Βιγλάφια που βρίσκεται κοντά στην Νεάπολη
Λακωνίας, η πυραμίδα του Αμφείου που βρίσκεται κοντά στην Θήβα και η
πυραμίδα στην Σικυώνα… Πυραμίδα ακόμα – έστω και ενεργειακής φύσεως –
θεωρείται από πολλούς και η πυραμίδα η οποία σχηματίζεται αν
προεκτείνουμε νοητά τους κίονες του Παρθενώνα. Και λογικά υπάρχουν και
άλλες πυραμίδες οι οποίες απλώς περιμένουν να ανακαλυφθούν…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου