PUTIN THE GREAT

Ο Putin προσπαθεί σε όλη την πολιτική του πορεία να "ισορροπεί" ανάμεσα σε κάθε τι θετικό από τη ρωσική και σοβιετική ιστορία, πολιτική παράδοση, κουλτούρα και να προσπερνά τα αρνητικά. 

 

Η τακτική και "ιδεολογία" του μοιάζει με το πραγματιστικό απόφθεγμα του Τενγκ, ότι η γάτα πρέπει να πιάνει ποντίκια, δηλαδή να πετυχαίνει αποτέλεσμα, και δεν έχει σημασία το χρώμα της. Άλλοτε τα καταφέρνει αριστοτεχνικά, άλλοτε αντιφάσκει με τον εαυτό του, ειδικά όταν προσπαθεί να ελιχθεί ανάμεσα σε αγιοποιημένους τσάρους και σοβιετικά επιτεύγματα, να παντρέψει πχ. τον Στάλιν με "λευκούς" μεγαλορώσους εθνικιστές. Πάντως αν και αναπόφευκτα γερνάει, καταφέρνει με σχετική επάρκεια να αλλάζει και να διδάσκεται από τα λάθη, χωρίς πολλά "κολλήματα", πλην ίσως ενός, που το έχει κιόλας ομολογήσει: ότι δεν μπορεί εύκολα να απαλλαγεί απο αποτυχημένους συνεργάτες του και προφανώς αργεί να παραδεχτεί (συμπεραίνω ίσως και λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης και καραβανάδικης παιδείας) ότι έχει οριστικά εξαπατηθεί, προδοθεί ή αποτύχει.

 

 Το γεγονός ότι μετέτρεψε και πάλι σε λίγα χρόνια τη Ρωσια σε μια κομβική για τον πλανήτη δύναμη, ενώ βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, όταν ανέλαβε τις τύχες της, ότι τόλμησε να αμφισβητήσει την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ και ρισκάρει τα πάντα αποφασίζοντας να σηκώσει το γάντι και να προχωρήσει στην οριστική ρήξη μέσω του καταλύτη ιστορικών εξελίξεων πολέμου στην Ουκρανια, τον καθιστά κορυφαία πολιτική μορφή, γι' αυτό και έχει υποχρεώσει όλες τις δυτικές μηχανές χειραγώγησης, ινστιτούτα, θεσμούς, ΜΜΕ και υπηρεσίες να ασχολούνται με τον ίδιο και τις επιλογές του σχεδόν διαρκώς επί δύο δεκαετίες και να αναγκάζονται συνεχώς να πέφτουν έξω. Έπεσα κι εγώ έξω, γιατί είχα πειστεί ότι λόγω ηλικίας και χαμένου χρόνου (timing?) δεν θα τολμήσει τελικά να διαβεί τον Ρουβίκωνα.

 

 Το "φαινόμενο" Πουτιν έχει εξασφαλίσει μια τεράστια θέση στην ιστορία αναμφίβολα, αυτό που παίζεται είναι πόσες σελίδες θα του αφιερωθούν και με πόσο παχιά γραμματοσειρά θα γραφτούν, αναλόγως της έκβασης του ανοιχτού ακόμη μπραντεφέρ με τις κυρίαρχες δυτικές/παγκοσμιοποιημένες ελίτ. Το βέβαιο είναι ότι αν μείνει υγιής και δεν καταφέρουν να τον βγάλουν από τη μέση, όπως θα ήθελαν αμέτρητοι ισχυροί εκτός, ακόμη και εντός Ρωσιας, οι κινήσεις του στη γεωπολιτική σκακιέρα θα ταράξουν ακόμη πολλές βεβαιότητες και πολλά στερεότυπα συμπεριφορών. Κρίμα για τον πλανήτη, που δεν βρέθηκαν απέναντι στον Πούτιν αρκετοί πολιτικοί ηγέτες αντιστοίχου μεγέθους και κανόνων συμπεριφοράς από πλευράς Δύσης, η οποία καλόμαθε να της έρχονται σχεδόν όλα βολικά και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να πετυχαίνει τα σχέδιά της εκμηδενίζοντας τον όποιο αντίλογο και διχάζοντας εύκολα τους πιθανούς ανταγωνιστές της. Κρίμα γιατί θα είχαν επιτευχθεί οι δέοντες για κάθε συνύπαρξη συμβιβασμοί, θα σώζονταν χιλιάδες ζωές και δεν θα είχαν κυριαρχήσει οι λογικές ότι σου επιτρέπεται όχι μόνο να νικήσεις τον αντίπαλο, όπως με τη διάλυση-αυτοχειριασμό της ΕΣΣΔ, αλλά να τον ταπεινώσεις στον έσχατο βαθμό, ως και να διανοηθείς την εξαφάνισή του. 

 

Δεν σου αρκεί να γονατίσουν δηλαδή, αλλά θες και να σκυλεύσεις τις σορούς των πεσόντων, να λεηλατήσεις ιερά και όσια, να υποδουλώσεις γυναικόπαιδα. Σε αντίθεση με τους συνήθεις δυτικούς πολιτικούς, το Κρεμλινο, τουλάχιστον από το 2007, λέει σχεδόν ξεκάθαρα πώς σκέφτεται και ποια είναι τα όριά του. Πολύ κακώς για όλους μας ότι η πάντα αποικιοκράτης Δύση πίστεψε ότι όχι μόνο έχει κάποιο δικαίωμα, αλλά ότι μπορεί όντως στην πράξη να διαλύσει και να ισοπεδώσει σήμερα τη Ρωσια, αύριο την Κινα κ.ο.κ.

 

 Όμως αυτός είναι ο ορισμός της ύβρεως. Κι αν η ύβρις τιμωρείται υποχρεωτικά στις τραγωδίες, συνήθως στο σινεμά και σπάνια στη ζωή, το σίγουρο είναι ότι όποιοι την εισπράττουν ως τέτοια και μας δείχνουν από καιρό ότι δυσανασχετούν ή ότι ήδη αποφάσισαν να "κοντράρουν", είναι τόσοι πολλοί, που μπορούν να "χορέψουν" τη Δύση μας για πολλά ακόμη βασανιστικά χρόνια. Έχει κάποιο νόημα "μεγάλοι άνθρωποι να θέλουν να μετρήσουν ποιος την έχει μακρύτερη", όπως αναρωτήθηκε κι ο Λαβροφ...?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ