Οι παράξενες “επαφές” στην εκστρατεία του Μέγα Αλέξανδρου, κατά τον Αρριανό

 

Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου –υιού του Φίλιππου και της Ολυμπιάδος, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού από καταγωγής, του οποίου

οι πρόγονοι ήρθαν από το Άργος στην Μακεδονία και δεν διετέλεσαν άρχοντες των Μακεδόνων δια της βίας, αλλά σύμφωνα με τον νόμο[i]– όπως περιγράφεται από τον Αρριανό στο Αλεξανδρου Ανάβασις, συναντούμε περίεργες πληροφορίες τις οποίες ιστορικοί και αναγνώστες προσπερνούν, είτε επειδή δεν τις παρατήρησαν είτε διότι τις θεωρούν λογοτεχνικές-μυθοπλαστικές υπερβολές.

Εδώ, θα προσπαθήσουμε να τις εξετάσουμε υπό άλλη οπτική γωνία: της άγνωστης σε μας και μυστικής τεχνολογίας.

Μετά τον θάνατο του Φίλιππου, ο Αλέξανδρος, τέθηκε επικεφαλής του στρατού του το 336 π.Χ. σε ηλικία είκοσι χρονών. Αποφάσισε να συνεχίσει το έργο και τα σχέδια του πατέρα του. Με εκστρατευτικό σώμα 37000 άνδρες συν 20000 περίπου επίλεκτους ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο.

Μετά τον Γρανικό ποταμό που του άνοιξε τον δρόμο για την Μ. Ασία κατέκτησε όλη την παραθαλάσσια Φρυγία. Ο Αλέξανδρος και το στράτευμά του κατέβηκαν νότια κατακτώντας όσες πόλεις συνάντησαν μπροστά τους. Στρατοπέδευσαν πλάι στον ποταμό Έρμο, τέσσερα χιλιόμετρα από τις Σάρδεις που ήταν και ο επόμενο στόχος.

Ήταν τότε άνοιξη, αλλά παρόλαυτά «εξαίφνης επέρχεται κακοκαιρία και βρονταί άγριαι και πίπτει ύδωρ εκ του ουρανού, εκεί όπου ήσαν τα παλαιά ανάκτορα των Λυδών και από αυτό ενόμισεν ο Αλέξανδρος, ότι από τον θεόν εφανερώθη δια σημείου το μέρος όπου έπρεπε να οικοδομούν τον ναόν εις τον Δία και αυτό διέταξε να γίνει»[ii].

Γιατί στην ξαφνική αλλαγή του καιρού έχτισε ναό στον Δία; Οπως θα διαπιστώσουμε σε όλο το Αλεξάνδρου Ανάβασις, οι ξαφνικές αλλαγές του καιρού δεν ήταν σπάνιες, ενώ κάπου εκεί, σχεδόν πάντα, υπήρχαν παλιά μνημεία. Δεν έχτιζε, όμως κάθε φορά από έναν ναό. Ωστόσο, οι κεραυνοί υπέδειξαν το μέρος: τα ρήγματα, οι διασταυρώσεις των δικτυωμάτων Hartmann κλπ, έλκουν τους κεραυνούς περισσότερο από κάθε άλλη στην περιοχή. Επιπλέον μία θεωρία θέλει τα UFO να φορτίζονται από τους κεραυνούς.

Την τέταρτη ημέρα έφτασε στην Έφεσο και μετά στην Μίλητο, πριν από τους Πέρσες. Ο Νικάνωρ, διοικητής του Ναυτικού είχε φτάσει τρεις μέρες νωρίτερα και είχε αγκυροβολήσει στο νησί Λάδη. Είχε δε, αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το πως θα κινηθούν σε ναυμαχία με τους Πέρσες καθώς «…του έδιδε πεποίθησιν και σπουδαίον μήνυμα θεϊκόν, διότι εις αετός εφάνη καθήμενος επί της παραλίας εστραμένος προς τας πρύμνας των πλοίων του Αλεξάνδρου»[iii]. Ο αετός θεωρήθηκε καλός οιωνός, και μάλιστα, ο Αλέξανδρος προέβλεψε ότι επειδή καθόταν στην παραλία η νίκη τους θα ερχόταν από την ξηρά και όχι από το ναυτικό. Έτσι κι έγινε.

Ενδεχομένως, η νίκη να οφείλεται σε κάποια σωστή στρατηγική διαίσθηση του Αλέξανδρου.

Αξίζει πάντως να θυμηθούμε ότι ο αετός είναι γνώρισμα του Δία, για τον οποίο λίγο πριν, όπως είδαμε, οικοδόμησε ναό! Σύμπτωση; Μπορούμε, ωστόσο να υποθέσουμε ότι ο Νικάνωρ είδε κάποιο γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο (IFO), που τότε ονόμαζαν Αετό, ο οποίος προφανώς τους έδωσε στρατηγικές πληροφορίες για το πώς θα συνεχίσουν.

Απίθανο; Ας δούμε και την συνέχεια:

Αμέσως μετά την Μίλητο στρατοπέδευσε στην Αλικαρνασό γιατί έμαθε πως μεγάλη δύναμη από βαρβάρους και μισθοφόρους συγκεντρωνόταν εκεί. Δεν έχασε καιρό και άρχισε την πολιορκία της πόλης. Σε κάποιο διάλειμμα, λοιπόν, της πολιορκίας κι ενώ ο Αλέξανδρος αναπαυόταν «μία χελιδών επετούσεν ολόγυρα και επάνω εις την κλίνην κάθε φορά εις άλλο μέρος και εκελαϊδούσε με περισσότερον θόρυβον παρά τα συνηθισμένα»[iv] μέχρι να ξυπνήσει ο Αλέξανδρος. Ο μάντης Τελμισσέας είπε πως σημαίνει φανερή επιβουλή εναντίον του από φίλους «διότι η χελιδών και σύντροφον πτηνόν είναι του ανθρώπου και φλύαρον περισσότερον ή άλλον πτηνόν»[v]. Για όλα αυτά ο Αλέξανδρος ενημέρωσε τον Παρμενίωνα προφορικώς και όχι με γράμματα «διότι ενόμισεν ότι δεν έπρεπε να γράψει φανερά περί κανενός τοιούτου πράγματος»[vi].

Εάν επρόκειτο απλά περί ενός χελιδονιού, μάλλον, δεν υπήρχε λόγος να πάρει τέτοιες προφυλάξεις. Αλλά το χελιδόνι είναι φλύαρο και φιλικό. Είναι αφιερωμένο στην Ισιδα και την Αφροδίτη. Ενδεχομένως επρόκειτο για μικροσκοπικό IFO που ονόμαζαν Χελιδόνι και που προφανώς μετέφερε κάποιο μήνυμα για τους επιβούλους του.

Προχωρώντας δια θαλάσσης από την Φασηλίδα στην Πέργη το μέρος αυτό δεν είναι διαβατό όταν πνέουν νότιοι άνεμοι. Θα είχαν δηλαδή σημαντικό πρόβλημα ως προς το επιχείρημα να περάσουν. Παρά το γεγονός αυτό, οδηγεί τους δικούς του από εκεί, όταν χωρίς προηγούμενη, τουλάχιστον, φανερή αιτία «από σφοδρών νοτίων ανέμων πνεύσαντες εκεί βορεινοί άνεμοι, όχι χωρίς την βοήθεια του θείου (όπως οι ίδιοι εξήγησαν οπότε και) έκαμαν την διάβασην εύκολον και ταχείαν»[vii].

Προσέξτε ότι ενώ έπνεε νοτιάς ξαφνικά οι άνεμοι άλλαξαν σε βόρειους. Και γίνεται φανερό από την περιγραφή του κειμένου ότι ο Αλέξανδρος γνώριζε αυτή την πληροφορία. Πώς όμως γνώριζε ότι οι άνεμοι θα άλλαζαν μόλις θα έφτανε εκεί; Το κείμενο δεν μας λέει ότι περίμεναν την αλλαγή των ανέμων. Ίσως, το πληροφορήθηκε από το φιλικό αλλά φλύαρο χελιδόνι;… Εκτός εάν οι άνεμοι αυτοί άλλαξαν τεχνητά και κατά βούληση…

Μετά εξεστράτευσε εναντίον της Σίδης, Συλλίου κλπ, ώσπου έφτασε στην κεντρική Φρυγία. Άφησε φρουρά στις Κελαινές και ο ίδιος βάδισε προς το Γόρδιον, ιερά πόλη και ομφαλός της Ανατολής. Στην ακρόπολή του βρισκόταν το άρμα του βασιλιά Γόρδιου στο οποίο υπήρχε ο περιβόητος δεσμός, από φλυό κρανέας, του οποίου δεν φαινόταν αρχή και τέλος, που όποιος τον έλυνε θα κατακτούσε την Ασία. Ο Αλέξανδρος πήγε στα ανακτόρα, είδε τον δεσμό και μην μπορώντας να τον λύση διαφορετικά, τον έκοψε με το σπαθί του. Την νύχτα, λοιπόν, εκείνη «βρονταί τε και σέλας εξ ουρανού εφάνησαν»[viii].

Το σέλας είναι ένα φωτεινό φαινόμενο, πολύ συχνά λευκό, που παρατηρείται συνήθως στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας στις πολικές περιοχές και πολύ σπάνια στις παραμεσογειακές περιοχές (κι αν με τη λέξη σέλας εννοούσαν κάτι άλλο;). Το πιο αξιοσημείωτο, όμως είναι ότι ο Αλέξανδρος την επομένη ημέρα θυσιάζει στους θεούς που του «φανέρωσαν τα σημεία και την λύση του δεσμού»[ix]…

Ενδιαφέρον παρουσιάζει να κάνουμε μία παρένθεση και να μιλήσουμε λίγο για τον Γόρδιο δεσμό. Ο Γόρδιος ήταν ένας φτωχός αγρότης. Είχε δύο βόδια. Με το ένα τραβούσε το άροτρο, με το άλλο την άμαξα. Μια μέρα πέταξε και κάθισε πάνω στον ζυγό της άμαξας, ένας αετός. Στην προσπάθειά του να μάθει τι σήμαινε αυτό, συνάντησε μία νεαρή κοπέλα που του σύστησε να κάνει θυσία στον βασιλιά Δία. Αυτός τέλεσε τα δέοντα, την παντρεύτηκε και έκαναν μαζί ένα γιό, τον Μίδα.

Την εποχή εκείνη γινόντουσαν ταραχές στην πόλη και ένας χρησμός έλεγε ότι από αυτές θα τους απάλλασσε εκείνος που θα ερχόταν σε άμαξα. Τότε στην πόλη μπήκε ο Γόρδιος με την γυναίκα και τον Μίδα. Μόλις τους είδαν οι Φρύγες, έκαναν αμέσως τον Μίδα βασιλιά τους. Αυτός τους απάλλαξε όντος από τις ταραχές και, σαν ευχαριστήριο για την αποστολή του αετού, αφιέρωσε την άμαξα στον Δία. Την άμαξα, επάνω στο ζυγό της οποίας είχε καθίσει ο αετός, που ήταν ο δεσμός του ζυγού.

Αν λάβουμε υπόψη μας την θεωρία που λέει ότι ο Δίας οδηγούσε ιπτάμενο άρμα το οποίο τροφοδοτούνταν από τα ηλεκτρικά φορτία των κεραυνών, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα και τα επόμενα, κάποια συμπεράσματα είναι αναπόφευκτα…

Κατόπιν, ο Μακεδονικός στρατός, επιτάσσει την Ταρσό και λίγο αργότερα κάνει την μάχη στην Ισσόν το Νοέμβριο του 333 π.X. Κατεβαίνει στο Μάραθον και την Σιδώνα, για να φτάσει έξω από την απόρθητη, όπως θεωρούνταν, Τύρο, και να την πολιορκήσει τον Αύγουστο του 332 π.Χ., μετά από επτά μηνών προσπάθειες. Αρχικά ο Αλέξανδρος θέλησε να κάνει θυσία στον Τύριο Ηρακλή, όμως επειδή για την θυσία θα έπρεπε να μπουν στην πόλη τους, οι Τύριοι υποψιάστηκαν παγίδα και αρνήθηκαν. Έτσι ο Αλέξανδρος συνάθροισε πολεμικό συμβούλιο. Η πολιορκία της Τύρου, όμως, δεν ήταν και τόσο εύκολο πράγμα.

Οι Τύριοι ήταν και αυτοί μεγάλοι θαλασσοκράτορες, που σημαίνει ότι η πείρα τους ήταν αντάξια της Ελληνικής. Έπειτα, η πόλη τους ήταν σε νησί και ήταν οχυρωμένη με πολύ ψηλά τείχη. Για στρατηγικούς και πολιτικούς λόγους η Τύρος έπρεπε να κυριευθεί. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος έπεισε εύκολα τους άντρες του για στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Τύρου, διότι «κάποιο θεϊκό σημείο του εστερέωνε την πεποίθησίν του, ότι δηλαδή κατά την ίδια εκείνην νύχτα εφάνη εις τον ύπνον του, ότι αυτός μεν επετίθετο κατά του τείχους των Τυρίων, ο δε Ηρακλής και τον υπεδέχετο και τον οδήγει μέσα εις την πόλιν»[x]. Προσέξτε πολύ καλά την πεποίθηση αυτή του Αλέξανδρου.

Ο Αλέξανδρος, όμως δεν στάθηκε στο όνειρο. Άρχισε αμέσως τα της πολιορκίας. Διέταξε να προσχώσουν επίχωμα από την ξηρά προς την πόλη. Έστησαν πύργους και πολιορκητικές μηχανές, ενώ οι Τύριοι ανταπέδωσαν με το πρώτο στην ιστορία πυρπολικό πλοίο. Όμως ο Αλέξανδρος δεν πτοήθηκε. Έδωσε διαταγή για την κατασκευή μεγαλύτερων και δυνατότερων μηχανών προσβολής και διέταξε έφοδο.

Και σχεδόν παράλληλα με τις δικές τους προσπάθειες για την κατάρριψη του τείχους «ένας τριγωνικός σχηματισμός από ιπτάμενες ασπίδες πέταξε πάνω από το μακεδονικό στρατόπεδο. Μετά έκαναν γύρους πάνω από την πόλη της Τύρου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια χιλιάδων πολεμιστών. Ξαφνικά, η μεγαλύτερη ασπίδα έβγαλε φωτεινή ακτίνα, ακολούθησαν κι άλλες, κι ένα μέρος από τα πέτρινα τείχη της Τύρου σωριάστηκε, σα να ήταν από λάσπη»[xi].

Ενδεχομένως η συγκεκριμένη πληροφορία να είναι πλαστή ή φανταστική ή παρερμηνευμένη καθώς δεν αναφέρεται πουθενά στον Αρριανό. Ωστόσο πίνακας του 1458 στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας δείχνει Μακεδόνες να κοιτούν ένα ιπτάμενο άρμα.

Αλλά και οι Μακεδόνες κατάφεραν και έριξαν μεγάλο μέρος του τείχους, σε κάποιο άλλο σημείο του. Και αφού κυριεύθηκαν πύργοι και μεταπύργια, ο Αλέξανδρος δια μέσου των επάλξεων προχώρησε με κατεύθυνση τα ανάκτορα, και τέλος έκανε θυσία στον Τύριο Ηρακλή για την νίκη του και διοργάνωσε γυμνικούς αγώνες και λαμπαδηφορία.

Όπως βλέπουμε ο «τριγωνικός σχηματισμός από ιπτάμενες ασπίδες» μας παραπέμπει σε σύγχρονες περιγραφές από ΑΤΙΑ. Σίγουρα θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλές ερμηνείες, ίσως βιαστικές. Ό,τι κι αν ήταν αυτές οι ιπτάμενες ασπίδες, σίγουρα δεν ήταν Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (UFO), αλλά γνωστής (IFO), τουλάχιστον για τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος παρά τις δυσκολίες που ήξερε ότι θα αντιμετώπιζε, είχε την σιγουριά της νίκης, από το όνειρο με τον Ηρακλή. Ο μάντης Αρίστανδρος ερμήνευσε το όνειρο πως η Τύρος θα κατακτηθεί με δυσκολίες αφού και οι άθλοι του Ηρακλή έγιναν με κόπο. Αλλά το ερώτημα είναι άλλο:

Είναι σύμπτωση, πως μετά το όνειρο κατά το οποίο ο Ηρακλής θα «τον υπεδέχετο και τον οδήγει μέσα εις την πόλιν», όντως τον υποδέχτηκαν(;) και τον οδήγησαν, τον ίδιο και τον στρατό του, «ιπτάμενες ασπίδες»; Εκτός αν δεν ήταν όνειρο, αλλά με κάποιο τρόπο ο Αλέξανδρος συμφώνησε για την υποδοχή του αυτή; Μήπως το όνειρο κρυπτογραφεί την έννοια της επικοινωνίας του Αλέξανδρου με τον Ηρακλή (μακρινός του απόγονος) και κυβερνήτη των πύρινων ασπίδων;

Μετά την Τύρο, στράφηκε προς την Αίγυπτο με πρώτο στόχο την Γάζα. Εκεί ετοιμάστηκε για την προσβολή του τείχους. Ενώ ο Αλέξανδρος έκανε θυσία σύμφωνα με το τυπικό «κάποιο από τα σαρκοφάγα όρνεα πετών υπεράνω του βωμού με λίθον κτυπά την κεφαλή του από επάνω, τον οποίον εσήκωνε με τους δύο πόδας του»[xii]. Σημάδι, όπως του εξήγησε ο μάντης Αρίστανδρος, ότι θα κυριεύση την πόλη –ωστόσο ο ίδιος θα έπρεπε να προφυλαχθεί. Ο Αλέξανδρος στην αρχή κρατιόταν σε απόσταση ασφαλείας, μα αργότερα ξεχάστηκε και πήρε μέρος στην μάχη, όπου και τραυματίζεται από βέλος καταπέλτη. Αμέσως θυμήθηκε την μαντεία και χάρηκε, γιατί αυτό σήμαινε ότι θα κυρίευε την πόλη, όπως κι έγινε.

Να σημειώσουμε πως ορισμένοι λίθοι έχουν και θεραπευτικές ιδιότητες, όπως π.χ. για δάγκωμα φιδιού[xiii], αλλά το κυριότερο είναι πως κάποιες από τις πέτρες μπορούν να σε κάνουν να εισακουστείς από τους θεούς κατά την ώρα της προσευχής[xiv]. Αυτό, είναι πολύ σημαντικό για το συγκεκριμένο εδάφιο: Το όρνεο μεταφέρει κάποιο κρυφό μήνυμα στον Αλέξανδρο από τον Δία ή τον Ηρακλή, το οποίο αποκρυπτογραφεί ο Αρίστανδρος.

Αφού έπεσε η Γάζα, μετά από εφτά ημέρες έφτασε στο Πηλούσιον της Αιγύπτου και από εκεί στην Μέμφιδα όπου προσέφερε θυσία στον θεό Φθα, δηλαδή τον θεό Ήφαιστο. Κατέβηκε στον Νείλο, έχτισε την Αλεξάνδρεια και κινήθηκε προς την όαση Σίβα όπου βρισκόταν το μαντείο του Άμμωνα Δία, πατέρα του.

Για να φτάσει κανείς έως εκεί έπρεπε να διασχίσει την έρημο, η οποία να σημειώσουμε δεν είχε ούτε νερό, ούτε δέντρο, ούτε λόφο, ούτε κάτι άλλο χαρακτηριστικό και διακριτικό. Ήταν μία απέραντη έρημος όπου όσο και αν περπατούσες, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, ήταν σα να βρισκόσουν συνεχώς στο ίδιο μέρος. Μάλιστα, ειδικά όταν φυσούσε νότιος άνεμος σκέπαζε και κάλυπτε με άμμο τα ίχνη του δρόμου που οδηγούσαν στο μαντείο.

Σε αυτές τις συνθήκες το στράτευμα έχασε τον δρόμο του. Ομως ευτυχώς «δύο δράκοντες επροχώρησαν προ του στρατεύματος, αφού έβγαλαν κραυγήν, και ο Αλέξανδρος διέταξε ν ακολουθήσουν τούτους οι οδηγοί, οι οποίοι επίστευσαν εις το θείον σημείον»[xv].

Υπάρχει όμως και η άποψη «ότι δύο κόρακες, οι οποίοι επετούσαν εμπρός από την συνοδείαν, αυτοί έγιναν οδηγοί του Αλέξανδρου»[xvi]. Ο ίδιος ο Αρριανός παραδέχεται εδώ «ότι κάτι θεϊκό τον βοήθησε» όμως διακριτικά συμπληρώνει ότι «το αληθές της φήμης αφήρεσαν οι περί αυτού κατά διαφόρους τρόπους (ασύμφωνα) αφηγηθέντες»[xvii].

Ναι, ο Αλέξανδρος είχε θεϊκή βοήθεια. Ίσως δεν ήταν δράκοντες, ίσως δεν ήταν πάλι κοράκια, που τούς έδειξαν τον σωστό δρόμο. Ίσως να ήταν ιπτάμενες ασπίδες, UFO, IFO ή κάτι άλλο που το αληθές της φήμης κάποιοι σκόπιμα αφαίρεσαν…

Λίγο αργότερα, οι ιερείς του ιερού Άμμωνος χαιρέτησαν τον Αλέξανδρο ως υιό του Άμμωνος, δηλαδή του Δία των Αιγυπτίων…

Σημειώσεις Βιβλιογραφίας:

Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Δ΄ 10,6
[ii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 17,6.
[iii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 18,6
[iv] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 25,6
[v] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 25,8
[vi] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 25,10
[vii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Α΄ 26,2
[viii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Β΄ 3,8
[ix] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Β΄ 3,8
[x] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Β΄ 18,1
[xi]Αξιώτη Θεόδωρου, Αργώ, εκδόσεις Σμυρνιωτάκη, σελίδες 33-34
[xii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Β΄ 26,4
[xiii] Ορφέως, Λιθικά: Υπόθεσις Δημητρίου του Μόσχου (βλ. σχόλιο xiv)
[xiv] Ορφέως, Λιθικά: Περί λίθων
[xv] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Γ΄ 3,5
[xvi] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Γ΄ 3,6
[xvii] Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις Γ΄ 3,6

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ