Άσυλο | Η αρρωστημένη ανάγκη της Αριστεράς να καταστρέψει την Παιδεία

 

Έχω έναν φίλο Αριστερό που νομίζει πως είναι Κομμουνιστής. Δηλαδή οπαδός του  αριστερού Ολοκληρωτισμού. Εκείνου που δέσποζε κάποτε στην Σοβιετική Ένωση. Αυτού του

συστήματος που καθιέρωσαν οι Σοβιετικοί γκάνγκστερ της εποχής και εκπροσωπήθηκε επάξια από τον Στάλιν, τον Χρουστώφ, το Μπρέζνιεφ και τους υπόλοιπους βραχείας κατανάλωσης μέχρι να πέσει η Σοβιετική Ένωση. Τι είχαν καταλάβει οι γκάνγκστερ της εποχής που κατέλαβαν την εξουσία. Ότι οι μπολσεβίκοι, αυτοί που έκαναν την επανάσταση εναντίον του Τσαρισμου το 1917, μισούσαν όλα τα σύμβουλα της εξουσίας της εποχής και βεβαίως μισούσαν τους πλούσιους. Όταν λοιπόν η γκανσγκστερική ομάδα που επικράτησε, έβγαλε από τη μέση όλους τους φιλόδοξους αντίπαλους, άλλους με τσεκούρι όπως τον Τρότσκι και άλλους με διάφορους τρόπους, μαχαίρι, πιστόλι, μαζικές εκτελέσεις, εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία ή εκδρομή εφ` `ορου ζωής στα γκούλαγκ -εκείνο που κατάλαβαν ήταν το ότι ο λαός μισούσε να βλέπει πλούσιους σε κοινή θέα. 

Τα δυο εκατομμύρια μέλη του κόμματος που είχαν την εξουσία, ήταν οι καινούργιοι πλούσιοι της εποχής. Και αφού ο λαός δεν ήθελε να βλέπει μπροστά του τους πλούσιους, έκαναν το θέλημα του. Δεν θα τους έβλεπαν πια. Θα έβλεπαν ο ένας τον άλλον, στα μικρά διαμερίσματα που διέθετε το Κράτος, στις σπουδές τους, στη δουλειά και όπου αλλού πήγαιναν. Τους πλούσιους δεν θα τους έβλεπαν πια. Ήταν κλεισμένοι στο Κρεμλίνο και στα διάφορα άλλα κρατικά κτίρια. Τις κατοικίες τους δεν μπορούσαν να τις δουν. Ήταν αποκλεισμένες από την κοινή θέα. Θα έβλεπαν μόνο την εκάστοτε ηγεσία του καθεστώτος, από μακριά στις παρελάσεις του Σοβιετικού στρατού στη Μόσχα. Ακόμη περισσότερο δεν μπορούσαν να δουν τις εξοχικές κατοικίες των εξουσιαστών. Γιατί να τις δουν και να αγχωθούν; 

Γι αυτό και οι εξοχικές κατοικίες και του Πολίτ Μπυρό βέβαια, αλλά και των άλλων υψηλόβαθμων στελεχών ήταν μακριά, πολύ μακριά, εκεί που δεν μπορούσε να πλησιάσει κανείς χωρίς ειδική άδεια. Εκεί ήταν οι υπέροχες βίλες των μελών του κόμματος και ήταν εκεί που υπόλοιποι μπορούσαν να απολαύσουν, όλα τα καλά του καπιταλισμού, που ήταν απαγορευμένα στους υπόλοιπους. Για να μην αγχώνονται. Πούρα, χολυγουντιανές ταινίες, γυναίκες, ποτά και εξαιρετικά γλέντια.

Μόλις πρόσφατα πριν κάνα δυο βδομάδες, στην Κριμαία- την οποία το καθεστώς Πούτιν προσάρτησε βίαια στην Ρωσία, αποσπώντας την από την Ουκρανία ( δεν θα μας πάρουν και τις βίλες μα τώρα οι Ουκρανοί)- εκεί λοιπόν στην Κριμαία η υπέροχη βίλα που κάποτε έμενε ο τότε ιδιοκτήτης του καθεστώτος ο Μπρέζνιεφ  (Θεός σ`χωρέστον) πουλήθηκε για 14, 5 εκατομμύρια δολάρια.

Μου ήταν πάντα δύσκολο να καταλάβω τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού, είτε του Αριστερού είτε του Δεξιού. Και αυτό γιατί όταν ιστορικά επικράτησε ο ολοκληρωτισμός της αρεσκείας τους, η δική τους μοίρα δεν ήταν σε τίποτα καλύτερη από τους μη οπαδούς του καινούργιου καθεστώτος. Μόνο εκείνοι που κατάφεραν να γίνουν μέλη ή του στενού ή του λίγο πιο διευρυμένου κύκλου εξουσίας που δημιουργήθηκε είχαν καλύτερη μοίρα. Και αυτοί ήταν εκείνοι που αποδείχτηκαν πιο καπάτσοι και πιο ευέλικτοι όταν κατάλαβαν πως τα πράγματα γυρίζουν.. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα μόνο το 1% του πληθυσμού έχει καλύτερη μοίρα. Οι υπόλοιποι γίνονται η μάζα που στηρίζει το καθεστώς με την εργασία της χωρίς να απολαμβάνει και την νομή της εξουσίας. Αυτό συνέβη και στην χιτλερική Γερμανία, αυτό συνέβη και στην Σοβιετική Ένωση, αυτό συνέβη και στην Κίνα του Μάο, αυτό συνέβη και στην Κούβα του Φιντέλ.

Η ψυχολογία της μάζας δεν διαφέρει πολύ και από την ατομική μας ψυχολογία. Από μια άποψη θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι υπάρχουν πράγματα, πρόσωπα ή καταστάσεις που συμπαθούμε και πράγματα κλπ που αντιπαθούμε ή μισούμε. Στην κοινωνική ψυχολογία το μίσος είναι μια πολύ υπολογίσιμη παράμετρος. Σε όλες τις επαναστάσεις που έχουν συμβεί στην ιστορία, εκείνο που έδινε την κινητήριο δύναμη και την ορμή ήταν το μίσος της επαναστατημένης μάζας προς την κυρίαρχη τάξη, όπως και τα σύμβολα που την αντιπροσώπευαν. Παρ` όλο που η Αριστερά στην ακραία πολιτική της μορφή, δηλαδή τον κομμουνισμό, είναι ότι πιο εξουσιαστικό καθεστώς έχει εμφανιστεί ποτέ στην Ιστορία, με το Κράτος να είναι η υπερεξουσία στο οποίο ανήκουν τα πάντα και το οποίο διοικεί δικτατορικά μια πολύ κλειστή ομάδα ανθρώπων, εντούτοις κατά ένα περίεργο και ιστορικά παράδοξο τρόπο, στις μάζες έχει περάσει η άποψη ότι ο Κομμουνισμός και ο προθάλαμος του, δηλαδή η Αριστερά, είναι φιλολαϊκά καθεστώτα. Το ιστορικό αυτό παράδοξο έχει όμως την κάποια εξήγηση του. Στην ανθρώπινη φύση υπάρχουν δύο κυρίαρχες τάσεις. 

Η μία είναι η Ασφάλεια και η άλλη είναι η Ελευθερία. Και οι μάζες ταλαντεύονται ανάμεσα στις δυο αυτές κυρίαρχες τάσεις. Η πρόταση της Αριστεράς γενικά έχει πάνω κάτω ως εξής: "Θα σας δώσουμε μια σχετική Ασφάλεια, αλλά αυτό θα έχει σαν κόστος την Ελευθερία σας. Αυτό ήταν και το βασικό πείραμα που ανέλαβε να διεκπεραιώσει το κομουνιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης το 1917. Το πείραμα διήρκεσε 70 χρόνια και το συμπέρασμα δεν βγήκε παρά μόνο το 1989 όταν κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς της τότε Ανατολικής Γερμανίας. Ήταν οι κάτοικοι της Ανατολικής Γερμανίας εκείνοι που έτρεξαν να γκρεμίσουν το τείχος, για να αποδείξει ότι για τις μάζες ακόμη και όταν ζουν με το άγχος της ανασφάλειας, εντούτοις εκείνο που θεωρείται το υπέρτατο αγαθό για την ανθρώπινη φύση είναι η Ελευθερία. Αυτή είναι βέβαια μια συζήτηση που δεν θα τελειώσει ποτέ ιστορικά μια και οι μάζες, αλλά και οι θεωρητικοί της Ιστορίας θα έχουν πάντα κάτι να πουν για το ένα ή για το άλλο.

Αν όμως υπάρχει κάτι που για όλον τον κόσμο παραμένει μια ιδανική κατάσταση, παρ` όλες τις μεγάλες ατέλειες και ανισότητες που δημιουργεί, αυτό είναι η Αστική Δημοκρατία που προέκυψε μετά την Γαλλική Επανάσταση και οδήγησε στα Κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Δύσης όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Είναι στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Δύσης που τρέχουν όλοι οι κατατρεγμένοι του κόσμου να βρουν καταφύγιο και όχι στην Βόρεια Κορέα φερ` ειπέιν.

Στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, όλη αυτή η αντιπαράθεση των ιδεών, έχει οδηγήσει την Αριστερή σκέψη σε μια πραγματική αρρώστια που δεν απέχει και πολύ από την σχιζοφρένεια. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια με τα οποία η Αριστερά έχει μια προφανή απέχθεια. Η Αριστερά λοιπόν ισχυρίζεται πως ενδιαφέρεται για τα λαϊκά συμφέροντα και γενικώς για τους "μη έχοντες". Αυτό δεν ισχύει, αλλά έτσι ισχυρίζεται η Αριστερά και όσοι την ακολουθούν. Είναι για όποιον έχει στοιχειώδη λογική αντιληπτό, ότι η ίδρυση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα, θα ωφελούσε εκείνους που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, να μπορέσουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε ένα ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, κάτι που δεν θα έθιγε σε τίποτα την λειτουργεία των Δημόσιων Πανεπιστήμίων. Εκείνοι που έχουν αρκετά, έχουν την δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους όπου θέλουν. Εκείνοι που δεν έχουν, αναγκάζονται να κάνουν αιματηρές οικονομίες για να μπορέσουν να σπουδάσουν, ξοδεύοντας συνάλλαγμα, που αλλιώς θα έμενε στην Ελλάδα. Η μη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα διαρκέσει για τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια, γιατί έτσι αποφάσισε η Αριστερή Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, μια και έχει κάτι πάρα πάνω από οικονομική ευχέρεια για να το κάνει, αλλά υποχρεώνει δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά να ξοδέψουν τους κόπους μιας ζωής για να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο εξωτερικό, ενώ θα μπορούσαν να σπουδάσουν εδώ.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μην ψάχνετε να βρείτε απάντηση. Πρόκειται για μια αρρώστια που μοιάζει πολύ με την σχιζοφρένεια. Έχετε προσπαθήσει ποτέ να συνεννοηεθίτε με σχιζοφρενή; Δύσκολο. Περίπου αδύνατο. Οι σχιζοφρενείς δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ακόμη κι αν αφορά στους ίδιους. Και για αυτό συχνά κάνουθν κακό όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον εαυτό τους. Μόνο οι σχιζοφρενείς και οι βλάκες έχουν αυτό το προνόμοιο.

Πάρτε και το Πανεπιστημιακό Ασυλο για το οποίο έγινε και γίνεται τόση κουβέντα. Ως γνωστόν το Άσυλο καθιερώθηκε το 1982, για να τιμήσει την φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο και υπερασπίζεται την ελεύθερη "διακίνηση των ιδέων". Από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι, μια και είναι οι αριστερές ομάδες φοιτητών ή και άλλων "περαστικών", πολύ συχνά και αλλοδαπώ,ν που εμποδίζουν πολλές φορές την ελέυθερη διακίνηση των ιδεών. Με την παράνοια που εδραιώθηκε σιγά -σιγά μέσα στα χρόνια και καθώς το Άσυλο αναδείχθηκε σε ένα σοβαρό πολιτικό θέμα, στα Πανεπιστήμια βρήκε τελικά άσυλο όχι η ελεύθερη δικίνηση των ιδέων, αλλά η ελέυθερη διακίνση ναρκωτικών, η ελεύθερη διακίνηση μολότωφ, η ελεύθερη διακίνση προϊόντων "μαϊμού" (Γκούτσι, Σναέλ κλπ) και πολλών άλλων παρανομιών, όπωα τα όπλα φερ` ειπείν. Εδώ και κάποια χρόνια το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου έχει γίνει η έδρα των "μπαχαλάκιδων" που σχεδόν καθημερινά έκαναν την "επαναστατική γυμναστική" τους, πετώντας βόμβες μολότωφ στα παραδίπλα ΜΑΤ και που και που πάνω στον οίστρο του έκαιγαν και κάνα δυο αυτοκίνητα και παρακείμενους κάδους απορρημάτων και αν είχαν και όρεξη έσπαγαν και κάνα κατάστημα. Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο πια ότι το Άσυλο δεν έχει καμία σχέση πια με τους λόγους για τους οποίους κάποτε νομοθετήθηκε.

Ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να θέλει να συνεχιστεί μια τέτοια κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά, αλλά που δεν λύνει κανένα φοιτητικό ή πολιτικό πρόβλημα.

Η λέξεις "λογικός άνθρωπος" έχουν ιδιαίτερη σημασία. Το πότε κάποιος "λογικός άνθρωπος" παύει να είναι λογικός και γίνεται "μη λογικός άνθρωπος" είναι αποτέλεσμα πολλών συγκυριών, συνήθως τραυματικών και προκύπτει από μια αδυναμία να αντιμετωπίσουμε την πργματικότητα.

Είναι αυτό που αποτελεί και το πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα παγκοσμίως, αλλά και πολύ ειδικά της ελληνικής Αριστεράς που έγινε μια διαφορετική πολιτική παράταξη μετά το τραύμα που της προκάλεσε ο Εμφύλιος. Όσες φορές αυτή η παράταξη κλήθηκε από το εκλογικό σώμα να κυβερνήση, είτε με την μορφή του "Σοσιαλιστικού" Πασόκ παλιότερα, είτε με την μορφή της "Πρώτης φοράς Αριστεράς" του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα, κυριολεκτικά συνετρίβη από την μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Τόσο το Πασόκ τότε όσο και ο Σύριζα πρόσφατα, υπέστησαν μια ολοκληρωτική διάψευση που στο μεν Πασόκ κατέληξε στο φαινόμενο Τσοχατζόπουλου, στον δε Σύριζα στις βόλτες του Τσίπρα με το κότερο της κ. Παναγοπούλου και τα πούρα.

Υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα εδώ. Η Αριστερά εδώ και χρόνια και καθώς οι συνθήκες και τα προβλήματα έχουν διαφοροποιηθεί και δεν λύνονται πια με την απλή επίκληση της Αριστεράς ή της Δεξιάς, δυσκολεύεται να βρει αφήγημα. Το διαχρονικό αφήγημα για μια δίκαιη κοινωνία κλπ που είχε στην πράξη δεν επαληθεύθηκε ποτέ, ούτε στην Ελλάδα , ούτε πουθενά αλλού.

Και αυτό γιατί η Εξουσία είναι πάντα Εξουσία και η Μάζα είναι πάντα Μάζα.

Αυτή η αδυναμία της Αριστεράς να βρει αφήγημα στην σύγχρονη εποχή, είναι η αιτία που η Αριστερή σκέψη καθώς οι σημερινοί ανάξιοι συνεχιστές της κάποτε φιλοσοφημένης Αριστερής σκέψης, είναι πολύ ανεπαρκείς και νοητικά και φιλοσοφικά και πολιτικά για να δημιουργήσουν κάποιο καινούργιο αφήγημα.

Οι σημερινοί εκφραστές των αριστερών κομμάτων, ο Τσίπρας, η Γεννηματά και ο Κουτσούμπας, είναι μάλλον ανεπαρκείς για έχουν καινούργιες ιδέες. Και για τον μεν Κουτσούμπα και το ΚΚΕ υπάρχει εν πάση περιπτώσει μια δικαιολογία, καθώς η πρόταση του λέει σε γενικές γραμμές "δώτσε τα όλα σε μένα και στο κόμμα και εγώ θα σας δίνω κάπου να μείνετε και κάτι να φάτε". Αυτό βέβαια δεν έχει περισσότερη αξία από ότι αν το έλεγα εγώ. Και μένα αν μου τα δώσετε όλα θα κοιτάξω να σας βρω κάπου να μείνετε και κάπου να φάτε, εφ` όσιον και εγώ όπως ο Κουτσούμπας άλλωστε, δεν θα υπογράφαμε και κάποιο γραμμάτιο ή θα δίναμε κάποια εγγύση ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι και δεν θα πήγαιναν κατά διαόλου. Είναι όμως μια άποψη.

Οι άλλοι δυο δεν έχουν καμία άποψη.

Όπως συμβαίνει σε προσωπικό επίπεδο, έτσι και με τα κόμματα, όταν δεν υπάρχει αφηγημα για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας, τότε η κατάσταση μεταβάλεται συνήθως σε παράνοια. Και ένα από τα συνηθισμένα επακόλουθα της παράνοιας είναι η βία.

Στην Ελλάδα όμως που όλα είναι και ολίγο "γιαλαντζί" αυτή η βία, εκτός από τις περιπτώσεις που βγήκαν τα πιστόλια της 17 Νοέμβρη, η ΄`εκφραση της βίας αρκείται σε ένα Μπάχαλο.

Στην περίοδο της διακυβέρνησης του καταπληκτικού κ. Αλέξη Τσίπρα, η ανοχή στο μπάχαλο πήρε επικές διαστάσεις και συνοδεύτηκε από την διάθεση του ανεκδιήγητου πρώην υπουργού Παιδείας για κατάργηση της "αριστείας" και των πρότυπων σχολείων.

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά είναι πως το μένος των μπαχαλάκηδων με την ανοχή της "αριστεροσύνης" στρέφεται κατά της Δημόσιας Παιδείας, την στιγμή που το "Δημόσιο" σε ευρεία έννοια, είναι η σημαία της Αριστεράς.

Είναι δύσκολο να ερμηνεύσης αυτήν την "αρρώστεια" που σαν κύριο στόχο μοιάζει να έχει την καταστροφή της Δημόσιας Παιδείας. Αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά μια και το επιχειρηματικό δαιμόνιο, βρίσκει πάντα ευκαιρίες να μεγαλουργήσει. Και έτσι με ασπίδα τους "μπαχαλάκηδες" στήθηκε και μια μεγαλοπρεπής μπίζνα, που συμπεριλαμβάνει την διακίνηση όπλων , ναρκωτικών, τσιγάρων και ακόμη τσάντες Γκούτσι και Σανέλ.

Με λίγα λόγια μεγαλειώδης σύλληψη. Το ποιος κερδίζει από αυτή την διακίνηση ναρκωτικών, όπλων, τσιγάρων κλπ δεν θα το μάθουμε, αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν μια ευφυής επιχειρηματική ιδέα.

Το τι θα γίνει από δω και πέρα με τον καινούργιο νόμο που καταργεί το άσυλο, θα το δούμε. Η ανόητη μάζα των μπαχαλάκηδων που εξυπηρετεί-ίσως εν αγνοία της- το λαθρεμπόριο όσων είπαμε πάρα πάνω, θα κάνει ότι μπορεί για να υπερασπιστεί το μπάχαλο που είναι και η μόνη ασχολία που γνωρίζουν καλά, ο Χρυσοχοΐδης θα ψάχνει τρόπο για να μην ξαναγυρίσουμε στα ίδια και το πράγμα θα βρει μια καινούργια ισορροπία σε ένα θέμα που έχει μάλλον κουράσει. Παντού στον πολιτισμένο κόσμο το κράτος βρίσκει τρόπο να προστατεύσει την δημόσια παιδεία και το δικαίωμα των φοιτητών να παρακολουθούν τα μαθήματα τους. Μια κάρτα πιστοποίησης της φοιτητικής ιδιότητας ή της ιδιότητας του επισκέπτη θα ήταν αρκετή. Όλοι οι χώροι που ανήκουν στο δημόσιο εξ άλλου ελέγχονται με καρτα εισόδου.

Από την άλλη μεριά η ελεύθερη διακινηση των ιδεών δεν γίνεται πια στα Πανεπιστήμια, αλλά στο Facebook και στο Twitter, όπου οκαθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του. Το Instagram είναι για την ελεύθερη διακίνηση των προσωπικών φωτογραφιών, μερικές από τις οποίες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Μια παιδική αρρώστια είναι όλη αυτή η ιστορία με το άσυλο. Θα περάσει...

Και για να τελειώσω από εκεί που ξεκίνησα, ο καλός φίλος που νομίζει πως είναι κομμουνιστής, συνεπής στην αριστεροσύνη του φρόντισε να βγάλει και μια ωραία σύνταξη στα 45 και από τότε επιδίδεται απερίσπαστος στην εκμάθηση του "επανανστατικού τένις" και με την βοήθεια ενός δημιουργικού αριστερόστροφου σπιν κατατροπώνει έκτοτε τους καπιταλιστές τενίστες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ