«Ήμουν το πιο γρήγορο κορίτσι στην Αμερική, μέχρι που μπήκε στην ζωή μου η Nike»

 

 

Η άγνωστη ιστορία πίσω από την καριέρα της Αμερικανίδας αθλήτριας, Μαίρη Κέιν. Ή πως οι πολυεθνικές αθλητικών ειδών μετατρέπουν σε ρομπότ ή καλύτερα σε εξαρτήματα της διαφημιστικής τους μηχανής τους αθλητές και τις αθλήτριες, με μόνο σκοπό φυσικά, την κυριαρχία στην αγορά και την αύξηση των κερδών.

Στα 17 της η Αμερικανίδα αθλήτρια του στίβου, Μαίρη Κέιν, ήταν αυτό που θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει, το «φαινόμενο των ρεκόρ». Ηταν η πιο γρήγορη αθλήτρια της γενιάς της και η νεότερη που κατάφερε ποτέ να μπει σε εθνική ομάδα που θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου.

Το 2013, υπογράφει με την Nike, την καλύτερη ομάδα στίβου στον κόσμο, με «προπονητή», τον Αλμπέρτο Σαλαζάρ.

Τότε όλα άλλαξαν. Κατέρρευσαν. Η πτώση της ήταν τόσο φαντασμαγορική όσο και η άνοδος της. Με άρθρο τους οι New York Times, ξετυλίγουν για πρώτη φορά το κουβάρι της δικής της ιστορίας. 

Η Μαίρη, αντί να γίνει «γυναίκα σύμβολο» για τις απεριόριστες δυνατότητες της, έγινε η Κέιν, μία ακόμα αθλήτρια, που πλήρωσε το τίμημα της σχολής «νίκη με κάθε κόστος». Το αποτέλεσμα είναι τα κορίτσια αυτά να καταστρέφονται και να σβήνουν από πάνω τους τα φώτα. Σπάνια μαθαίνουμε τι συνέβη. 

Συνεχής πίεση για λιγότερα κιλά

Η Nike τους τελευταίους μήνες βρίσκεται κάτω από πίεση, με τον «σταρ» της προπονητικής και υπεύθυνο της ομάδας « Nike Oregon Project», να κατηγορείται για ντόπινγκ. Του έχει επιβληθεί ποινή απαγόρευσης οποιασδήποτε ενασχόλησης με το άθλημα για τέσσερα χρόνια, ενώ και η ομάδα του διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Τον Οκτώβριο, ο διευθύνων σύμβουλος της Nike παραιτήθηκε. Ο Σαλαζάρ αρνήθηκε τις κατηγορίες που του προσάπτει η Κέιν. Υποστήριξε μάλιστα πως τον ένοιαζε μόνο η υγεία της και η ευημερία της. Η Nike αρνήθηκε να κάνει κάποιο σχόλιο.

Μόνο που η σχολή που δημιούργησε ο Σαλαζάρ, εξακολουθεί να υπάρχει.

Από την ομάδα αυτή, του «Nike Oregon Project», πέρασε και η Κάρα Γκούτσερ, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, το 2011. Αντιμετώπισε το ίδιο περιβάλλον με την Κέιν. Υποχρεωτικό ζύγισμα σε καθημερινή βάση και συνεχής πίεση για λιγότερα κιλά. Μικρές έως ανύπαρκτες ποσότητες φαγητού.

Το αντιμετώπισε και η Γκρέισι Γκόουλντ, στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Πολλά υποσχόμενη, με λαμπρό μέλλον για κατάκτηση χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου, έζησε τον ίδιο εφιάλτη. Λιγότερα κιλά. Ήταν υποχρεωμένη να αδυνατίζει συνεχώς, μέχρι που ήρθε αντιμέτωπη με διατροφικές διαταραχές. Σε βαθμό που σκέφτηκε να βάλει τέλος στην ζωή της.

Στα πρόθυρα αυτοκτονίας

Το πρόβλημα βασίζεται στο γεγονός ότι, τόσο τα νέα κορίτσια, όσο και οι γυναίκες, αναγκάζονται να ακολουθούν τα αθλητικά πρότυπα ανάπτυξης των αγοριών και των ανδρών. Μόνο, που τότε το σώμα τους κινδυνεύει να καταρρεύσει. Ότι ακριβώς συνέβη στην Κέιν.

Μετά από μήνες εξαντλητικής δίαιτας, θυμού, απογοήτευσης, εκνευρισμού και όλα αυτά τα συναισθήματα που προκαλούνται όταν κάποιος είναι κάτω από διαρκή πίεση για επιθυμητά αποτελέσματα, είχε έρθει πλέον η ώρα η Κέιν να κάνει την επιλογή της. Να συνεχίσει ή όχι να προπονείται με την «καλύτερη ομάδα» στον κόσμο, που θα την οδηγούσε στην οστεοπόρωση και κατά πάσα βεβαιότητα και στην στειρότητα. Για τρία χρόνια ο κύκλος της εμμήνου ρύσεως διακόπηκε, ενώ υπέστη πέντε κατάγματα. Το αστέρι, με το πολλά υποσχόμενο Ολυμπιακό μέλλον, βρέθηκε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.

Η Μαιρη Κέιν είναι 23 ετών. Μιλάει για πρώτη φορά, γιατί η ιστορία της δεν έχει τελειώσει. Συνήθως δεν ασχολούμαστε με τα θύματα αυτού του συστήματος. Τα κορίτσια που το πάλεψαν και το σώμα τους δεν άντεξε, αφήνουν το άθλημα. Εστιάζουμε ευκολότερα στο αστέρι που λάμπει και ξεχνάμε, ή προτιμούμε να ξεχνάμε αυτά που θαμπώνουν, σβήνουν και τέλος χάνονται. 

Αποκτούμε εμμονές με τα ανερχόμενα ταλέντα. Με τους ανατέλλοντες αστέρες. Αλλά δεν τους προστατεύουμε. Και όταν αποτύχουν να ολοκληρώσουν τις προσδοκίες μας, απλά, τους εγκαταλείπουμε.

Αυτά συμβαίνουν όταν οι στρατηγικές των πολυεθνικών καταλαμβάνουν το μυαλό μας, υποκαθιστούν την κριτική μας σκέψη, ανταλλάσσουν τα κριτήρια της άμιλλας με αυτά του ανταγωνισμού και φυσικά μετατρέπουν τα ρεκόρ σε μόνο μέτρο για τις επιλογές μας ανεξαρτήτως αν οδηγούν σε κρεατομηχανές.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επιμέλεια-σχόλιο: Χρ. Α.

ΠΗΓΗ: Με πληροφορίες από την Huffingtonpost