ΑΓΡΥΠΝΙΑ - Αυτοί που ΔΕΝ "κοιμούνται" ποτέ…

Στη μεγάλη οθόνη της πραγματικής ζωής παρατηρείς λογιών-λογιών ανθρώπους, με ποικίλους χαρακτήρες, που η ομαδοποίησή τους δείχνει
απελπιστικά αδύνατη.

Αν, όμως, αντικαταστήσεις το ΜΙΚΡΟσκόπιο μ’ ένα ΜΑΚΡΟσκόπιο, θα δεις από ικανοποιητική απόσταση τα πράγματα και όλα θα δείχνουν πιο ξεκάθαρα και πιο τακτοποιημένα. Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζεις να παρατηρείς ότι οι άνθρωποι γύρω μας έχουν πολύ περισσότερα κοινά απ’ ότι νόμιζες…

…αρχίζεις να παρατηρείς κοινές συμπεριφορές σε ΔΙΣεκατομμύρια κόσμου. ΟΧΙ όλου του κόσμου, αλλά σε ποσοστό που φαντάζει επιδημία.

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι Ωραίοι Κοιμωμένοι της Συνείδησης!

Κυκλοφορούν με ωτοασπίδες επιλεκτικής ακοής και γυαλιά με ειδικό φίλτρο θόλωσης της Ασχήμιας. Έτσι, δεν υποχρεώνονται να ακούν και να βλέπουν τα κακώς κείμενα της ζωής, που μανιωδώς αποφεύγουν, για να μην ταραχτούν συθέμελα. Βρίσκονται σ’ ένα συνεχές “glad game”, οι κανόνες του οποίου τους θέτουν σε κατάσταση αδικαιολόγητης χαράς και ευφορίας, ενώ τα πάντα γύρω είναι σε αποσύνθεση.

Ως στάση ζωής, επιμένουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο ενώ είναι σχεδόν άδειο, τόσο στη γειτονιά τους όσο και στα πέριξ…

Δυσκολεύονται να εμβαθύνουν στα πράγματα, να φιλοσοφήσουν (με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει…), να αποκωδικοποιήσουν ΜΗ λεκτικές συμπεριφορές. Αισθάνονται καλά να μένουν στην ‘επιφάνεια’, γιατί έτσι δε χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζουν για να εντοπίζουν κάθε φορά την αλήθεια που σχεδόν πάντα κρύβεται στον πάτο. Επιλέγουν, είτε από αφέλεια είτε από άποψη, να αποδέχονται ό,τι τους ‘σερβίρεται’ ως αξιόπιστο, γιατί η όποια διαδικασία διερεύνησης είναι ενοχλητικά κουραστική.

Μπαίνουν πολύ εύκολα σε ρόλους, χωρίς τους οποίους νιώθουν παντελώς έξω απ’ τα νερά τους και πλήρως αποσυντονισμένοι. Συνήθως η επαγγελματική τους ταυτότητα ή η οικογενειακή τους είναι αυτή που τους καθορίζει ως άτομα σε βαθμό τέτοιο που βλέπεις τη μετάλλαξή τους ζωντανά μπροστά σου. Μιλάμε για κανονική απώλεια του εαυτού και υιοθέτηση του ρόλου.

Αδυνατούν να μένουν μόνοι και να υποβάλλονται σε ‘αυτοεξέταση’. Θέλουν να αναλώνονται σε διαρκείς εξωστρέφειες για να μη σκέφτονται. Άσκοπες παρεάτες βραδιές που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στη Λήθη. Όλα ξεκινούν και διακόπτονται στην ίδια κόκκινη γραμμή, καθώς μετά απ’ αυτήν έρχεται η Συνείδηση που τόσο παιδεύει με το επίπονο έργο που απαιτεί.

Αποτάσσονται τον Πόνο, μη έχοντας καταλάβει το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, η ζωή αποτελείται κυρίως από Πόνο. Ο αφορισμός του δεν ισοδυναμεί με εξαφάνισή του! Συνεχίζει να υφίσταται, όσο κι αν τους απωθεί. Με τον ίδιο τρόπο αποτάσσονται καί τον Θάνατο. Αποφεύγουν να τον σκέφτονται και να τον συζητούν, επειδή είναι ‘Ανέμελα Ανώριμοι’ και όχι επειδή τον έχουν Κατανοήσει. Ελάχιστοι το έχουν καταφέρει και αυτό αφού έχουν φάει τα σωθικά τους στην Αυτο-ψυχανάλυση.

Όλοι Αυτοί ζουν ανάμεσά μας σε μια ‘συνειδησιακή νάρκη’, απ’ την οποία δύσκολα θα μπορέσουν να ξεφύγουν. Θα μας το δείξει η ιστορία σύντομα…

Κάποιο άλλοι, όμως, που επίσης ζουν ανάμεσά μας μειοψηφικά είναι Αυτοί που κουβαλούν την ενοχή ότι γεννήθηκαν με το ανίατο σύνδρομο της συνεχούς επαγρύπνησης.

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι Συνειδησιακά Άγρυπνοι κατ’ εξακολούθηση!

Με γυμνό οφθαλμό και χωρίς φίλτρα που ωραιοποιούν την Ασχήμια, κοιτούν την αλήθεια της ζωής, όσο πικρή κι αν είναι, και την καταπίνουν χωρίς ποτέ να τη χωνεύουν. Δεν αποδέχονται τον παραλογισμό του υπερβολικού κεφιού, αφού γύρω τους διαπράττονται “τέρατα” σ’ όλα τα επίπεδα. Έχουν φορτωθεί την κατάρα να μην μπορούν να εθελοτυφλούν - παρότι πρόκειται για μια συνήθεια ελκυστική! - και γι’ αυτό η ευθυμία ΔΕ βγαίνει αβίαστα.

Έχουν μια ‘see through’ βιονική ματιά που τρυπάει όλες τις ‘επιφάνειες’. Ακούν πίσω από τις λέξεις και βλέπουν πίσω από τα πρόσωπα, γιατί πολύ απλά εκεί κρύβεται η αλήθεια. Το ξεψάχνισμα των ανθρώπινων συμπεριφορών, που πολλές φορές καταλήγει σε πλήρη αποδόμηση, είναι μια διαδικασία κοπιώδης αλλά και τόσο λυτρωτική για όποιον τη δοκιμάσει. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε αναγκάζει ή να συμβιβαστείς, έχοντας όμως πάντα και παντού το άγρυπνο μάτι του zombie, ή να χάσεις τα λογικά σου. Το δίλλημα ομολογουμένως δεν είναι καθόλου δελεαστικό!

Επίσης, Αυτοί οι τύποι ΔΕΝ μπορούν να υπηρετήσουν κανέναν ρόλο. Αρνούνται να καλουπωθούν και να προγραμματιστούν βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών και κοινωνικών κανόνων. Είναι ελεύθεροι και αυτόφωτοι. Συνήθως δεν μπορείς να καταλάβεις με σαφήνεια με τι ασχολούνται και η σκέψη τους δεν ακολουθεί την πεπατημένη, άρα συχνά δεν είναι προβλέψιμη.

Έχουν ανάγκη τη μοναχικότητα για ανασύνταξη της σκέψης τους και ανασυγκρότηση των συναισθημάτων τους, μετά από έντονα εξωτερικά ερεθίσματα. Δεν μπορούν να προχωρήσουν σε επόμενη κοινωνική επαφή αν πρώτα δεν αναλύσουν πράξεις και συμπεριφορές της προηγούμενης. Η κατά περιόδους μοναχικότητα λειτουργεί ως προαπαιτούμενη συνθήκη για την αυτογνωσιακή εξέλιξή τους. Εξάλλου, η ενδοσκόπηση ως διαδικασία ήταν ανέκαθεν μονόχωρη!

Και όσο η αυτογνωσία γιγαντώνεται τόσο οι εν ζωή επιθανάτιες εμπειρίες εμφανίζονται. Αυτοί, λοιπόν, έρχονται σε επαφή με τον παραλογισμό του Θανάτου και βιώνουν τη ματαιότητα του καθημερινού αγώνα στη ζωή. Ο φόβος πολλές φορές γίνεται κατακλυσμιαίος και ανυπόφορος. Αν είσαι Θεοσεβής, όλα αυτά σταδιακά μετριάζονται και ηρεμούν. Αν είσαι Άθεος, η εκλογίκευση των πάντων σε οδηγεί αργά ή γρήγορα στην αποδοχή του φυσικού Τέλους σου. Αν είσαι αναποφάσιστος, τότε απλά βασανίζεσαι…

Το να μην ‘Κοιμάσαι’ Ποτέ είναι άγριο πράγμα. Ανυποχώρητα εξαντλητικό και αποκαρδιωτικό, μιας και δεν μπορείς να παραμυθιαστείς σχεδόν με τίποτα.

Τα βλέπεις όλα Α-φιλτράριστα και Ψεγαδιασμένα…

Γι’ αυτές, όμως, τις ελάχιστες φορές που το Κάλλος είναι εκεί μπροστά σου - χωρίς επιτηδευμένους μανδύες - και έχεις την ευκαιρία να το γευτείς στην απόλυτη αυθεντικότητά του, τότε η ταλαιπώρια της Αγρυπνίας αξίζει και με το παραπάνω.

Δεν ξέρω αν είναι επιλογή ή φυσική τάση να επαγρυπνείς και να αφουγκράζεσαι τα πάντα. Είναι σίγουρα ένας δρόμος που τη Χαρά δύσκολα τη συναντάς. Όταν, όμως, βρεθεί μπροστά σου είναι ασυγκρίτως πιο αληθινή, καθάρια και δυνατή.















ΠΗΓΗ