B.Λυμπέρης: Το πολλαπλό φονικό του 1972 που θυμίζει το σήμερα- Εκαψε παιδιά, γυναίκα και πεθερά

 


Πολλές οι ομοιότητες του φονικού που έλαβε χώρα το 1972, με το σημερινό στους Αγίους Ανάργυρους. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τότε ήταν εντελώς
διαφορετικά από τα σημερινά. Όσοι πλησίασαν τότε τα περίπτερα έμειναν άφωνοι μπροστά στις φωτογραφίες της πρώτης σελίδας των εφημερίδων, όπως άφωνοι έμειναν και οι αστυνομικοί που αντίκρυσαν σήμερα το μεσημέρι τα άψυχα σώματα, του 4χρονου κοριτσιού, της συζύγου, της πεθεράς και του 43χρονου αστυνομικού.

Η κεντρική φωτογραφία τότε δειχνε ένα νεκρό παιδί, πίσω μια τραπεζαρία. Είναι ένα από τα θύματα του αποτρόπαιου εγκλήματος που έχει διαπράξει ο Βασίλης Λυμπέρης, ένας 27χρονος μεροκαματιάρης που έλυσε τις διαφορές του με την πεθερά και την εν διαστάσει σύζυγό του καίγοντας ζωντανές αυτές και τα δυο ανήλικα παιδιά του.

Τα θύματα είναι η 24χρονη εν διαστάσει γυναίκα του Βασιλική, η πεθερά του Αντιγόνη Μάρκου, 55 ετών, η κόρη του Παναγιώτα Λυμπέρη, 2 ετών και ο γιος του Γιώργος Λυμπέρης, ενός έτους.

 

Η πεθερά του και τα δυο παιδιά του ήταν νεκρά όταν έφτασε η αστυνομία, η γυναίκα του ζούσε ακόμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και πριν αφήσει την τελευταία της πνοή ομολόγησε ότι δράστης του εγκλήματος ήταν ο Βασίλης Λυμπέρης.

Ένας σύντομος έρωτας με φριχτό τέλος

Η ιστορία του Βασίλη Λυμπέρη και της Βασιλικής ξεκινά λίγα χρόνια νωρίτερα. Δυο πολύ νέοι άνθρωποι γνωρίζονται και παντρεύονται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η οικογένειά τους γίνεται σύντομα τετραμελής με το κορίτσι και αμέσως μετά και το αγόρι που αποκτούν αλλά η ευτυχισμένη περίοδος της γνωριμίας τους έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Τα προβλήματά τους είναι οικονομικά, η Βασιλική κατηγορεί τον άντρα της   για οικονομικές του ατασθαλίες και κακή συμπεριφορά, ενώ ο Λυμπέρης την κατηγορεί ότι αφήνει τη μητέρα της να επεμβαίνει στη ζωή της. Ο Λυμπέρης φεύγει διωγμένος από το σπίτι το οποίο ανήκε στην πεθερά του και η εκδίκαση του διαζυγίου τους ορίζεται για τις 18 Ιανουαρίου του 1972. Ο Λυμπέρης, άνεργος ηλεκτρολόγος,  μετά βίας τα βγάζει πέρα  και από την εκδίκαση του διαζυγίου και μετά θα πρέπει να πληρώνει διατροφή για τα δυο παιδιά του

Ένα άγριο... μεθυσμένο έγκλημα

Την νύχτα της 5ης Ιανουαρίου, αποφασίζει να αφανίσει την πεθερά του, την πηγή όπως πίστευε, όλων των προβλημάτων τους. Μετά τα μεσάνυχτα, μαζί με τον 17χρονο εργατοτεχνίτη Παύλο Αγγελόπουλο και  τον 24χρονο εργάτη Θόδωρο Καπρέτσο πηγαίνουν με το αυτοκίνητο, φορτωμένο με τρία μπιτόνια βενζίνη, στο σπίτι όπου ζούσε η οικογένειά του.

Με τους φίλους του έχουν πιει σε μια ταβέρνα, ο Λυμπέρης το ίδιο απόγευμα είχε πάει και στον κινηματογράφο, εκεί που καταστρώνουν και το σχέδιό τους να κάψουν το σπίτι της πεθεράς του. Στην κατάθεσή του αργότερα ο Λυμπέρης θα πει ότι ήθελε να βεβαιωθεί ότι κανένας δεν ήταν στο σπίτι και είχε προηγουμένως τηλεφωνήσει.



Η πεθερά του, που απάντησε στο τηλεφώνημα, είπε στον Λυμπέρη ότι η κόρη της με τα παιδιά είχαν πάει στο Πέραμα. Οι καταθέσεις των συνεργών του λένε το αντίθετο: «Ξέραμε ότι ήταν ένας άνθρωπος μέσα» ομολογεί αργότερα ο Αγγελόπουλος «αλλά πιστεύαμε ότι δεν θα πάθει τίποτα. Το μυαλό όλων μας δεν λειτουργούσε. Είχε σταματήσει. Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε. Επηρεασμένοι από το αλκοόλ δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε τι θα συμβεί».

Λυμπέρης και Αγγελόπουλος μπαίνουν μέσα στο σπίτι του Χαλανδρίου ενώ ο Θόδωρος Καπρέτσος, φύλαγε τσίλιες. Το σπίτι ήταν απολύτως σιωπηλό, όλοι κοιμόντουσαν. Ο Λυμπέρης ανοίγει με τα κλειδιά του και δείχνει στον Αγγελόπουλο το δωμάτιο της πεθεράς του. Περιλούζουν το χώρο με βενζίνη και ανάβουν τα σπίρτα.



Το σπίτι αρπάζει αμέσως φωτιά. Η γυναίκα του ξυπνά και με το ένα παιδί αγκαλιά προσπαθεί να ξεφύγει. Ο Λυμπέρης τη σπρώχνει μέσα στο δωμάτιο φωνάζοντας σε έξαλλη κατάσταση: «Τώρα θα πληρώσετε όλοι.  Από την φωτιά που έχει εξαπλωθεί με ταχύτητα παθαίνει εγκαύματα στο πρόσωπο. Φεύγει με τους συνεργούς του ενώ το σπίτι έχει παραδοθεί στις φλόγες, αφήνοντας πίσω τους τρεις νεκρούς και μια ετοιμοθάνατη, τη γυναίκα του.  Μετά την ομολογία της γυναίκας του πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, η αστυνομία τον συλλαμβάνει μαζί με τους συνεργούς του.

Η δίκη και η εκτέλεσή του

Ο Λυμπέρης δικάστηκε τον Μάϊο του 1972 και καταδικάστηκε 4 φορές σε θάνατο όσα ήταν και τα θύματά του όπως και ο Αγγελόπουλος, ο οποίος όμως λόγω του νεαρού της ηλικίας του απέφυγε την εκτέλεση. Το 1975, η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια κάθειρξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 του απονεμήθηκε χάρη.

Αποφυλακίστηκε έχοντας μείνει πάνω από 20 χρόνια στη φυλακή. Ο Καπρέτσος καταδικάστηκε σε ισόβια, ενώ ο 19χρονος Αθανάσιος Σταμάτης μπαίνει για τρία χρόνια στη φυλακή. Στην κατάθεσή του ο Βασίλης Λυμπέρης, είπε ανάμεσα σε άλλα, αφού ζήτησε και ο ίδιος να καταδικαστεί σε θάνατο:  «Ο κάθε άνθρωπος δημιουργεί κάτι στη ζωή του. Αυτό που δημιούργησα εγώ δεν υπάρχει πλέον. Γιατί να ζω;».

Η εκτέλεση του Λυμπέρη έγινε τα ξημερώματα της 25ης Αυγούστου 1972 στην περιοχή Δύο Αοράκια του Ηρακλείου από 12μελές εκτελεστικό απόσπασμα.

Στην επιστολή που άφησε στη μητέρα του έγραφε: «Αγαπημένη μου μητέρα, σε πίκρανα και σε γέμισα πόνο και θλίψη, καθώς και τον πατέρα, τα αδέλφια μου, τον Γιάννη, τη Σοφία, το Φλωράκι και τη νονά. Μητέρα, θα πρέπει να ξέρεις πως βρισκόμαστε στην κοιλιά της Κλαυθμώνος. Κλαυθμυρισμός είναι η πρώτη φωνή την οποία εκβάλλει ο άνθρωπος, όταν αφήνει τα μητρικά σπλάχνα και ως ύπαρξις ιδιαιτέρα καταλαμβάνει θέσιν εις τον κόσμον αυτόν. Η πείρα της καθημερινής ζωής και η ιστορία της ανθρωπότητος τι άλλο μαρτυρούν παρά το ότι ο πόνος και η θλίψις είναι ο αχώριστος σύντροφος του ανθρώπου επί της γης.

Κουράγιο μητέρα και στήριξε την ελπίδα σου στον παρήγορον Ιησούν Χριστόν, όπως την στηρίζω και εγώ. Προσευχήσου όπως προσεύχομαι και εγώ και θυμήσου ότι η Παναγία διήλθε την ψυχικήν ρομφαία, όταν αντίκρισε εις τον Σταυρόν νεκρόν τον Μονογενή Υιόν της. Ευχαριστώ και αναγνωρίζω τον αγώνα που δώσατε όλοι για την δικαίωσίν μου. Μην τρομάζετε με τα λόγια των κριτών μου, γιατί και αυτοί θα κριθούν.

Υπεράνω όλων βρίσκεται ο Θεός και Θεού θέλοντος τελείται κάθε απόφαση. Ευχαριστώ και τον υπέροχο κύριο Θεοδώρου που έδωσε πραγματική μάχη για μένα και τον θεωρώ νικητή και όχι ηττημένο. Και μην ξεχνάς μητέρα, ότι ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και την θλίψιν, χαρίζει όμως και υπόσχεται την ελπίδα και υπομονή. Υπομονή, λοιπόν, μητέρα και θα δοξάσουμε όλοι τον Θεό μια μέρα. Βασίλειος Λυμπέρης».



Η εκτέλεση του Βασίλη Λυμπέρη ήταν η τελευταία που έγινε στην Ελλάδα. Η θανατική ποινή στην Ελλάδα καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με τον Νόμο 2172.Από το το 1953 μέχρι το 1972 στην Ελλάδα εκτελέστηκαν 95 κατάδικοι (ανάμεσά τους τους τρεις γυναίκες). Από αυτούς οι 13 ήταν αλλοδαποί και οι 11 οδηγήθηκαν στο απόσπασμα με την κατηγορία της κατασκοπίας.








ΠΗΓΗ