Ο πιο διαβόητος serial killer, με IQ 160, μπήκε στο «Ραντεβού στα τυφλά»!!!

Το 1978 το ABC αποφασίζει να επαναφέρει το παλιότερα δημοφιλές παιχνίδι «The Dating Game», που στα μέρη μας γνωρίσαμε ως «Ραντεβού στα Τυφλά». Σε ένα από τα επεισόδια
εκείνης της σεζόν η διαγωνιζόμενη Σέριλ δείχνει από την αρχή την προτίμησή της σε έναν από τους υποψηφίους. Ο Ρόντνι Αλκάλα είναι άνετος στην κάμερα και κερδίζει τις εντυπώσεις με το χαμόγελο και τις απαντήσεις του. Το χιούμορ του, όπως και η εμφάνισή του, είναι απολύτως ταιριαστές με τα 70’s. Η χαλαρότητά του κολλάει απόλυτα με την ελαφρότητα του σόου. Καθόλου παράξενα, κερδίζει. Τελικά όμως το ραντεβού με την γυναίκα που τον επέλεξε δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Πολύ αργότερα η Σέριλ θα δηλώσει ότι γνωρίζοντας τον καλύτερα της έδωσε την εντύπωση ενός κάπως ανατριχιαστικού τύπου. Εφαρμόζοντας το ρητό «better safe than sorry» δεν βγήκε μαζί του. Και πολύ καλά έκανε.
Μέχρι εκείνη τη μέρα ο Αλκάλα είχε βιάσει και σκοτώσει τουλάχιστον 4 γυναίκες που ήταν λιγότερο τυχερές από αυτή. Κάποιοι υπολογίζουν ότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του κυμαίνεται από 50 έως 130… Οι περισσότερες είχαν προηγουμένως βιαστεί και βασανιστεί με μεθοδολογία που υποδείκνυε ένα ψυχρό, σαδιστικό κάθαρμα. Του οποίου πάντως το iq υπολογίστηκε στο 160, ήταν ο πρώτος στην τάξη του στο πανεπιστήμιο και θεωρείται ο πιο ιδιοφυής φονιάς των ΗΠΑ.

Μια ιδιάζουσα περίπτωση

Αποσπάσματα από το παραπάνω κλιπ παρουσιάστηκαν σε δικαστήριο της Καλιφόρνια. Εκεί όπου ο Αλκάλα βρισκόταν αντιμέτωπος με κατηγορίες για πενταπλή δολοφονία. Ήθελε να δείξει πως ένα σκουλαρίκι που βρέθηκε σε δικό του συρτάρι και τον συνέδεε με κάποιο από τα θύματά του, ήταν δικό του. Με μια κίνηση που δεν συναντά κανείς εύκολα στα δικαστικά χρονικά, αρνήθηκε συνήγορο και ανέλαβε ο ίδιος την υπεράσπισή του. Κατά κοινή ομολογία έδωσε ένα μοναδικό σόου απαντώντας ο ίδιος στις ερωτήσεις που έθετε στον εαυτό του. Αλλάζοντας, μάλιστα και τον τόνο της φωνής του ανάλογα με το ρόλο. Δεν κατάφερε, όμως, να πείσει τους ενόρκους οι οποίοι μετά από σύσκεψη περίπου 36 ωρών τον βρήκαν ένοχο, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε θάνατο.

Η μία από τις περιπτώσεις ήταν με διαφορά η πλέον αποκρουστική και απολύτως ενδεικτική της διαταραγμένης προσωπικότητάς του. Η 12χρονη Ρόμπιν Σάμσο δεν είχε δώσει σημεία ζωής μετά από ένα μάθημα χορού και το πτώμα της βρέθηκε κακοποιημένο μέρες αργότερα, σε αποσύνθεση. Ο Αλκάλα είχε δικαστεί και καταδικαστεί σε θάνατο άλλες δύο φορές γι’ αυτήν την υπόθεση. Όμως σε δεύτερο βαθμό η απόφαση είχε ανατραπεί σε λόγω  νομικών λαθών και παραλείψεων κατά τη διάρκειας των δικών που επέτρεψαν στους δικηγόρους να βρουν τα παραθυράκια που θα του επέτρεπαν να ξεφύγει.

Η ντροπή του νομικού συστήματος των ΗΠΑ

Τη μέρα που ο Αλκαλά καταδικαζόταν οριστικά και αμετάκλητα σε θάνατο (με πειστήριο το dna) στο ακροατήριο βρισκόταν και η Τάλι Σαπίρο. Στα 50 της πια, έμοιαζε ελάχιστα με το 8χρονο κοριτσάκι που βίωσε τον απόλυτο εφιάλτη στα χέρια του. Ήταν το πρώτο θύμα του πίσω στο 1968. Την απήγαγε, την χτύπησε με λοστό και την βίασε. Όταν μετά από 3 χρόνια συνελήφθη, η οικογένεια προτίμησε να αφήσει την ιστορία πίσω της και δεν συμμετείχε στη δίκη. Χωρίς τη δική της μαρτυρία καταδικάστηκε για απλή επίθεση και μετά από 34 μήνες στη φυλακή αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή. Ήταν η πρώτη από τις πολλές φορές που έθεσε τα κενά του νομικού συστήματος στην υπηρεσία του. Μόλις 60 μέρες μετά την αποφυλάκισή του συνελήφθη ξανά για επίθεση σε 13χρονη κοπέλα. Και πάλι πέρασε μόνο δύο χρόνια πίσω από τα σίδερα, σύμφωνα με το νόμο που επέτρεπε πρόωρη αποφυλάκιση σε όσους έδειχναν μεταμέλεια.
Ο Αλκάλα, ο οποίος είχε υπηρετήσει για μια τετραετία ως υπάλληλος στον αμερικανικό στρατό όπου κηρύχτηκε λιποτάκτης και στη συνέχεια απολύθηκε καθώς διαγνώστηκε με αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, ήταν ξανά έξω. Στο μεταξύ αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών του UCLA και αργότερα του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (όπου δίδασκε και ο σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι) και ακολούθησε καριέρα φωτογράφου. Ένα επάγγελμα που θα μπορούσε να του προσφέρει εύκολη πρόσβαση σε αυτό που ήθελε περισσότερο. Όμορφες, νεαρές γυναίκες των οποίων οι φωτογραφίες γέμιζαν το portfolio του και τα σώματα τους το κρεβάτι και στη συνέχεια πρόχειρους τάφους.

Μια μακάβρια λίστα που δεν έχει κλείσει ακόμα

Η καταδίκη του για πέντε περιπτώσεις βιασμού και δολοφονίας δεν έφερε την κάθαρση ούτε το οριστικό κλείσιμο της υπόθεσης του. Με βάση το ιστορικό του αλλά και τις ιατρικές γνωματεύσεις που έκαναν λόγο για ναρκισσιστική και αντικοινωνική διαταραχή, σεξουαλικό σαδισμό και διαταραχή οριακής προσωπικότητας, οι Αρχές περίμεναν πως ο κατάλογος των θυμάτων του θα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Πράγματι το 2013 κρίθηκε ένοχος για άλλους δύο φόνους νεαρών γυναικών. Καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη, αφού στο μεταξύ είχε καταργηθεί η θανατική ποινή στη Νέα Υόρκη. Αλλά η μακάβρια λίστα δεν φαίνεται να κλείνει σύντομα.

Μόλις το 2016 κατηγορήθηκε για άλλη μία φορά. Σαράντα χρόνια μετά, ένας συγγενής της Κρίστιν Ρουθ Θόρντον αναγνώρισε τη φωτογραφία ανάμεσα σε άλλες 120 που είχαν τραβηχτεί από τον δολοφόνο. Η αστυνομία τις έδωσε στη δημοσιότητα με την ελπίδα κάποιος να τις αναγνωρίσει. Το σώμα της συγκεκριμένης βρέθηκε το 1982, αλλά μόλις το 2015 ταυτοποιήθηκε μέσω dna. Όταν πέθανε ήταν 28 ετών, λίγο μεγάλη για τα γούστα του Αλκάλα που σήμερα είναι πλέον 74 χρονών. Παραμένει θανατοποινίτης και περιμένει την εκτέλεσή του κάνοντας συνεχώς εφέσεις προκειμένου να την αποφύγει. Όσο, όμως, μένει ζωντανός, τόσο αναζωπυρώνονται παλιές υποθέσεις δολοφονημένων γυναικών που ψάχνουν μεταθανάτια δικαίωση. Περισσότερα από 100 κορίτσια αγνώστων στοιχείων αποτελούν τα πρόσωπα που σύμφωνα με την αστυνομία αναζητούν ακόμη τον δολοφόνο τους.
Παραμένουν σε κοινή θέα στο διαδίκτυο (δείτε τις εδώ) αλλά είναι βέβαια πως για τις περισσότερες από αυτές και τις οικογένειές τους δεν θα έρθει καμιά μορφή δικαίωσης. Και η τελευταία ελπίδα για κάτι τέτοιο θα εξαφανιστεί όταν ο Ρόντνι Αλκάλα, ένας από τους χειρότερους serial killers που γνώρισε η Αμερική, αφήσει την τελευταία πνοή του πεθαίνοντας από το θανατηφόρο κοκτέιλ φαρμάκων που θα του χορηγηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον.








ΠΗΓΗ