Το παιχνίδι μίας διαπραγμάτευσης για… «Φοβισμένους Ηλίθιους»

Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με ένα Γερμάνιο τραπεζίτη ο οποίος μου είπε με λίγα λόγια τα εξής:
«Μην πιστεύετε όσα μεταδίδονται από τα διεθνή ΜΜΕ. Η Γερμανία δεν θέλει με τίποτα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ και θα κάνει ότι είναι δυνατό για να παραμείνει ως έχει, δηλαδή ένα δορυφορικό κρατίδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αιχμαλωτισμένο από
τις δανειακές του υποχρεώσεις που είναι κερδοφόρες για τους δανειστές του. Ποιος πιστωτής θέλει ο οφειλέτης του να χρεοκοπήσει και να μην έχει καμία δυνατότητα να ξεπληρώσει τις οφειλές τους; Όλα τα άλλα και οι δημόσιες μακροσκελείς συζητήσεις και αναλύσεις είναι μόνο για να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τον αθώο κοσμάκη».

Ο πρώτος και βασικός κανόνας μιας διαπραγμάτευσης και μάλιστα μιας διαπραγμάτευσης στρατηγικής σημασίας, είναι να προβάλλεις ακραία αιτήματα ούτως ώστε στη συνέχεια να μπορέσεις να επιτύχεις κάνοντας μια θεματική στρατηγική υποτίθεται υποχώρηση, αυτά που επιδιώκεις, έχοντας και το ίματζ της «διαλλακτικότητας» και της «υποχωρητικότητας».

Στην περίπτωση αυτού του ανεκδιήγητου σήριαλ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους θεσμούς, (ή όπως θέλετε πέστε τους), φτάσαμε στο κορυφαίο σημείο με την παράθεση του τελευταίου υπομνήματος των πολύ ακραίων αιτημάτων των δανειστών, που ουσιαστικά επιβάλλει την αυτοκτονία της ελληνικής οικονομίας και την οριστική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Και όμως όσο και αν αυτό ακούγετε περίεργο, αυτή η τελευταία παράθεση των ακραίων αιτημάτων των δανειστών στην πραγματικότητα βολεύει και τα δυο μέρη με πολύ έντεχνο τρόπο.

Από την μια η Ελληνική κυβέρνηση που θα μπορέσει να επιτύχει το δυνατό λιγότερο «κακό», θα έχει το ατού ότι κατάφερε ένα πολύ ακραίο κατάλογο αιτημάτων να το βελτιώσει σε πολύ μικρότερες απαιτήσεις που κατά την άποψη της δεν θα μπορέσουν να βλάψουν μακροπρόθεσμα την Ελληνική οικονομία, κάνοντας φυσικά «κάποιες» υποχωρήσεις, (αφορολόγητο όριο, ΦΠΑ, φόρος επιτηδεύματος, ΦΑΠ με άλλη ίσως μορφή, κλπ).

Και από την άλλη οι δανειστές θα έχουν δείξει την «αγία» διαλλακτικότητα τους κάνοντας και αυτοί υποχωρήσεις για να επιτευχτεί επιτέλους μια ανεκτή και από τα δυο μέρη συμφωνία που θα έχει και τις… ευλογιές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Δηλαδή με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!!!

Πίσω από όλα αυτά ένας ανίδεος και αθώος πολίτης τι αντιλαμβάνεται ; Δυστυχώς εκείνο που αντιλαμβάνεται είναι ότι… δεν αντιλαμβάνεται τίποτα και αυτό οφείλεται στην ακατάσχετη ζαλούρα πληροφόρησης με τη οποία του γεμίζουν το κεφάλι καθημερινά τα εντεταλμένα ΜΜΕ που στην περίπτωση αυτή παίζουν ακριβώς το παιχνίδι των εντυπώσεων επί ωφελεία και των δυο διαπραγματευομένων μερών. Έτσι, προτίμα να τους στρέψει την πλάτη του, ενώ παίζεται η ίδια η ζωή του.

Σε όλα αυτά εμείς, δηλαδή όσοι ακόμα προσπαθούν συνειδητά να καταλάβουν τι συμβαίνει που βρισκόμαστε ; Εδώ είναι το επίμαχο ερώτημα και κυρίως πως αντιλαμβανόμαστε την εθνική μας κυριαρχία και την εθνική μας ταυτότητα, την ίδια στιγμή που στην ευρύτερη περιοχή μας σημειώνονται κοσμοϊστορικές εξελίξεις και εμείς είμαστε τραγικά απόντες;

Μήπως τελικά αυτό ήταν το μεγάλο επιτήδευμα όλου αυτού του πολύμηνου σήριαλ;;;

Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ