Μην κατέβεις στην παρέλαση που δεν μπορείς να τιμήσεις...
Μην πιάσεις το παιδάκι σου ντυμένο τσολιαδάκι και το περιφέρεις άσκοπα, δεν είναι απόκριες.
"Μα θέλω να τιμήσω τους ήρωες" θα πεις...
"Και πως γίνεται αυτό;" σου λέω εγώ...
Πως τους τιμάς με ένα στεφάνι και ένα πλαστικό σημαιάκι την ώρα που
η καρδιά σου είναι πλημμυρισμένη από φόβο και ζήλια.
Την ώρα που λέξεις όπως ελευθερία και δικαιοσύνη περνάνε πρώτα από την τσέπη σου και το γεμάτο ντουλάπι σου αγνοώντας την κατάντια μας όσο δεν χτυπάει την δική σου πόρτα.
Ακόμη και τότε είσαι ευχαριστημένος αρκεί να είναι άδειο και το ντουλάπι του γείτονα, τότε, πικρόχολος και μίζερος γλυκαίνεσαι και υπομένεις πάλι.
Με δειλία στριμώχνεις το μέλλον της χώρας και των παιδιών σου στα ανύπαρκτα όνειρα σου και περιφέρεσαι σαν σώφρον και σοφός που υπομένεις την κατάντια μας βασισμένος σε υποσχέσεις ψευτών και πουλημένων.
Το ξέρεις βέβαια μέσα σου βαθιά πως είσαι τίποτα, μια μύγα που βουίζει το ίδιο τροπάρι όταν σε ρωτάνε "ως πότε θα ανεχόμαστε;"
Και απαντάς δειλά "δεν είναι ώρα ακόμα"...
Ποτέ δεν θα είναι για σένα.
Μην κατεβείς σου λέω στην παρέλαση αν δεν ξυπνήσεις από το λήθαργό σου...
Αν δεν σε νοιάξει το ίδιο το παιδί το δικό σου με του γείτονα...
Αν το κλάμα του δεν ματώνει και την δική σου ψυχή και...
Αν δεν αγαπήσεις ξανά τα Άγια χώματα από την Κρήτη έως την Θράκη με πάθος.
Πατάς σε παλιά αίματα Έλληνα, ξύπνα...
Και τέλος αν θέλεις πραγματικά να τιμήσεις την επανάσταση του 1821 τίμησε την με μια άλλη επανάσταση...
Πανίκας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου